Σκέψεις, ενόψει του 8ου Συνεδρίου της ΝΔ. Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος ΝικολαΐδηςΛίγες ώρες πριν τα φώτα στην Ολυμπιακή Εγκατάσταση του Φαλήρου ανάψουν, για την κορυφαία εσωκομματική διαδικασία της ΝΔ, το μυαλό όλων πηγαίνει, όχι τόσο στη διαδρομή, όσο στο ρόλο και το μέλλον του ιστορικού κόμματος της κεντροδεξιάς.
Η αλήθεια είναι ότι η ΝΔ περνά μία από τις πιο δύσκολες φάσεις της ιστορίας της. Οι μνήμες της διακυβέρνησης Καραμανλή, σε συνδυασμό με τη συνολική απαξίωση της πολιτικής στην Πατρίδα μας αλλά και τη διάτρηση του ιστού της (με την αποχώρηση Μπακογιάννη), ....
δημιουργούν ένα απίστευτα ογκώδες βαρίδιο στα πόδια του Αντώνη Σαμαρά. Θέλει να τρέξει, μπορεί να τρέξει αλλά αδυνατεί. Όχι λόγω των δικών του προϋποθέσεων, ικανοτήτων και βουλήσεων. Αδυνατεί να τρέξει για λόγους που ο ίδιος δεν μπορεί να επηρεάσει, να ξεπεράσει, να μηδενίσει.
Ο Λαός, ο απλός πολίτης σήμερα απλούστατα δεν θέλει να ακούσει (για) τη Νέα Δημοκρατία. Κλείνει τα αυτιά του, απορρίπτει το λόγο της, υποβαθμίζει τους εκπροσώπους της όχι επειδή διαφωνεί με την ουσία όσων ακούει. Δεν εξετάζει τί ακούει. Τον απασχολεί ότι αυτό που ακούει, εκφράζεται από έναν φορέα συγκεκριμένο, ο οποίος δοκιμάσθηκε και απέτυχε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Καλώς ή κακώς αυτό είναι το υφιστάμενο σκηνικό. Ίσως το σκηνικό αυτό να μην απεικονίζει πλήρως την αλήθεια ή το δίκιο. Ωστόσο, στην πολιτική η αλήθεια είναι αυτό που ξέρουν οι πολλοί…
Οπότε, θα περάσει ακόμη πολύς πολιτικός χρόνος μέχρις ότου ο Έλληνας αποφασίσει να τείνει και πάλι ένα ευήκοο αυτί στην κεντροδεξιά παράταξη. Αυτό σημαίνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει ακόμη πολύ χρόνο για εσωτερική δουλειά: να οργανώσει τις δυνάμεις του και να τις διατάξει έτσι ώστε να δώσει με καλές προϋποθέσεις τις μάχες του.
Τα πράγματα θα ήταν έτσι, δηλαδή σχετικά βατά εάν δεν είχαμε τις εκλογές στην αυτοδιοίκηση αλλά και το ενδεχόμενο των πρόωρων εθνικών εκλογών. Συνεπώς θα πρέπει να βρεθεί εκείνο το μείγμα της δράσης που από τη μία δε θα ερεθίζει τα αρνητικά χαρακτηριστικά του πολίτη και από την άλλη θα βγάζει τη Νέα Δημοκρατία από τη γωνιά.
Η πολιτική ιστορία του τόπου έχει αποδείξει ότι μόνο ένας τέτοιος τρόπος υπάρχει: η ανάδειξη ελκυστικών και σοβαρών προσώπων. Νέων, άφθαρτων, καλλιεργημένων, με αισθητική, άποψη και γνώση στελεχών που θα εκπροσωπήσουν τη ΝΔ στην κουρασμένη ελληνική κοινωνία. Η διαδικασία όμως αυτή, δηλαδή η αναζήτηση και ανάδειξη στελεχών είναι ένα κουστούμι πολύ στενό για τη ΝΔ. Είναι ένας ρόλος τον οποίο το κόμμα δεν κατάφερε να παίξει ποτέ στη ζωή του. Παραδοσιακά όποιος επιζητούσε την ενασχόληση με τα κομματικά πράγματα έπρεπε να ξεπεράσει χιλιάδες εμπόδια, σα να δίνει συνεχείς εξετάσεις, σε παρεούλες, παραγοντίσκους, κατεστημένα και φεουδάρχες. Όποιος πέρασε από τα κομματικά γραφεία ξέρει πολύ καλά ότι η ανάδειξη είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Η οποία δεν εξαρτάται από ιδέες, αξίες και δυνάμεις τόσο πολύ…
Θα μπορέσει άραγε σήμερα η ΝΔ να φτιάξει εκείνες τις δομές που θα λειτουργήσουν ως φυτώρια; Ας ελπίσουμε ότι το συνέδριο θα είναι η απαρχή μίας τέτοιας προσπάθειας.
Ο Λαός, ο απλός πολίτης σήμερα απλούστατα δεν θέλει να ακούσει (για) τη Νέα Δημοκρατία. Κλείνει τα αυτιά του, απορρίπτει το λόγο της, υποβαθμίζει τους εκπροσώπους της όχι επειδή διαφωνεί με την ουσία όσων ακούει. Δεν εξετάζει τί ακούει. Τον απασχολεί ότι αυτό που ακούει, εκφράζεται από έναν φορέα συγκεκριμένο, ο οποίος δοκιμάσθηκε και απέτυχε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Καλώς ή κακώς αυτό είναι το υφιστάμενο σκηνικό. Ίσως το σκηνικό αυτό να μην απεικονίζει πλήρως την αλήθεια ή το δίκιο. Ωστόσο, στην πολιτική η αλήθεια είναι αυτό που ξέρουν οι πολλοί…
Οπότε, θα περάσει ακόμη πολύς πολιτικός χρόνος μέχρις ότου ο Έλληνας αποφασίσει να τείνει και πάλι ένα ευήκοο αυτί στην κεντροδεξιά παράταξη. Αυτό σημαίνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει ακόμη πολύ χρόνο για εσωτερική δουλειά: να οργανώσει τις δυνάμεις του και να τις διατάξει έτσι ώστε να δώσει με καλές προϋποθέσεις τις μάχες του.
Τα πράγματα θα ήταν έτσι, δηλαδή σχετικά βατά εάν δεν είχαμε τις εκλογές στην αυτοδιοίκηση αλλά και το ενδεχόμενο των πρόωρων εθνικών εκλογών. Συνεπώς θα πρέπει να βρεθεί εκείνο το μείγμα της δράσης που από τη μία δε θα ερεθίζει τα αρνητικά χαρακτηριστικά του πολίτη και από την άλλη θα βγάζει τη Νέα Δημοκρατία από τη γωνιά.
Η πολιτική ιστορία του τόπου έχει αποδείξει ότι μόνο ένας τέτοιος τρόπος υπάρχει: η ανάδειξη ελκυστικών και σοβαρών προσώπων. Νέων, άφθαρτων, καλλιεργημένων, με αισθητική, άποψη και γνώση στελεχών που θα εκπροσωπήσουν τη ΝΔ στην κουρασμένη ελληνική κοινωνία. Η διαδικασία όμως αυτή, δηλαδή η αναζήτηση και ανάδειξη στελεχών είναι ένα κουστούμι πολύ στενό για τη ΝΔ. Είναι ένας ρόλος τον οποίο το κόμμα δεν κατάφερε να παίξει ποτέ στη ζωή του. Παραδοσιακά όποιος επιζητούσε την ενασχόληση με τα κομματικά πράγματα έπρεπε να ξεπεράσει χιλιάδες εμπόδια, σα να δίνει συνεχείς εξετάσεις, σε παρεούλες, παραγοντίσκους, κατεστημένα και φεουδάρχες. Όποιος πέρασε από τα κομματικά γραφεία ξέρει πολύ καλά ότι η ανάδειξη είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Η οποία δεν εξαρτάται από ιδέες, αξίες και δυνάμεις τόσο πολύ…
Θα μπορέσει άραγε σήμερα η ΝΔ να φτιάξει εκείνες τις δομές που θα λειτουργήσουν ως φυτώρια; Ας ελπίσουμε ότι το συνέδριο θα είναι η απαρχή μίας τέτοιας προσπάθειας.
