Με την ανάρτηση αυτή ανοίγουμε ένα τεράστιο θέμα που αφορά άμεσα την ελληνική κοινωνία και στο οποίο θέμα θα επανερχόμαστε συνεχώς με θέσεις και προτάσεις.
Βασικός πυλώνας της δημοκρατίας είναι η Δικαιοσύνη. Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει πραγματική δημοκρατία, αν δεν λειτουργεί σωστά η Δικαιοσύνη.
Δυστυχώς η Ελληνική Δικαιοσύνη, από υγιής πυλώνας της δημοκρατίας που έπρεπε να είναι, έχει μετατραπεί σε μεγάλο ασθενή, με αποτέλεσμα να έχουν διαλυθεί....
τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και το κοινωνικό σύστημα.Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση, το πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και διεφθαρμένο και δυστυχώς η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να περισώσει τίποτα περνώντας και η ίδια τη δική της μεγάλη κρίση. Μια κρίση που κατ’ αρχήν ξεκινάει από τον εναγκαλισμό της εκτελεστικής με τη δικαστική εξουσία. Ένα δεύτερο επίσης τεράστιο πρόβλημα δημιουργείται με τους δικονομικούς κώδικες απονομής της δικαιοσύνης και τους κώδικες λειτουργίας των δικαστηρίων, γεγονότα που ευθύνονται για την καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης, η οποία οδηγεί τελικά σε αρνησιδικία.
Δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο κακό στην κοινωνική συνοχή μιας κοινωνίας από την απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το τελευταίο καταφύγιο του αδικημένου, δηλαδή τη Δικαιοσύνη. Όταν και εκεί ο αδικημένος πολίτης αντιλαμβάνεται ότι, παρά το τεράστιο κόστος που θα κληθεί να πληρώσει, στο τέλος δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του ή όταν τελικά το βρει θα είναι εντελώς ετεροχρονισμένο και οικονομικά άχρηστο, τότε καταρρέει μέσα του όλος ο κοινωνικός ιστός και η εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις. Τότε επικρατεί η ιδεολογία του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Σ’ αυτό φυσικά συμβάλει και η πλήρης ατιμωρησία των αδικούντων παραβατών.
Όταν λοιπόν επικρατήσει στην ψυχολογία του πολίτη, αυτή η ιδεολογία, τα πάντα έχουν καταργηθεί και η Δικαιοσύνη πλέον δεν είναι το καταφύγιο του αδικηθέντα πολίτη, αλλά μια αδιάφορη και κοστοβόρα διαδικασία.
Στους πρωτοετείς φοιτητές των Νομικών Σχολών οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι διδάσκουν τους φοιτητές τους (εννοείται εξωεκπαιδευτικά και ανεπίσημα) δύο βασικές αρχές που διατρέχουν ολόκληρη την ελληνική Δικαιοσύνη. Πρώτη αρχή, το «μακάριοι οι κρατούντες» και δεύτερη, το «ούκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Επομένως γνωρίζουν οι "μυημένοι" στα περί ελληνικής δικαιοσύνης έλληνες πολίτες, ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να έχουν αυτοί οι ίδιοι τη δυνατότητα απόλαυσης οποιοδήποτε δικαιώματος και να αφήνουν τους άλλους να τρέχουν στα δικαστήρια για να δικαιωθούν έπειτα από 10 και βάλε χρόνια και επιπλέον γνωρίζουν οι "μυημένοι" έλληνες πολίτες ότι ακόμα και αν κάποτε επιτύχουν κάποιοι να δικαιωθούν δεν θα πάρουν τίποτα από εκείνον που στο μεταξύ φρόντισε να μην έχει περιουσία για να ικανοποιηθούν οι «δικαιωθέντες» πολίτες.
Επομένως η κοινωνική αντίληψη περί Δικαιοσύνης είναι ότι στην ελληνική κοινωνία, το «λαμόγιο» θα είναι πάντα ο τελικός νικητής.
