Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν νομίζω ότι ταράχτηκε όταν διάβασε στα ρεπορτάζ των εφημερίδων ότι δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια του προέδρου της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά εν όψει του συνεδρίου του κόμματος. Δεν υπάρχει δηλαδή κατά τις πληροφορίες ένας διακριτός ρόλος για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, όπως, για παράδειγμα, του...αντιπροέδρου του κόμματος, έστω και άνευ χαρτοφυλακίου…
Αυτό ήταν φυσικά αναμενόμενο, καθώς ούτε ο Αντώνης Σαμαράς το είχε ποτέ υποσχεθεί ούτε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος το είχε ζητήσει. Εστω και αν όλοι υποθέτουμε ότι ένας διακριτός ρόλος για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο θα ήταν επιθυμητός, καθώς πάντοτε στο παρελθόν το είχε επιδιώξει προκειμένου να ξεφεύγει από την «ανωνυμία» του συνόλου των στελεχών. Αλλά και από την ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ. (όπου είχε και ο ίδιος μερίδιο ενεργητικής υποστήριξης) ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έδειξε ότι επιθυμεί να είναι κεντρώος. Πρόσφατα προσφέρθηκε να γίνει μεσολαβητής για να υπάρξει προσέγγιση της ηγεσίας της Ν.Δ. με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία προτίμησε τη διαγραφή, αφού δεν μπορούσε να έχει έναν διακριτό ρόλο στο κόμμα και όχι να ταυτίζεται με το σύνολο των στελεχών πρώτης γραμμής.
«ΚΕΝΤΡΩΟ» ΠΡΟΣΩΠΟ
Δεδομένου ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν αναγνώρισε διακριτό ρόλο ούτε στην Ντόρα Μπακογιάννη, δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει στον Δημήτρη Αβραμόπουλο ο οποίος τον υποστήριξε. Αυτό όμως αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους σχολιαστές που πρόσκεινται στην Ντόρα Μπακογιάννη να διοχετεύουν δημοσιεύματα με στόχο να τον πικάρουν ώστε να τροφοδοτήσουν προσδοκίες μελλοντικής προσέγγισης. Αλλωστε, το «κεντρώο» πρόσωπο του Δημήτρη Αβραμόπουλου όσο χρήσιμο ήταν στον Αντώνη Σαμαρά άλλο τόσο είναι χρήσιμο και στην Ντόρα αυτήν την εποχή, ώστε να μην την ταυτίζουν με το μέγεθος και με τις επιδιώξεις του Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος της πλέκει το εγκώμιο με κάθε ευκαιρία.
Αυτές τις ημέρες ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ήρθε στην επικαιρότητα και με έναν τρόπο που σίγουρα δεν επιθυμούσε. Ως υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση της Ν.Δ. φέρει την πολιτική ευθύνη για την κατάσταση του ΕΣΥ και των νοσοκομείων, τα οποία έμειναν χωρίς γάζες, οι προμηθευτές ήταν απλήρωτοι από το 2005 και πουλούσαν τα προϊόντα τους έως και 750% παραπάνω σε σύγκριση με άλλες χώρες. Και όμως, ο ίδιος διαφήμιζε διαρκώς ως υπουργός το νέο αδιάβλητο σύστημα προμηθειών το οποίο έκανε τόσο διαφανές, ώστε το θεωρούσε επίτευγμα για τη χώρα. Προφανώς οι προμηθευτές θα έπρεπε και να πληρώνονται στην ώρα τους, αλλά αυτό είναι μάλλον λεπτομέρεια ενός συστήματος που ρίχνει το βάρος στην επικοινωνία και όχι στην πολιτική.
ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ
Τα χρέη των νοσοκομείων είναι τόσα πολλά που η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τόλμησε να τα συμπεριλάβει στο επίσημο χρέος της χώρας και μάλλον η κυβέρνηση Παπανδρέου που αποφάσισε να τα περιλάβει το μετάνιωσε. Ο εκάστοτε υπουργός Υγείας είναι φυσικά πολιτικά υπεύθυνος γιατί τα φάρμακα που περιλαμβάνονται στη λίστα καταλήγουν να ακριβαίνουν, ενώ ο σκοπός της λίστας ήταν ο ακριβώς αντίθετος. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είχε καταφέρει αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η νέα υπουργός Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Να φορτώσει δηλαδή την ευθύνη για την εξόφληση των προμηθευτών στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος φυσικά το κληροδότησε στην επόμενη κυβέρνηση.
Αυτό όμως είναι ένα διαχρονικό ταλέντο του Δημήτρη Αβραμόπουλου, δηλαδή να πείθει επικοινωνιακά ότι είναι δραστήριος ή υπερδραστήριος, ενώ κάτω από τον ίδιο και έξω από το γραφείο του δεν δουλεύει καμιά υπηρεσία της οποίας είναι πολιτικός προϊστάμενος. Τα χρέη μπορεί να φούσκωναν, αλλά ο ίδιος ποτέ δεν έχασε το χαμόγελό του, ούτε οι προμηθευτές σταμάτησαν να προμηθεύουν τα νοσοκομεία.
Η κάθε κρίση για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο είναι μια ευκαιρία. Η περίοδος είναι κατάλληλη για να συνεχίσει να φτιάχνει το αρχηγικό προφίλ του, καθώς η ευρύτερη παράταξη της Κεντροδεξιάς είναι ακόμα σε αναζήτηση ενός ενωτικού ηγέτη. Μπορεί σε μας να φαίνεται παράλογο ότι η Ντόρα ή ο Σαμαράς έχουν οποιαδήποτε διάθεση συμβιβασμού την επομένη του διαζυγίου τους, αλλά για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο είναι μια ευκαιρία. Οπως ευκαιρία ήταν και η υποψηφιότητά του για την αρχηγία, από την οποία εγκαίρως αποσύρθηκε όταν είδε ότι θα ερχόταν τρίτος ή τέταρτος σε έναν αγώνα δρόμου όπου δεν υπάρχει βραβείο ούτε για τον δεύτερο. Ηταν μια ευκαιρία και την αξιοποίησε.
ΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΡΟΛΟΪ
Η συγκυρία αλλάζει και ποτέ δεν ξέρεις πιο απροσδόκητο αποτέλεσμα θα πέσει μπροστά σου. Για παράδειγμα, ίσως να ελπίζει ότι μερικοί από τους ανταγωνιστές του (και τέτοιοι λογίζονται μόνον οι αρχηγοί των κομμάτων) θα καούν εκεί που δεν το περίμεναν σε καμιά τοστιέρα που προμηθεύτηκαν εδώ και χρόνια από γερμανική εταιρεία κατασκευής τηλεπικοινωνιακού υλικού και οικιακών συσκευών. Ο ίδιος είναι γεγονός ότι δεν θα δεχόταν ποτέ έκπτωση για τον εξοπλισμό των γραφείων του. Αλλωστε, τα αναβάθμιζε πάντοτε με χρήματα του Δημοσίου και δεν θα δεχόταν χορηγίες ούτε για εκδήλωση όπου θα ήταν ομιλητής.
Είναι πάντως από τις στιγμές που του βγαίνει μια προσμονή και ανησυχία, γιατί τα χρόνια περνούν γρήγορα. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι 58 ετών και είναι πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς είναι 59 ετών και έχει την ευκαιρία του έπειτα από λίγα ή περισσότερα χρόνια. Η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ενώ είναι συνομήλικοι των δύο προηγούμενων, πότε θα έχουν τη δική τους ευκαιρία; Το βιολογικό ρολόι των πολιτικών χτυπάει μεσάνυχτα και τους το υπενθυμίζει κάθε δευτερόλεπτο… Είναι λοιπόν λογικό ότι θα ήθελαν να επιταχύνουν τις εξελίξεις. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι ο δικομματισμός δίνει οκτώ χρόνια στον Παπανδρέου και άλλα οκτώ στον Σαμαρά, δεν υπάρχει περιθώριο για τους ίδιους. Εκτός κι αν το δημιουργήσουν.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ / espressonews
