Τελικά, τι ποσό μας έκλεψαν?

οι αναγνώστες του TaXalia αρθογραφούν!

Σε ένα απο τα καλά blogs που εφαρμόζουν στην πράξη την τέλεια Δημοκρατία, κάποια σχολιάστρια αναρωτήθηκε αν υπάρχει κάποια αποτίμηση του ποσού που εκλάπη απο τα Δημόσια ταμεία και σε τι ύψος ανέρχεται. Αυτό μου έδωσε αφορμή να σκεφτώ οτι πράγματι αυτή είναι μιά εύλογη απορία, η οποία όμως δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε κάποιο ποσό. Πράγματι η ζημιά είναι τεράστια και δεν εκτιμάται εύκολα : Πως μπορούν  να υπολογιστούν...
τα παιδιά που δεν θα σπουδάσουν λόγω αδυναμίας των γονιών τους να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους? Η ποιότητα ζωής των γέρων γονιών μας που  θα σβήσουν στην κατάθλιψη και στον πόνο? Οι ζωές που ήδη χάνονται απο τα χρέη και τις κατασχέσεις? Τα παιδιά που δεν θα γεννηθούν γιατί δεν θα μπορούν να τα θρέψουν οι γονείς τους? Οι οικογένειες που κλονίζονται και τελικά διαλύονται κάτω απο το βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων?Τα έργα τέχνης που δεν θα παραχθούν? Η ανάπτυξη που δεν θα υπάρξει? Οι φίλοι που θα χάσουμε και θα μεταναστεύσουν  για μια καλύτερη ζωή?Οι ασθενείς που θα χάσουν την ζωή τους?
Είναι μοιραίο, φυσικά,μια Κοινωνία που εχει ανάγει τον οικονομικό παράγοντα σε κύριο λόγο ύπαρξης να καταρρέει όταν χάνεται η οικονομική της ευρρωστία. Εξάλλου τι θα είναι ένας νεοέλληνας χωρίς τα μπουζούκια και το καγιέν του?
Είναι ευκαιρία και ανάγκη, λοιπόν, να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρος της ζωής μας και να βρούμε καινούργιους λόγους ύπαρξης, όπως είναι η αλληλεγγύη και η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η ανθρωπιά και η αγάπη για το περιβάλλον. Να θυμηθούμε ξεχασμένες έννοιες όπως είναι ο σεβασμός στον άλλο, η πραγματική φιλία, ο αλτρουισμός.
Αλλά είναι και αναγκαίο να οδηγηθεί σιδηροδέσμιος κάποιος κλέφτης του Δημοσίου στην φυλακή γιατί μόνο έτσι το συλλογικό μας ασυνείδητο θα ικανοποιηθεί.Μόνο μ αυτό τον τρόπο ο καθένας μας θα δεί συμβολικά το κακό του εαυτό να οδηγείται στην φυλακή και θα επιβεβαιωθεί οτι αυτός που εκλέγεται για να υπηρετεί το Δημόσιο συμφέρον δεν θα πρέπει να πλουτιζει εις βάρος του Λαού. Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί η σχέση του ατομικού συμφέροντος με το κοινό, που έχει διαταραχθεί.
Και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μειώσουμε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης: αυξάνοντας τα κέρδη απο την ηθική κρίση.
 
Ευτυχία

για το ΤαΧαλια