Υπερήφανος που είσαι Έλληνας… Ακόμη; Κι όμως…

Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την αίσθηση που... με κυρίευσε την προηγούμενη εβδομάδα, κατά τα γυρίσματα της εκπομπής- οδοιπορικού που έκανα (για τις ανάγκες της εκπομπής μου), στα ελληνορθόδοξα μοναστήρια της Νότιας Γαλλίας (ναι, υπάρχει ορθόδοξος μοναχισμός και μάλιστα ανθηρός, μέσα στην καρδιά του προτεσταντισμού)…

Θα αρχίσω όμως από το εξής: Τα τελευταία χρόνια δεν είμαστε και στα καλύτερά μας… Ως Έλληνες εννοώ. Η αίσθηση της υπερηφάνειας, της εθνικής υπερηφάνειας έχει καταπλακωθεί από τα «κατορθώματα» της ηγεσίας μας και κυρίως από την οικονομική κρίση. Πρέπει να ήταν στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν την ζήσαμε τελευταία φορά. Όταν όλοι μας κοιταχτήκαμε και χωρίς να πούμε και πολλά, χαμογελάσαμε στον διπλανό μας και απλώς αισθανθήκαμε που είμαστε Έλληνες. Αυτήν την απλή συναίσθηση της κοινής καταγωγής, της υπαγωγής σε ένα ομοιογενές σύνολο, το οποίο μπορεί να τα πάει καλά, να σκορπίσει το χαμόγελο και την ευχαρίστηση, νομίζω ότι πλέον την έχουμε λησμονήσει…

Αυτή την ξεχασμένη αίσθηση ένιωσα μέσα στις δύο ιερές μονές που φιλοξενήθηκα, στην Αγία Σκέπη του Σολάν και τον Άγιο Αντώνιο της Γκρενόμπλ. Δύο μοναστήρια- μετόχια της Σιμωνόπετρας τους Αγίου Όρους, τα οποία ίδρυσε μία τεράστια μορφή της Ορθοδοξίας, ο ηγούμενος Πλακίδας, πνευματικό τέκνο του ηγούμενου Αιμιλιανού, μετά από μία τεράστια προσπάθεια αλλά και προσωπική αναζήτηση. Ο γέρων Πλακίδας μόνασε στα 18 του, σε καθολικό μοναστήρι. Σύντομα όμως αντιλήφθηκε ότι η Αλήθεια και η Πίστη βρίσκονται στην… «Ανατολή», την Ορθοδοξία…

Στην πρώτη εγκαταβιούν 15 μοναχές και στη δεύτερη πέντε μοναχοί. Συνολικά προέρχονται από δέκα διαφορετικές εθνότητες! Γύρω τους συσπειρώνονται ορθόδοξες κοινότητες των περιοχών τους, καθώς λόγω της έντονης παρουσίας των μονών, ολοένα και περισσότεροι Γάλλοι προσχωρούν στην Ορθοδοξία.

Στο τετραήμερο της παραμονής μου στα δύο μοναστήρια είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με πολλές μοναχές, μοναχούς και προσκυνητές. Εκεί έβλεπα (με απορία είναι η αλήθεια), να με κοιτούν μάλλον με έναν παράξενο θαυμασμό. Σα να με ζήλευαν που είμαι Έλληνας. Γιατί, όπως μου έλεγαν, θαύμαζαν το γεγονός ότι εγώ έχω ζήσει πολύ περισσότερα χρόνια μέσα στην Ορθοδοξία απ’ ό,τι αυτοί. Γιατί μεγάλωσα με τα έθιμά μας. Γιατί από το σχολείο κιόλας άρχισα να μαθαίνω τα στοιχεία της Πίστης μας. Γιατί από παιδάκι επισκέπτομαι μοναστήρια και εκκλησίες, γνωρίζω παπάδες και μοναχούς, έχω μάθει να νηστεύω και να μεταλαμβάνω. Γιατί έκανα θρησκευτικά! Γιατί το σύνολο της κοινωνικής μου ζωής είναι ταυτισμένο με τα έθιμα της Ορθοδοξίας. Γιατί είναι αυτονόητο πως σε όλη μου τη ζωή Δεκαπενταύγουστος σημαίνει πανηγύρι σε κάποιο ξωκλήσι, Μεγάλη Παρασκευή σημαίνει νηστεία, ψιλόβροχο, συννεφιά και κατήφεια, ο γάμος ισούται με τον χορό του Ησαΐα και ότι τα εσώψυχά σου τα βγάζεις στον «Πνευματικό» και όχι στον ψυχολόγο σου…

Για όλα αυτά τα οποία η προοδευτική διανόηση της Πατρίδας μας διαμαρτύρεται και απαιτεί την κατάργησή τους…

Οι άνθρωποι αυτοί (το λέω και ακόμη απορώ) με κοιτούσαν με δέος επειδή η καταγωγή μου καθιστούσε την στενή σχέση μου με την Ορθοδοξία περίπου αυτονόητη… Ακριβώς επειδή οι ίδιοι αναγκάστηκαν για να αποκτήσουν την ίδια σχέση με την Ορθοδοξία, όχι απλά να γεννηθούν όπως εγώ, αλλά να αναζητήσουν, να ερευνήσουν, να μελετήσουν, να κοπιάσουν, να ξεπεράσουν τα βιώματά τους και να επιλέξουν τελικά να εισέλθουν στην Πίστη μας.

Παράξενα πράγματα… Ίσως… Δείτε τα όλα αυτά αύριο Σάββατο, στις 8.30 από την TV-100, στην εκπομπή που σκηνοθετεί ο Ζάχος Σαμολαδάς με οπερατέρ το Αντώνη Βουτσά.
Εάν είστε μακριά δείτε την εκπομπή από το διαδίκτυο στη διεύθυνση www.fm100.gr

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τη σελίδα της εκπομπής στο facebook