Η σφοδρότητα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα με μια πιο ψύχραιμη ματιά ίσως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Καταρχήν πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός σε εγχώρια και παγκόσμια κρίση. Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθώ μονό με την πρώτη.
Κατηγορούμε τους Έλληνες πολιτικούς ότι «έκλεψαν» και «ρήμαξαν» τα δημόσια ταμεία. Ας κάνουμε μια «μπακαλίστικη» αναγωγή:
Κατηγορούμε τους Έλληνες πολιτικούς ότι «έκλεψαν» και «ρήμαξαν» τα δημόσια ταμεία. Ας κάνουμε μια «μπακαλίστικη» αναγωγή:
Την τελευταία 15ετια έστω ότι πέρασαν από την Βουλή 500 βουλευτές, έκλεψαν όλοι τους μίζες από 1.000.000¤ και με τις αποφάσεις τους ζημίωσαν την οικονομία της χώρας στο διπλάσιο 1δις ευρώ. Αυτό το 1.5 δις ευρώ είναι δυνατό να εξηγήσει την τραγική κατάσταση της χώρας;
Ας συγκρίνουμε την Ελλάδα με τους γείτονες της στα Βαλκάνια που λίγο πολύ είχαν τις ίδιες προοπτικές ανάπτυξης. Η χώρα μας είχε την τύχη να διαλέξει το σωστό «στρατοπεδο» και να μην ταλαιπωρείται από κομμουνιστικά καθεστώτα με ότι αποτελέσματα αυτά δημιουργούν. Παρόλα αυτά δεν αποτελεί επαρκής συνθήκη της αλματώδους ανόδου της. Στην χωρά έγιναν τεράστια έργα υποδομής συναφή με αυτά των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών κρατών, Εγνατία οδός, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος κ.α.. Εξετάστηκε όμως αν αυτά τα έργα μπορούν να αποσβέσουν σύντομα τα κεφάλαια που δαπανήθηκαν στην συνχρηματοδότηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Το κόστος συντήρησης τους μπορούσε να καταβληθεί από τα δημόσια ταμεία αφού τα οποία κέρδη θα προέκυπταν από την χρήση τους θα κάλυπταν τις δανειακές ανάγκες κατασκευής τους; Κοντά σε αυτές τις απερίσκεπτες κινήσεις του κράτους ακολούθησε και ο ιδιωτικός τομέας. Στον χώρο του εμπορίου για παράδειγμα, έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία χρονιά δεκάδες εμπορικά κέντρα από άκρον εις άκρον σε όλη την χωρά χωρίς να έχει εξεταστεί ποτέ αν ήταν αναγκαία. Αποτέλεσμα είχαν τον «θάνατο του εμποράκου» και της μικρομεσαίας επιχείρησης. Αυτή η μεταλλαγή στην αγορά οδήγησε σε νέες δανειολήψεις από μικροεμπόρους που στην συνεχεία αδυνατούσαν την εξόφληση τους με αλυσιδωτές αντιδράσεις στην αγορά (αδυναμία πληρωμής προμηθευτών, υπαλλήλων κτλ.).Ακόμη και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η Ελλάδα υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της προσπάθησε να διαδραματίσει σπουδαιότερο ρόλο από αυτόν που ίσως της άξιζε ως μια μικρή χώρα του φτωχού νότου της Ευρώπης. Αποτέλεσμα ήταν ενώ γελοιοποιούμασταν από τα Σκόπια σε διεθνές επίπεδο με την χρήση του ονόματος να ακούμε για κινήσεις της Ελλάδας ως προς την επίλυση του Παλαιστινιακού .
Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από αυτό το άρθρο έγκειται στο γεγονός ότι η πορεία ήταν διαγεγραμμένη. Η Ελλάδα ήταν ένας γίγαντας σε πήλινα πόδια. Αυτό για το οποίο ίσως πρέπει να κατηγορούμε περισσότερο τους πολιτικούς είναι για τις μαξιμαλιστικές πολιτικές τους. Οδήγησαν σε μια περιστασιακή ανάπτυξη χωρίς υπόβαθρο για την σταθεροποίηση της. Το πρώτο «κύμα» που έφτασε στα ύδατα μας(παγκόσμια κρίση) δημιούργησε δημοσιονομικό πανικό και χάος πρωτόγνωρο, σε μια χώρα που βαυκαλιζόταν ότι ανήκει στους ισχυρούς της ηπείρου μας.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια παρομοίωση σε σχέση με την επικαιρότητα. Κάποιος έχει καλέσει στον κήπο της βίλας του μια ολόκληρη πόλη σε ένα πάρτυ. Όλοι οι παρευρισκόμενοι περνούν ωραία. Κάποιοι λίγοι άνθρωποι περνούν στο εσωτερικό του κτιρίου και απολαμβάνουν αστακούς, γαρίδες, ένα πλούσιο τραπέζι. Στην πλειοψηφία των πολιτών που βρίσκεται εκεί απαγορεύεται η είσοδος στο δείπνο και απολαμβάνουν μόνο το ποτό στον κήπο. Το πάρτυ τελειώνει και ο ιδιοκτήτης ανακοινώνει σε όλους τους καλεσμένους ότι όλη η γιορτή διοργανώθηκε με δανεικά χρήματα και ότι στην έξοδο θα πρέπει να πληρώσουν. Το λεπτό σημείο είναι ότι και αυτοί που συμμετείχαν στο δείπνο και αυτοί που απλά ήπιαν ένα ποτό πρέπει να πληρώσουν το ίδιο. Αρκετοί Έλληνες ευνοηθήκαν από το κράτος αλλά μερικοί απέκτησαν σπίτι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και άλλοι αυθαίρετο στα Aνω Λιόσια ,ευθύνονται το ίδιο για την κατάσταση;
Ας συγκρίνουμε την Ελλάδα με τους γείτονες της στα Βαλκάνια που λίγο πολύ είχαν τις ίδιες προοπτικές ανάπτυξης. Η χώρα μας είχε την τύχη να διαλέξει το σωστό «στρατοπεδο» και να μην ταλαιπωρείται από κομμουνιστικά καθεστώτα με ότι αποτελέσματα αυτά δημιουργούν. Παρόλα αυτά δεν αποτελεί επαρκής συνθήκη της αλματώδους ανόδου της. Στην χωρά έγιναν τεράστια έργα υποδομής συναφή με αυτά των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών κρατών, Εγνατία οδός, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος κ.α.. Εξετάστηκε όμως αν αυτά τα έργα μπορούν να αποσβέσουν σύντομα τα κεφάλαια που δαπανήθηκαν στην συνχρηματοδότηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Το κόστος συντήρησης τους μπορούσε να καταβληθεί από τα δημόσια ταμεία αφού τα οποία κέρδη θα προέκυπταν από την χρήση τους θα κάλυπταν τις δανειακές ανάγκες κατασκευής τους; Κοντά σε αυτές τις απερίσκεπτες κινήσεις του κράτους ακολούθησε και ο ιδιωτικός τομέας. Στον χώρο του εμπορίου για παράδειγμα, έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία χρονιά δεκάδες εμπορικά κέντρα από άκρον εις άκρον σε όλη την χωρά χωρίς να έχει εξεταστεί ποτέ αν ήταν αναγκαία. Αποτέλεσμα είχαν τον «θάνατο του εμποράκου» και της μικρομεσαίας επιχείρησης. Αυτή η μεταλλαγή στην αγορά οδήγησε σε νέες δανειολήψεις από μικροεμπόρους που στην συνεχεία αδυνατούσαν την εξόφληση τους με αλυσιδωτές αντιδράσεις στην αγορά (αδυναμία πληρωμής προμηθευτών, υπαλλήλων κτλ.).Ακόμη και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η Ελλάδα υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της προσπάθησε να διαδραματίσει σπουδαιότερο ρόλο από αυτόν που ίσως της άξιζε ως μια μικρή χώρα του φτωχού νότου της Ευρώπης. Αποτέλεσμα ήταν ενώ γελοιοποιούμασταν από τα Σκόπια σε διεθνές επίπεδο με την χρήση του ονόματος να ακούμε για κινήσεις της Ελλάδας ως προς την επίλυση του Παλαιστινιακού .
Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από αυτό το άρθρο έγκειται στο γεγονός ότι η πορεία ήταν διαγεγραμμένη. Η Ελλάδα ήταν ένας γίγαντας σε πήλινα πόδια. Αυτό για το οποίο ίσως πρέπει να κατηγορούμε περισσότερο τους πολιτικούς είναι για τις μαξιμαλιστικές πολιτικές τους. Οδήγησαν σε μια περιστασιακή ανάπτυξη χωρίς υπόβαθρο για την σταθεροποίηση της. Το πρώτο «κύμα» που έφτασε στα ύδατα μας(παγκόσμια κρίση) δημιούργησε δημοσιονομικό πανικό και χάος πρωτόγνωρο, σε μια χώρα που βαυκαλιζόταν ότι ανήκει στους ισχυρούς της ηπείρου μας.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια παρομοίωση σε σχέση με την επικαιρότητα. Κάποιος έχει καλέσει στον κήπο της βίλας του μια ολόκληρη πόλη σε ένα πάρτυ. Όλοι οι παρευρισκόμενοι περνούν ωραία. Κάποιοι λίγοι άνθρωποι περνούν στο εσωτερικό του κτιρίου και απολαμβάνουν αστακούς, γαρίδες, ένα πλούσιο τραπέζι. Στην πλειοψηφία των πολιτών που βρίσκεται εκεί απαγορεύεται η είσοδος στο δείπνο και απολαμβάνουν μόνο το ποτό στον κήπο. Το πάρτυ τελειώνει και ο ιδιοκτήτης ανακοινώνει σε όλους τους καλεσμένους ότι όλη η γιορτή διοργανώθηκε με δανεικά χρήματα και ότι στην έξοδο θα πρέπει να πληρώσουν. Το λεπτό σημείο είναι ότι και αυτοί που συμμετείχαν στο δείπνο και αυτοί που απλά ήπιαν ένα ποτό πρέπει να πληρώσουν το ίδιο. Αρκετοί Έλληνες ευνοηθήκαν από το κράτος αλλά μερικοί απέκτησαν σπίτι στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και άλλοι αυθαίρετο στα Aνω Λιόσια ,ευθύνονται το ίδιο για την κατάσταση;
