Ο Πάγκαλος δεν είναι Γκέμπελς

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

«Γεννήθηκαν νέοι Γκέμπελς» αναφέρει η ανακοίνωση-απάντηση του Περισσού, που χαρακτηρίζει «ΚΥΠατζήδικη», την δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου πως το Κομμουνιστικό Κόμμα και η ηγεσία του επιθυμούν να υπάρχουν νεκροί στις κινητοποιήσεις.

Πάλι σε λάθος «συμπέρασμα» κατέληξε ο Περισσός. Όχι, αγαπητοί, ...

ο Πάγκαλος δεν έχει καμία σχέση με τον Γκέμπελς. Ο δεύτερος υπήρξε μία σημαντική μορφή στην εκπόνηση πολιτικής στρατηγικής και σε τακτικές πολιτικής επικοινωνίας στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού καθεστώτος που κτιζόταν στο Βερολίνο. Ο πρώτος είναι ένα δυστυχισμένο ανθρωπάκι που μέσω της πολιτικής αλητείας επιχειρεί να υπάρξει. Η ύπαρξη και μόνο του κυρίου Πάγκαλου δίπλα στον πρωθυπουργό δείχνει την πραγματική ποιότητα του Γιώργου Παπανδρέου. Στο βαθμό μάλιστα που ο κ. Πάγκαλος καθίσταται η αιχμή του επικοινωνιακού δόρατος της κυβέρνησης, εξευτελίζεται απολύτως το σύγχρονο και δημοκρατικό προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού, που με τόση επιμέλεια σμίλευσε επί τριάντα χρόνια.

Άλλωστε, τι περισσότερο ισχυρίζεται ο Πάγκαλος από αυτά που λέει ο Γιώργος Παπανδρέου; Αυτός λίγες ώρες πριν δεν «κατήγγειλε» το ΚΚΕ ότι στρέφεται «εναντίον των εργαζομένων, της κοινωνίας, της ίδιας της χώρας»;

Ε, ο Πάγκαλος το πήγε ένα βήμα παραπέρα – το έκανε πιο συγκεκριμένο: «είναι σαφές ότι η κ. Παπαρήγα και η ανεύθυνη τυχοδιωκτική ομάδα γύρω από την ηγεσία του ΚΚΕ θέλουν έναν νεκρό». Βεβαίως, αν το ΚΚΕ δεν ήταν ΚΚΕ θα αναρωτιόταν στην ανακοίνωσή του, με πόσους νεκρούς θα ήταν ικανοποιημένη η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ως προς αυτό το ερώτημα θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές προσεγγίσεις. Καμία όμως δεν θα ήταν ακριβής, καθώς ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η εφαρμογή του «Μνημονίου», πόσα επιπλέον μέτρα θα ληφθούν και .....

πόσες υπογραφές ερήμην της βουλής θα βάλει ακόμη η κυβέρνηση σε βάρος των κοινωνικών ομάδων που αιμοδοτούν την κρίση του καθεστώτος και της οικονομίας του.

Αυτά ως προς το ευτράπελο της υπόθεσης. Αν θέλετε, όμως, να σοβαρευτούμε λιγάκι, ας εστιάσουμε στο είδος της πολιτικής επικοινωνίας στο οποίο ασκείται το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα απ’ ότι ισχυρίζονται, η πολιτική επικοινωνία της κυβέρνησης βασίζεται εξ ολοκλήρου στον λαϊκισμό και πουθενά αλλού. Αποτελεί ένα θλιβερό απολίθωμα των χειρότερων εποχών του λαϊκισμού στην χώρα μας. Όταν αποφασίσουν να θίξουν τα συμφέροντα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων καταφέρονται μέσω πρόθυμων αλητών κατά του ΚΚΕ, ενίοτε και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς γνωρίζουν τον (ανόητο) τρόπο που οι φορείς αυτοί της αριστεράς θα αντιδράσουν, με αποτέλεσμα να … πάει συγκυριακά η συζήτηση κάπου αλλού, μακριά από την ουσία του προβλήματος που προκαλεί η κυβερνητική πολιτική. Αναφέρονται στην βία που δήθεν καλλιεργεί η αριστερά για να διασκεδάσουν την μη νομιμοποιημένη βία που ασκούν ή/και σκοπεύουν να ασκήσουν οι ίδιοι (οι κυβερνώντες). Αυτό είναι μία μορφή παραπολιτικής που έρχεται να καλύψει επικοινωνιακά την πραγματική πολιτική πρακτική. Αυτό πάντως δεν το έκανε ο Γκέμπελς. Ο άνθρωπος ήταν πιο προχωρημένος, ήξερε και άλλα κόλπα. Τούτοι εδώ είναι προσκολλημένοι σε απλοϊκές μορφές λαϊκισμού που ώρες-ώρες τους καθιστά επικίνδυνους ακόμη και για τον εαυτό τους.

Δείτε, για παράδειγμα, τις τραγελαφικές γκάφες του Γιώργου Παπανδρέου σε καθημερινή βάση. Χθες υποστήριξε ότι «το Μνημόνιο είναι το μνημόσυνο της πολιτικής που ακολούθησε η Ν.Δ.». Λέει δηλαδή ότι ο ίδιος είναι ο τελετάρχης που υπογράφει το «Μνημόνιο», ώστε να γίνει μνημόσυνο στην πολιτική του Καραμανλή. Θεωρεί, με άλλα λόγια, ότι ο ελληνικός λαός τον εξέλεξε για να οδηγήσει στον ενταφιασμό της πολιτικής του Καραμανλή, μέσω της φτωχοποίησης της χώρας και της υπαγωγής της στην διακυβέρνηση από το ΔΝΤ και το Διευθυντήριο της ΕΕ. Πρόκειται ασφαλώς για παρεξήγηση. Ο λαός τον εξέλεξε για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και όχι για να κάνει μνημόσυνα στη Ν.Δ. Είδατε τελικά τι συμβαίνει όταν ο λαϊκισμός αφήνει τα πιστόλια στην ησυχία τους και αρχίζει την διαλεκτική των μνημάτων; Βραχυκυκλώνονται τα μηνύματα και … τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών.

Στο activistis.gr