Το φύλλο της εφημερίδας θα είναι αναρτημένο στα περίπτερα μέρα γενικής απεργίας, από την οποία εκτός του ΠΑΜΕ και μερικών τρομαγμένων του λεγόμενου αστικού κόσμου θα λείπουν όλοι, για να τελειώσουν με καμιά σπιτική εκκρεμότητα. Για την ημέρα αυτή, προτίμησα να ασχοληθώ με την πηγή των ελληνικών δακρύων, τη βάση της ανημπόριας μας. Δηλαδή με το 63% αποτυχίας στο μάθημα της Ιστορίας Γενικής Παιδείας (!) στις πανελλήνιες. Από περιέργεια,...αναζήτησα τα θέματα. Δεν ήταν απλώς εύκολα, ήταν τρελά. Να πέσεις κάτω από τη βάση, απαράδεκτο. Η Συνθήκη της Λωζάνης στάθηκε η βάση για τα σύνορα της χώρας, ο Τρικούπης ήταν ονομαστός πρωθυπουργός και βέβαια η αποικιοκρατία και η δεκαετία του '20, για την οποία όλα τα ελληνικά σπίτια λόγω προσφυγιάς κάτι ξέρουν, δεν ήταν θέματα περί ψυχής και αγγέλων. Αλλά μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση των θεμάτων, έσκασα. Ξέρετε τι ζητούσαν για τον Τρικούπη; Αναφορά της εκπαιδευτικής και οικονομικής του πολιτικής «μέχρι την παραίτησή του από την πρωθυπουργία». Διότι, ως γνωστόν, στην Ιστορία ψάχνουμε τα πάντα. Ειδικά, τι έκανε ο άνθρωπος ως εξόριστος. Ξέρετε πώς είναι διατυπωμένη η ερώτηση για την αποικιοκρατία; «Πώς η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία του 19ου αιώνα ολοκλήρωσε τη διείσδυση του δυτικού ανθρώπου στον εξωευρωπαϊκό κόσμο;». Ελα ντε μου! Η απάντηση έρχεται αυτονόητη στον έρμο το μαθητή: με έντονο σεξ! Πώς αλλιώς να δικαιολογηθεί αυτή η απαράδεκτα γελοία ερώτηση; Ολοκληρώθηκε καμιά διείσδυση; Οι άποικοι στο Αϊντάχο δεν ήταν δυτικοί άνθρωποι; Η λέξη «εξωευρωπαϊκός» είναι λέξη ή βιασμός της λογικής; Οι Ινδοί δεν αποίκισαν την Αφρική;
Οι απαντήσεις από τους φροντιστές ήταν απλές. Παρέπεμπαν σε συγκεκριμένες σελίδες στο βιβλίο. Δηλαδή, ο θρίαμβος του τραγουδιού «το 'πε, το 'πε ο παπαγάλος». Θαυμάσια. Συγχαρητήρια για τις εξετάσεις, καλά κέρδη σε όλους και περάστε να πάρετε ένα κερασματάκι, προσφορά των καφετεριών της επαρχίας που επιτέλους περιμένουν «τα παιδιά» να καμωθούν τους γουαναμπή πνευματικούς πρωτοπόρους αποικίζοντας τα έρμα τα ΤΕΙ όπου γης, σε γκαρσονιέρες και στέκια, επιτέλους κάτω από τη βάση του 10, του κακού 10. Μόνο που θα έπρεπε οι συγγραφείς των βιβλίων, αυτοί που έβαλαν τα θέματα, και οι χιλιάδες χιλιάδων καθηγητές και φροντιστές να πάνε μαζί με αυτά τα παιδιά στην επαρχία που παίζει το ρόλο της καντίνας στη χώρα. Να καθίσουν στα ωραία τραπεζοκαθίσματα, να βγάζει και ο δήμος το κατιτίς του, κι ενώ θα διαδηλώνει για Ειρήνη και Πολιτισμό, να ρίχνει και κανένα σιχτίρι που του παίρνουν το στρατόπεδο από τη γειτονιά και τα φανταράκια θα βγάζουνε τη δίωρη σε τραπεζοκαθίσματα στην Ασσηρο κι όχι στα Γιαννιτσά. Το κράτος - καντίνα. Ελάτε να χαρείτε τα χάλια μας. Κι επειδή είμαστε γεμάτοι μελλοντικούς διανοουμένους, που δεν είναι ξεφτιλισμένοι χειρώνακτες, όχι και να έρθουμε στην απεργία! Το Αϊντάχο μπορεί να περιμένει…
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
