Σήμερα εγώ κι άλλος ένας είμαστε ελεύθεροι υπηρεσίας (άρρωστοι) και θα φάμε λαπά (μπλιάχ), εν ολίγοις είμαστε λαπάδες! Για αυτό και έχω και χρόνο να σου γράψω. Επιτέλους λίγη ηρεμία.... Ένα ευχάριστο διάλειμμα γαλήνης...Και αυτό το λέω γιατί φίλε μου έχω αρχίσει και κουράζομαι. Σωματικά και ψυχικά. Ο μήνας της ειδικότητας είναι πιο δύσκολος από το μήνα εκπαίδευσης! Και αυτό επειδή αντί να ‘μαστε σε αίθουσα υπολογιστών, μας βάζουν να κλαδεύουμε ένα ολόκληρο δάσος, να μαζεύουμε τα κλαδιά, αγκάθια και χόρτα και αφού...
γεμίσουμε δεκάδες φορτηγά πάμε και τα πετάμε για να πάρει ένα παραπάνω αστέρι (βαθμό) κάποιος διοικητής! Και σε κοροϊδεύει και από πάνω αφού μας λέει ότι για μας το κάνουμε για να πίνουμε το καφέ μας στη πλαγιά! Σιγά μη κάνουμε και πικ-νικ!
Και εδώ έρχεται η ψυχική κούραση που πηγάζει καταρχάς από την υποκρισία σε όλα τα επίπεδα. Από τα στελέχη (όπως το παραπάνω παράδειγμα) που το να «φαινόμαστε» καλοί (όπου χρειάζεται) το έχουν κάνει τέχνη, μέχρι τα ίδια τα παιδιά, τους απλούς στρατιώτες. Και δε λέω για το γλείψιμο που πέφτει όταν υπάρχει ανάγκη, δε λέω για τους λουφαδόρους που κάνουν τον άρρωστο αν τους τσιμπήσει κουνούπι. Λέω για το γενικότερο φαινόμενο του είμαστε «φίλοι», συνθαλαμιζόμενοι, «κολλητάρια» με όλους. Είναι ξεκάθαρο... Αυτοί οι όροι ισχύουν μέχρις εκεί που δεν ενοχλούν ή όπου θέλουν το ίδιο πράγμα. Αναρωτιέμαι αλήθεια πόσο θα κρατήσουν τέτοιες φιλίες έξω όπου οι δεσμοί και οι ανάγκες του στρατοπέδου εξασθενούν. Όχι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ μέσα, υπάρχουν αλλά τους τρώει η σαπίλα των πολλών (λοιποί λουφαδόροι και εαυτούληδες) και εννοείται το άδικο της αναξιοκρατίας...
Και η αναξιοκρατία εδώ μέσα είναι βουνό ασήκωτο και απροσπέλαστο και το ρουσφέτι παίζει παντού. Στην επιείκεια-αυστηρότητα, στις υπηρεσίες και εννοείται στις άδειες. Υπάρχουν άτομα που τους ανακοινώνουν ότι έχουν άδεια από το μπάρμπα-ταξίαρχο χωρίς να τη ζητήσουν, άτομα που η μόνη τους υπηρεσία είναι να σηκώσουν ένα στυλό. Και άλλοι δε βγαίνουν από το στρατόπεδο ή καίγονται στις σκοπιές. Όταν λοιπόν οι ευσυνείδητοι βλέπουν τέτοιες ανισότητες πώς να μη σαπίζουν και αυτοί; Πώς να μη φιδιάσουν όπως το λέμε εδώ μέσα;
Και έτσι οι ακέριοι παραμένουν μετρημένοι στα δάχτυλα. Πόσο μοιάζει ο στρατός αλήθεια με μικρογραφία της αληθινής κοινωνίας ε; Και εντάξει για αυτούς που επηρεάστηκαν στην πορεία, τους δίνω ελαφρυντικά, τους δικαιολογώ. Η ρίζα του κακού πώς προέκυψε; Η δικαιοσύνη πηγάζει από την ευσπλαχνία και το συναίσθημα. Τόσο κενοί είναι λοιπόν; Τόσο ρηχοί και αναίσθητοι; και αν ναι γιατί να τους λέω ανθρώπους;
Όσον αφορά εμένα, κρατιέμαι, είμαι συνεπής και σωστός γενικότερα αλλά δε παύω να εκνευρίζομαι. Και αυτό με φθείρει. Με τρώει μάλιστα γιατί σε αυτό το λόχο (αλλάξαμε στην ειδικότητα) των βισματιών όπου τα πράγματα είναι πιο χύμα αυτός ο οποίος παραμένει σταθερός και άρτιος γίνεται στόχος πολύ πιο εύκολα. Γίνεται αυτομάτως ο «κακός» ο οποίος δεν αφήνει το καθένα να κρυφτεί πίσω από τη μάζα των χειρίστων, πίσω από αυτούς που έχουν στα χείλη τους από τα γεννοφάσκια τους το «έλα μωρέ και τι έγινε, όλοι το κάνουν».
Και ρε φίλε μου, δε νομίζω ότι είμαι κανάς άκαμπτος, χωρίς πάθη άνθρωπος, δε νομίζω ότι δε λυγίζω και ότι είμαι πάντα “by the book” όπως λένε στο χωριό μου. Και εγώ θα λουφάρω και εγώ θα κοροϊδέψω και σε μια δουλειά ανταγωνιστική τη πάρτη μου θα σκεφτώ γιατί πάνω από όλα νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας και γιατί το περιβάλλον δεν είναι ιδανικό για ευγενείς άμιλλες και φιλανθρωπίες. Αλλά τόσο απροκάλυπτη βρωμιά; Τόσο εξόφθαλμη λέρα;
Εδώ μέσα η δικαιοσύνη δεν είναι απλά τυφλή. Είναι κουτσή, σάπια και με καρκίνο, γριά ετοιμοθάνατη σα το σκύλο μας το Στέλιο (αυτόν που θα έθαβα αλλά ακόμα ζει). Κουτσός, ημίτυφλος, με νύχια φαγωμένα να τον πληγώνουν, με τα όργανά του να επιπλέουν μέσα του δεμένα από μια κλωστή, με τη σάρκα του σχισμένη μια ολόκληρη παλάμη κάτω από το λαιμό και μύγες να τον περιτριγυρίζουν σα τα κοράκια. Αλλά εκεί, αντέχει.
Και ξέρεις τι φοβερό συμβαίνει; Στην έπαρση και την υποστολή σημαίας όπου παίζει εμβατήριο και πρέπει να είσαι προσοχή, κάποιοι ασυνείδητοι αδιαφορούν, κοροϊδεύουν, μιλάνε, γελάνε, μπιτάρουν στις νότες του παιάνα. Και αυτός κάθε φορά μα κάθε φορά σηκώνει το κεφάλι του και «τραγουδάει» μέχρι να τελειώσει.
Περίεργο ε; Και είναι ένα απλός σκύλος. Κι όμως μας δίνει μάθημα. Και όμως αντέχει. Περήφανος και αξιοπρεπής μέχρι τέλους.
Δε ξέρω τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτό, είναι υποκειμενικό καθαρά γιατί είναι θέμα μάλλον αισιοδοξίας ή όχι. Άλλος θα θεωρούσε ότι το πλοίο ναυάγησε, ότι το πηγάδι στέρεψε. Εγώ πάλι πιστεύω ότι για να το κάνει ακόμα και ένας σκύλος τότε θα υπάρχουν και σωστοί άνθρωποι και είναι λογικό, και όσο υπάρχουν τέτοιοι (και εγώ τους βρήκα εδώ μέσα) τότε υπάρχει ελπίδα.
Και τι πιο ανακουφιστικό συναίσθημα από την ελπίδα;
Τι πιο ζεστό από την αισιοδοξία;
Τι πιο γεμάτο από τη πίστη;
Φίλε, όλα θα πάνε καλά!
hamomilaki
