Τρομοκρατία και blogoγραφία

Του Αργύρη Αργυριάδη
www.argiriadis.gr

Στην αρχή της εβδομάδας δολοφονήθηκε ένας δημοσιογράφος. Όχι από τους διάσημους, αλλά από τους «ενοχλητικούς». Δεν ήταν «πανελίστας», ενώ φαινόταν να έχει αφήσει τις περιπέτειες της «ζούγκλας της δημοσιογραφίας» στο παρελθόν. Ήταν πλέον επικοινωνιακός σύμβουλος μεγάλου οικονομικού παράγοντα (φευ), ενώ ταυτοχρόνως...

λάτρευε τα ποντίκια που βρυχώνται. Για ποιο λόγο να επιλεγεί ο συγκεκριμένος ως στόχος; Μάλλον την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Μπορούμε, όμως, να ισχυριστούμε ότι η «νέα τρομοκρατία» είναι αποιδεολογικοποιημένη. Δεν επιθυμεί να συγκινήσει τα πλατιά λαϊκά στρώματα ούτε να συστήσει κοινωνικές συμμαχίες. Σκοτώνει με την ίδια ευκολία και για τους ίδιους ακριβώς λόγους που οι χουλιγκάνοι τα σπάνε στα γήπεδα. Για εκτόνωση, για ανανοηματοδότηση μιας ζωής που φλερτάρει επίμονα με το νιχιλισμό.

Το γεγονός έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της ανωνυμίας των blogs, καθώς ο φονευθείς ήταν θιασώτης (αν όχι εμπνευστής) του δημοφιλέστερου της χώρας. Σήμερα που οι θεσμοί υπονομεύονται διαρκώς και η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί είναι εύκολο να αμφισβητούνται τα αυτονόητα. Να εμφανίζεται ως «δημοκρατική κατάκτηση» ο κιτρινισμός, την ίδια στιγμή που η «επώνυμη» δημοσιογραφία πνίγει τις ειδήσεις, δεν εμβαθύνει στα γεγονότα και αρκετές φορές δεν αποκαλύπτει, αλλά συγκαλύπτει. Το κενό που άφησε η έλλειψη πρωτογενούς ανεξάρτητου ρεπορτάζ ήρθε να καλύψει η «στοχοποίηση» από τους διαχειριστές ορισμένων blogs (σπανίως άνευ ανταλλαγμάτων) και η καταγγελιολαγνεία «αγανακτισμένων πολιτών». Όμως, τόσο η ψευδολογία σε βάρος ενός προσώπου με στόχο την κοινωνική και ηθική εξόντωσή του όσο και η «καταγγελία» δίχως προηγούμενη διασταύρωση της πληροφορίας ή παροχής της ευκαιρίας στον καταγγελλόμενο να εκφράσει και τη δική του άποψη ταυτοχρόνως με τη δημοσιοποίηση της όποιας καταγγελίας, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Παραβιάζουν την αρχή της ισηγορίας και «εκπαιδεύουν» την κοινωνία στην υιοθέτηση φασιστικών λογικών. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η ανωνυμία, αλλά ο αυτοέλεγχος και ο αυτοπεριορισμός κυρίως των διαχειριστών των blogs και έπειτα της ίδιας της κοινωνίας. Άλλωστε, αυτό που πραγματικά φοβούνται όσοι μας οδήγησαν σε αυτήν την κατάντια δεν είναι η ανωνυμία των bloggers. Τρέμουν με το ενδεχόμενο να βγει στο προσκήνιο η κοινωνία. Να μην φλερτάρει ο πολίτης με τον καναπέ και να μην κρύβεται πίσω από την ανωνυμία …


Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010.