σε μια υπουργική απόφαση δεν είχε τεθεί η «απαραίτητη υπογραφή του αρμοδίου για την έκδοσή της οργάνου» και σπεύδει (λέμε τώρα…) αυτεπαγγέλτως (η ανακλητική απόφαση δεν επικαλείται, π.χ., κάποια αίτηση θιγομένου πολίτη ή άλλο τι) να την ανακαλέσει, εκδίδοντας μάλιστα και ειδικό ΦΕΚ γι αυτό (πράγματι, στο σχετικό ΦΕΚ δημοσιεύεται μόνον η περί ης ο λόγος απόφαση…). Λαμπρά!
Οι εντεύθεν αφελείς απορίες: Εφαρμόζεται άραγε παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, της Ελληνικής Πολιτείας αυτή η άριστη πρακτική της κυρίας Μπιρμπίλη; Προσέχουν οι «αρμόδιοί» μας πού βάζουν την υπογραφή τους; (ή μήπως «υπογράφουν» όπου νάναι και μετά… αλλοίμονο στις μπαλκονόπορτες!).
Ας εγκύψουμε στον πρόσφατο νόμο 3870 (το καμάρι του κυρίου Ραγκούση, που, με εξορκισμούς και μαντζούνια, φιλοδοξεί να πατάξει το «μαύρο πολιτικό χρήμα»). Ο νόμος δημοσιεύεται στο υπ’ αριθμ. 138 φύλλο του Α΄ τεύχους του ΦΕΚ της 9ης Αυγούστου (ήτοι την ίδια ημερομηνία με την μπιρμπιλο-ανάκληση). Ποια «αρμόδια για την έκδοσή» του όργανα υπογράφουν τον νόμο 3870;
Παρατηρεί ο αφελής αναγνώστης ότι η υπογραφή του Υφυπουργού Δικαιοσύνης κυρίου Αποστόλου Κατσιφάρα έχει τεθεί τόσον μεταξύ των εχόντων την νομοθετική πρωτοβουλία αρμοδίων Υπουργών, όσον και στο σημείο όπου τίθεται η Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους. Και διερωτάται (ο αφελής, ο άσχετος, ο αδαής) αναγνώστης: Πόθεν προκύπτει η αρμοδιότητα του κυρίου Υφυπουργού; Εν πρώτοις, πόθεν προκύπτει ως προς την νομοθετική πρωτοβουλία; Οι αρμοδιότητές του καθορίστηκαν με τις 142522/2009 και 163529/2009 Αποφάσεις του Πρωθυπουργού και του προϊσταμένου του Υπουργού (δημοσιευθείσες στα υπ’ αριθμ. 2262 και 2601 φύλλα του Β΄ τεύχους του ΦΕΚ, της 22ας Οκτωβρίου και της 29ης Δεκεμβρίου 2009, αντιστοίχως), στις οποίες (εκ πρώτης όψεως) δεν φαίνεται να περιέχεται ουδεμία αρμοδιότης σχετική με τα υπό του νόμου 3870 ρυθμιζόμενα. Εκτός αυτών, στην πρώτη εκ των αποφάσεων με τις οποίες καθορίζονται οι αρμοδιότητες του κυρίου Υφυπουργού υπάρχει ειδικό άρθρο που ορίζει:
Επομένως, πώς προέκυψε η αρμοδιότης του κυρίου Υφυπουργού; Αλλά, ας δεχθούμε ότι υπάρχει αυτή η αρμοδιότης (της νομοθετικής πρωτοβουλίας). Ανακύπτει (επαναλαμβάνουμε: για τον άγευστο των πασοκικών ηθών αναγνώστη) δευτέρα -μείζων της πρώτης- αφελής απορία: Πόθεν προκύπτει η αρμοδιότης του Υφυπουργού να χειρίζεται την Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους; Την τιμή, την ευθύνη και την αρμοδιότητα του Σφραγιδοφύλακος την επιφυλάσσει ο νόμος στον ίδιο τον Υπουργό. Διαβάζουμε στην ενότητα «Ερωτήσεις-Απαντήσεις» του δικτυακού τόπου του Υπουργείου Δικαιοσύνης:
• Ποιος ο ρόλος του Υπουργείου Δικαιοσύνης στη διαδικασία προώθησης των νόμων για δημοσίευση από το Εθνικό Τυπογραφείο;
Στο Υπουργείο Δικαιοσύνης με το Διάταγμα 261/3.9.1843 έχει ανατεθεί η τήρηση της Μεγάλης Σφραγίδας του Κράτους.
Οι πρωτότυποι νόμοι, μετά την υπογραφή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποστέλλονται στο Υπουργείο Δικαιοσύνης όπου λαμβάνουν αριθμό και αφού θεωρηθούν από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, τίθεται η Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους. Ακριβές αντίγραφο αυτών αποστέλλεται για δημοσίευση στο Εθνικό Τυπογραφείο. Τα πρωτότυπα και οι αιτιολογικές εκθέσεις όλων των νόμων που εκδίδονται από το ελληνικό κράτος φυλάσσονται στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Είναι ολοφάνερο πως εδώ και 170 χρόνια το Κράτος αναθέτει την θεώρηση των νόμων στον Υπουργό Δικαιοσύνης και εμπιστεύεται την Μεγάλη Σφραγίδα του στα χέρια του Υπουργού Δικαιοσύνης (όχι του Υφυπουργού ή του Γενικού Γραμματέα ή άλλου τινός, που δεν υπήρχε ως αξίωμα, ως λειτούργημα, ως όργανο, το 1843). Κανένα χέρι, μη αρμόδιο μη εξουσιοδοτημένο, δεν πρέπει να κρατάει και δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιεί αυτή την Σφραγίδα. Και κανένα άλλο χέρι, πλην του Υπουργού, δεν επιτρέπεται να θεωρεί τους πρωτότυπους νόμους – κι αυτό δεν αποτελεί έκφανση ενός διοικητικού απολιθώματος, δεν συνιστά γραφειοκρατική εμμονή, δεν εκλαμβάνεται ως μια συμβολική τυπικότητα. Αντίθετα, είναι ύψιστη κρατική λειτουργία, που κατά την άσκησή της πρέπει να πληρούνται στο ακέραιο όλες οι τυπικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις της. Στην συγκεκριμένη περίπτωση: Πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις; Είναι αρμόδιος ο κύριος Υφυπουργός να κρατά την Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους και να θεωρεί τους νόμους; Αν ναι, ας θεωρηθούν όλα τα παραπάνω ως ανοησίες ενός γερο-παράξενου αφελή αναγνώστη. Αν όχι, εγείρεται ζήτημα ισχύος του νόμου 3870, οπότε η ευαισθησία, που επεδείχθη για ένα διατηρητέο Κουκάκι, θα πρέπει -πολύ περισσότερο- να επιδειχθεί για ένα νόμο, που ρυθμίζει κρίσιμα εκλογικά ζητήματα - δηλαδή ζητήματα έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας (ήγουν του θεμελίου και του πυρήνα του Πολιτεύματος). Οπότε ας ακολουθηθεί (χωρίς καθυστερήσεις αυτή τη φορά) η μπιρμπίλειος οδός…
Πηγή: http://filotimia.blogspot.com/2010/08/blog-post_14.html
