Είσαι από καλή οικογένεια με περπατησιά στην ιστορία του Έθνους.Έχεις χαρακτηριστικά που προσωπικά σε κάνουν να νοιώθεις υπερήφανος, άρα σού προσδίδουν και αυτοπεποίθηση.
Στο παρελθόν περισσότερο, αλλά και τώρα, έχεις δει τα βλέμματα συγκίνησης των γηραιότερων, αλλά και...
μερικών νέων, όταν σε κοιτούν χαμογελαστά με καθαρότητα.
Σήμερα, οι κομματικές αίθουσες σε χειροκροτούν, η κίνησή σου στον χώρο έχει επιταχυνθεί, το βλέμμα έχει σκληρύνει. Ο ηγέτης προσπαθεί να βγει από το καλούπι του χθες.
Παρέλαβες μία Παράταξη καταρρακωμένη, έτοιμη να κάνει ό,τι τής πεις.
Η δυνατότητά σου για αλλαγές ήταν αυξημένη, τουλάχιστον του τύπου που απαιτεί το σύγχρονο, μοντέρνο κόμμα της Ευρώπης του 2010. Έχεις μπροστά σου επιτυχημένα παραδείγματα Άγγλων, Γάλλων, Γερμανών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την πολιτική με επιστημοσύνη.
Έχεις την ευκαιρία να γράψεις πολιτική ιστορία, με την άνευ προηγουμένου ανανέωση και εκσυγχρονισμό του κομματικού οργανισμού και την σταθεροποίηση του βηματισμού του.
Η Κυβέρνηση έχει να διαχειρισθεί την σημαντικότερη εθνική οικονομική κρίση της τελευταίας 35ετίας, μερίδιο ευθύνης – κυρίως λόγω αδράνειας – έχει ο προκάτοχός σου (τί καλύτερη συγκριτική γραμμή εκκίνησης).
Η Αντιπολίτευση που πρέπει να κάνεις, αν και εκ πρώτης όψεως άχαρη, για τον προσεκτικό παρατηρητή είναι μοναδική ευκαιρία εκπαίδευσης και ποιοτικής αναβάθμισης του κομματικού μηχανισμού που διαθέτεις.
Η ‘κρίση’ της Παράταξής σου είναι – στην ουσία – η ευκαιρία σου. Μία και, λόγω της κακής συγκυρίας, ίσως και η μοναδική.
Αντί, λοιπόν να εξερευνήσεις το πολύ ενδιαφέρον τοπίο – ενδιαφέρον, βέβαια, για όσους ασχολούνται κατ’ επάγγελμα με την πολιτική και δεν ‘τρέχουν’ για τα προς το ζειν – λες και πράττεις τα ακόλουθα:
1. Αναφέρεσαι – κατά την εσωκομματική διαδικασία – πάνω από μία φορά στον πολιτικό εγκλεισμό σου κατ’ οίκον, όπου ‘επί οκτώ χρόνια κοιτούσες τους τοίχους του σπιτιού σου’. Καθόλου ελπιδοφόρο μήνυμα από έναν ηγέτη να ομολογεί ότι ήταν στο ψυγείο (όποια κι αν είναι η θυμική αντίδραση που προκαλεί η έμμεση υπενθύμιση του πολιτικού διώκτη σου).
2. Κατά τη διάρκεια της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου απέχεις από κάθε τι το καινοτομικό και μοντέρνο, αγνοώντας τη νέα γενιά. Με την συντηρητική εικόνα που εκπέμπεις σε ιδέες και στυλ, κερδίζεις τους μεγαλύτερους – σε ηλικία – συμπολίτες σου, χάνεις τους νέους και τις νέες, που σε θεωρούν μιας άλλης εποχής. Απομένουν να σε θαυμάζουν οι ‘οργανωμένες’ με τον ξύλινο λόγο.
3. Αναλαμβάνεις (με το καλό) αρχηγός και δεν κάνεις 2-3 εντυπωσιακές κινήσεις – με το καλημέρα – που να αποπνέουν ανανέωση και να δημιουργούν την εντύπωση ότι τα πράγματα άλλαξαν.
4. Χάνεις τις πρώτες 100 ημέρες με τετριμμένα και μηδενικής αξίας επικοινωνιακούς συμβολισμούς και μηνύματα, εκπέμποντας μία εσωτερική διελκυστίνδα πρώην και νυν στελεχών για την κατάληψη κομματικών θέσεων.
5. Χρησιμοποιείς την παραδοσιακή τεχνική της ανταμοιβής των κομματικών προσπαθειών φίλων, αλλά και εχθρών, προκειμένου να τούς πλησιάσεις.
6. Στις 200 ημέρες από την ανάληψη της αρχηγίας σου, το κοντέρ παραμένει στο μηδέν. Δεν έχει αλλάξει ούτε η πληροφορική υποδομή του κόμματος, ενώ το απόλυτο ψηφιακό εργαλείο σου, ο δικτυακός τόπος του κόμματος παραμένει τόπος για μαστορέματα.
7. Διορίζεις παλαιές μορφές σε καίριες θέσεις, οι οποίοι έχουν σημεία αναφοράς την προηγούμενη αρχηγία ή το παλιό σου κόμμα. Την ίδια στιγμή, μία περίεργη κίνηση πολιτών σε πλαισιώνει, η οποία επιχειρηματολογεί λες και ήρθε το τέλος του κόσμου (για να δώσει αξία στην ύπαρξή της) και ταυτόχρονα παραμένει στο σκοτάδι για τον πολύ κόσμο.
8. Διατάσσεις εκλογική ετοιμότητα (ας αφήσουμε στην άκρη την άρνηση του Μνημονίου) σε ένα κόμμα, το οποίο προέρχεται από βαρειά ήττα, νοιώθει εργασιακή ανασφάλεια και η ψυχολογία βρίσκεται κάτω του μηδενός.
9. Πραγματοποιείς Τακτικό Συνέδριο 7 μήνες μετά την εκλογή σου, διενεργώντας απλώς μερικές αλλαγές στο Καταστατικό και την ονομασία των οργάνων, που – να είστε σίγουροι – δεν ενδιαφέρουν ούτε τους εργαζόμενους το Κόμμα, οι οποίοι, άντε να αλλάξουν τα ταμπελάκια στα ντοσιέ αρχειοθέτησης (μπορεί και όχι).
10. Επιλέγεις τον νέο Γραμματέα σου δια βοής (βλ. Σοβιέτ) και ανακοινώνεις ότι μετακομίζεις στη Συγγρού, πεντακόσια μέτρα από το θαλάσσιο μέτωπο σε ορόφους που έχουν ως footer το κατά άλλα συμπαθές μαγαζί Saturn και ως header τον ‘Babis Vovos’.
Διαπιστώσεις χωρίς συνέχεια, εδώ και παραπέρα.
Δεν μπορώ να πω, και ο Μπαϊρακτάρης ως σημείο εκκίνησης του αγώνα κατά των νταβατζήδων με είχε ξενήσει. Αλλά η σημειολογία της Συγγρού (λέγε με ‘Αμφιθέα’) με αφήνει άναυδο.
Άγνωσται αι βουλαί, θα μού πείτε. Μα γι’ αυτό επιλέγω την παράθεση απλώς διαπιστώσεων και δεν προχωρώ σε περαιτέρω σχολιασμό, διότι, μέσα σ’ όλα, πάντα συμπαθούσα τον Αντώνη. Ως άνθρωπο.
Ως ηγέτη δεν τον έχω σκεφτεί ακόμη. Αλλά προσπαθώ. Εντατικά…
greekstory
