"Πατέρα τα 'μαθες τα νέα; Το ΠΑΣΟΚ που δημιούργησες και ήξερες ξηλώνεται ταχέως, και φροντίζω εγώ γι' αυτό. Και αυτά είναι καλά νέα πατέρα..."

Στέλιος Ν. Κάνδιας

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λέει ο υιός Παπανδρέου απευθυνόμενος στον πατέρα του. Λένε ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια, και αυτό σίγουρα αληθεύει στην περίπτωση της δυναστείας Παπανδρέου. 

Γιατί έχει την ειρωνεία του το γεγονός ότι τη μεγαλύτερη αποδόμηση του "παλαιοΠΑΣΟΚ" – το οποίο έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Ανδρέα – και όλων των αγκυλώσεων και των φαύλων νοοτροπιών που το συνοδεύουν δεν την υλοποιεί ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης ή ο Καραμανλής, αλλά ο υιός Γιώργος.
Όσες μεταρρυθμίσεις δεν τόλμησε κανείς πρωθυπουργός τις τελευταίες δεκαετίες τις κάνει μαζεμένες το "νεοΠΑΣΟΚ" τους τελευταίους 10 μήνες. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά βέβαια... Γιατί και κάποιες δίκαιες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις του πατέρα πέρασαν στο “χρονοντούλαπο της ιστορίας” (για να θυμηθούμε ένα περίφημο ΠΑΣΟΚικό τσιτάτο των '80s). “Υιέ μου υιέ μου” θα μπορούσε να αναφωνεί με απελπισία ο Ανδρέας από εκεί ψηλά. 

Αλήθεια θα τολμούσε ποτέ ο Γιώργος να συγκρουστεί με πανίσχυρες συντεχνίες και να θίξει κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα αν δεν είχε την καυτή ανάσα των τροικανών στο σβέρκο του; 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όχι δεν θα τολμούσε, όσο και αν επιμένει για το αντίθετο, όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει ότι σε πολλά ζητήματα ακολουθεί τη δική του πολιτική. Από την άλλη πλευρά, το αποτέλεσμα μετράει και άλλος στη θέση του πιθανότατα δεν θα τολμούσε να πράξει μήτε τα μισά. 

Ένα είναι βέβαιο όμως: Στην πολιτική καλύτερος δεν είναι ο χαρισματικότερος ή ο λαοφιλέστερος, αλλά ο αποτελεσματικότερος. Ο Ανδρέας ήταν ο γοητευτικός / επαναστάτης / μπον βιβέρ που εξίταρε τις μάζες της δεκαετίας του '80 ενώ ο γιος του το 2010 θυμίζει περισσότερο στέλεχος της Morgan Stanley (ή του ΔΝΤ). 

Όμως τολμώ να πω ότι παρά τα σοβαρά λάθη και τις ανακολουθίες του -και την τάση να θέλει να λειτουργήσει κυβέρνηση και κόμμα σαν να είναι think tanks- ο Γιώργος Παπανδρέου στο τέλος θα κριθεί ευνοϊκότερα από την ιστορία από τον πατέρα του... 

Ο Καρλ Μαρξ είχε πει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή τραγωδία, και η χρεοκοπία της Ελλάδας -η "βερσιόν" του 21ου αιώνα - είναι μια τραγωδία που άγγιξε λιγότερο ή περισσότερο τον καθέναν από εμάς. 

Όμως η ιστορία του ανυπάκουου υιού Παπανδρέου που πήγε κόντρα στις βουλές και την πολιτική του πατέρα του για να καταστεί εντέλει αυτόφωτος, να πορευθεί το δικό του δρόμο, και να υλοποιήσει το δικό του όραμα για την Ελλάδα, επαναλαμβάνεται έχοντας φαρσικά στοιχεία. Τουλάχιστον αυτό πιστεύω ότι θα σκεφτόταν ο Γεώργιος Παπανδρέου αν βρισκόταν στη ζωή. Και θα χαμογελούσε.

http://www.skai.gr/news/opinions/article/149295/kramer-enadion-kramer--7-8-2010/