Ας μιλήσουμε επιτέλους για Ευρώπη

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Το Ευρωπαϊκό όραμα στην χώρα μας είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτό, σε σημείο που θεωρείται “ιερή αγελάδα” στον χώρο των πολιτικών ιδεών. Η ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρήκε γόνιμο έδαφος στον ελληνικό λαό, που από την εποχή της δικής μας απελευθέρωσης αντιμετώπιζε αν μη τι άλλο με δέος τις “μεγάλες δυνάμεις” που άλλες...

ιστορικές στιγμές του στάθηκαν και άλλες τον άφησαν να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Δεν μπορώ να πω ότι ανήκω σε αυτούς που αντιτάσσονται στην Ενωμένη Ευρώπη, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι για να επιβιώσουν στην σύγχρονη εποχή τα ευρωπαϊκά έθνη και μάλιστα σε έναν κόσμο που βαδίζει ταχύτατα προς την πολυπολικότητα, μετά από δύο δεκαετίες συντριπτικής αμερικανικής υπεροχής στα πάντα, πρέπει να συνασπιστούν.

Αυτό που αμφισβητώ, είναι κάποιοι από τους ιδρυτικούς μύθους, της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως γραφειοκρατικής εξουσίας που υπερέχει των εθνών κρατών. Η ιδέα της Ευρώπης σήμερα είναι το δόγμα της “ελεύθερης αγοράς” συνταιριασμένη με την κοινωνική θρησκεία του πολυπολιτισμού, όπως παραδόθηκε από τον “οραματιστή” της Jean Monet. Και είναι με βάση αυτούς τους μύθους, που επιβάλλονται ως πραγματικότητα στην καθημερινή ζωή των πολιτών της Ένωσης, που φαίνεται ότι η Ε.Ε. οδεύει προς την αποτυχία, υπό το βάρος όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και μιας ξεκάθαρης πολιτιστικής κρίσης, καθώς ολοένα και αυξάνεται το ποσοστό των πολιτών που αντιδρούν στην μονομορφοποίηση των κρατών τους, υπό τις οδηγίες των διαφόρων οργάνων της Ε.Ε.
Βάση αυτής της δυσαρέσκειας φαίνεται να είναι η πλήρης αποτυχία του συνθήματος της οικονομικής σύγκλισης των χωρών μελών. Μέχρι το 2004, η σύγκλιση ήταν ο στόχος και της χώρας μας. Σήμερα, κανείς δεν θυμάται πια αυτή την λέξη. Και δεν είναι μόνο η χώρα μας. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, πουλούν τα αγαθά και τις υπηρεσίες τους, για πραγματικά αστείες τιμές και τα μεροκαματά τους είναι τόσο χαμηλά που φτάνουν το μισό ή και το εν τέταρτο των ανεπτυγμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Ταυτόχρονα, επενδύοντας σε μια στρατηγική ψευδεπίγραφης ανάπτυξης, η φορολογία τους, για τις μεγάλες εταιρείες είναι πολύ χαμηλότερη με σκοπό να προσελκύσουν επενδύσεις, οι οποίες όμως κατά κύριο λόγο αποσύρονται από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο μαρασμός της όποιας βιομηχανικής ή βιοτεχνικής παραγωγής υπήρχε στην Βόρειο Ελλάδα. Μεγάλο μέρος αυτής, εγκατέλειψε την πατρίδα μας, για να στήσει μονάδες παραγωγής στην γειτονική Βουλγαρία ή ακόμη και στα Σκόπια που σύντομα από ότι φαίνεται θα ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με βάση αυτή την πραγματικότητα, επιδεινώνεται η κατάσταση στις περισσότερο δοκιμασμένες χώρες της Ε.Ε., αυτές που αποκαλούνται ο Ευρωπαϊκός νότος, ανάμεσα στις οποίες ανήκει και η χώρα μας. Περισσότερη ανεργία, λιγότερη παραγωγή.
Το δόγμα της “ελεύθερης αγοράς” που χρησιμοποιήθηκε για να χτιστεί ο πρώτος πυρήνας μετάξυ μιας σχετικά ομοιόμορφης ομάδας κρατών, αυτή την στιγμή φαίνεται να υποσκάπτει την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε. Και ερχόμαστε στον μύθο της πολυπολιτισμικότητας και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο πλαίσιο της ομογενοποίησης του νομικού καθεστώτος των κρατών μελών, εμφορούμενη από μια σαφή νεοφιλελεύθερη στάση, στα πλαίσια του “τρίτου δρόμου” των Ευρωπαίων σοσιαλιστών του '90, μεταλάσσεται σιγά σιγά σε ένα πρωτο-ολοκληρωτικό είδος Σοβιετικής Ενωσης, με το “πολιτικά ορθό”, να επιβάλλεται μέσω δικαστικών αποφάσεων. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των επιθέσεων εκ μέρους της Κομισιόν κατά κρατών όπως η Ιταλία που θέλησαν να εφαρμόσουν σκληρή μεταναστευτική πολιτική. Ή το ζήτημα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που θεωρεί ότι έχει την δυνατότητα να καθορίσει το θρησκευτικό status κρατών μελών, π.χ. με το ζήτημα της αναρτήσεως ή όχι θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσια καταστήματα. Το 2007 παραδείγματος χάριν, η Ευρωπαϊκή Ένωση έβαλε σε λειτουργία νόμους σχετικά με “εγκλήματα λόγου”, βασισμένους στον γερμανικό ποινικό κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο κάποιος πανεπιστημιακός ή δημοσιογράφος μπορεί να βρεθεί στην φυλακή αν αμφισβητήσει την “Αλήθεια” του πολυφυλετισμού ή να εκφράσει αμφιβολίες για την θυματολογία της Εβραϊκής κοινότητας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τέτοιου είδους επεμβάσεις και προσπάθειες δημιουργίας ολοκληρωτικών θεσμών είναι βέβαιο πως αργά η γρήγορα θα προκαλέσουν αντιδράσεις στους λαούς της Ευρώπης.
Στην χώρα μας πλέον, η περίφημη “Greek Crisis” που βιώνουμε σήμερα είναι βέβαιο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της “ιερότητας” εννοιών όπως η Ε.Ε. Είναι μια χρυσή ευκαιρία όμως να μιλήσουμε για το τι είδους Ένωση θέλουμε και υπό ποιους όρους. Είναι μια ευκαιρία να αφήσουμε πίσω μας τους κεντροαριστερούς μύθους που καταδικάζουν την ίδια την Ένωση σε αποτυχία και να επιδιώξουμε μια Ένωση με βάση τα Έθνη της Ευρώπης.