Επειδή το θέμα σηκώνει κουβέντα, αν και κατακαλόκαιρο, ας πατήσουμε και κανένα πλήκτρο...
Ξεκινάμε με μια άποψη του γνωστού Τέρμιναλ119, την οποία μας θύμισε ο abravanel σε ένα σχόλιό του: Είναι γνωστό ότι η ελληνική αριστερά έχει μια εμμονή, ένα απωθημένο, μια θανατερή ορμή, μια μακάβρια ενασχόληση, ένα σημείο-κλειδί, ένα taboo, ένα κλασικό ερέθισμα απόλαυσης, έναν πραγματικό Άλλο. Πρόκειται για το Ισραήλ. Ό,τι διαφορές κι αν έχουν, για το αν θα φτιάξουν κόμμα ή
όχι, για το αν είναι με το κράτος ή όχι, για το αν είναι με τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι, τον Μπακούνιν ή όχι, για το αν έκαναν επανάσταση ή πραξικόπημα οι Μπολσεβίκοι το 17’, για το αν ήταν επιτυχημένη η Β’ Διεθνής, για το αν είπε ο Μεταξάς το «όχι» ή όχι, για το αν θα ψηφίσουν Τσίπρα ή όχι κτλ κτλ, ένα σημείο είναι αυτό πάνω στο οποίο θα συμφωνήσουν: κάτω το Ισραήλ!
