Ορυχεία Βεύης: Θυσία στο βωμό της ανάπτυξης;

Όταν κάποτε ένας γιατρός από άλλη περιοχή της Ελλάδας πήγε στην Πτολεμαΐδα για να εξετάσει κάποια περιστατικά, καλύπτοντας τη θέση άλλου συναδέρφου του που έλειπε με άδεια, αναγκάστηκε να ρωτήσει έναν από τους ασθενείς τί ήταν αυτό που ...

τους έκανε να ανεχθούν όλη αυτή την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και τα συνεπακόλουθα προβλήματα στην υγεία τους. Η απάντηση ήταν ενδεικτική: «Όταν γιατρέ πεινάς και δεν έχεις δουλειά, δεν σε νοιάζει το πώς και το πού ζεις». Στηριζόμενη σε αυτό το αξίωμα η εκάστοτε Κυβέρνηση δεν έδωσε πραγματικά μία δεκάρα για τις συνέπειες στους πολίτες των αποφάσεων της. Και οι ίδιοι οι πολίτες, παγιδευμένοι στο αδιέξοδο της ανεργίας όχι μόνο δεν έχουν διάθεση να αγωνιστούν, αλλά αντίθετα παρακαλάνε για κάτι, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα αλλάξει την ποιότητα τς ζωής τους στην καλύτερη των περιπτώσεων, ενώ στην χειρότερη θα τους δημιουργήσει σοβαρά, ίσως και ανεπανόρθωτα προβλήματα υγείας.
Με το πρόσχημα της ραγδαίας εξάντλησης των αποθεμάτων λιγνίτη για το εργοστάσιο (ΑΗΣ) Μελίτης, το αρμόδιο υπουργείο το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να επιταχύνει τη διαδικασία για τη δημοπράτηση του ορυχείου της Βεύης. Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει πει ότι το συγκεκριμένο εργοστάσιο σχεδιάσθηκε και κατασκευάσθηκε με την πρόβλεψη ότι θα καίει λιγνίτη, αλλά και φυσικό αέριο, το οποίο εννοείται ότι ποτέ δεν έφτασε στη Φλώρινα. Αυτό θα γινόταν για να μην επιβαρυνθεί περισσότερο η περιοχή αφενός, αφετέρου γιατί χρειαζόμαστε και τις εναλλακτικές μορφές παραγωγής ενέργειας.
Όλα αυτά πήγαν στον «κάλαθο των αχρήστων». Τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πλέον πάρα πολλά. Όπως και τα κέρδη από την εκμετάλλευση ενός λιγνιτικού πεδίου, η θερμιδική απόδοση του οποίου είναι από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Έτσι, είναι μονόδρομος η επαναλειτουργία του ορυχείου, ιδιοκτησίας μέχρι πριν από λίγα χρόνια του εκλιπόντος πλέον Κ.Βαρβούτη.
Μέχρι την τελευταία αναστολή στη λειτουργία του ορυχείου, οι περισσότεροι από τους κατοίκους της περιοχής εργαζόταν εκεί. Το κλείσιμο των εγκαταστάσεων αύξησε κατακόρυφα τα επίπεδα της ανεργίας. Το αδιέξοδο λοιπόν μεγάλωσε. Αυτό ακριβώς το αδιέξοδο έρχεται για να εκμεταλλευτεί τόσο η προηγούμενη πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, όσο και η σημερινή.
Τα δεδομένα πλέον όμως έχουν αλλάξει. Παλαιότερα, όταν ένα λιγνιτικό πεδίο βρισκόταν κοντά σε ένα χωριό, τότε οι κάτοικοι του αποζημιωνόταν και έφευγαν. Σήμερα, το κόστος αυτό μεγαλώνει το κόστος της επένδυσης και έτσι η λογική τα «κέρδη πάνω από τον άνθρωπο» έρχεται για να «θριαμβεύσει» και πάλι: τα χωριά πλέον δεν «μετακομίζουν» και οι κάτοικοι δεν αποζημιώνονται για τις περιουσίες τους. Αφήνονται να ζουν εκεί, δίπλα από την αφόρητα θανατηφόρα σκόνη, τα μηχανήματα, όλο το έργο.
Στην πρόσφατη επίσκεψη της υπουργού ΥΠΕΚΑ Τ.Μπιρμπίλη, αντιπροσωπεία των κατοίκων συναντήθηκε μαζί της. Τα αιτήματά τους ήταν να μην επεκταθεί το ορυχείο πέρα από την Εθνική Οδό που συνδέει τη Φλώρινα με την υπόλοιπη Ελλάδα. Το δεύτερο ήταν νέοι άνθρωποι από το χωριό να βρουν δουλειά στο ορυχείο. Η υπουργός βέβαια τους είπε ότι το δεύτερο δεν μπορεί να γίνει. Στοίχημα ότι ούτε και το πρώτο θα γίνει και ξαφνικά οι κάτοικοι της Βεύης θα βρεθούν με το λιγνιτικό πεδίο να εκτείνεται μέχρι και μέσα στα σπίτια του χωριού τους. Άλλωστε η ανάπτυξη είπαμε θέλει θυσίες. Απλά αυτοί που το λένε, υπονοούν ότι αυτές οι θυσίες πρέπει να γίνονται από τους άλλους…
newsblog