Κρίση; Ποιά κρίση;

Θυμάστε τον περίφημο δίσκο των Supertramp “Crisis, What Crisis?”; Ε, λοιπόν, εδώ και μερικές ημέρες, βλέποντας τα καθέκαστα, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου μια ασχημάτιστη προς το παρόν θεωρία, που δυστυχώς όμως φαίνεται να έχει κάποια βάση. Τη δουλεύω ακόμη, προσπαθώντας να τη μορφοποιήσω, που θα μου πάει; Kάπου θα δέσει. Δεν μου βγαίνει που λέτε από το μυαλό, πως η Ελλάδα δεν περνά καμία οικονομική κρίση, τουλάχιστον στο βαθμό που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Πάντα είχαμε...

δημοσιονομικά ελλείμματα και πάντα ζούσαμε με δανεικά ως χώρα. Και
απ`ότι διαβάζω, η Βρετανία έχει εξίσου μεγάλα ελλείμματα, η δε Αμερική εξίσου μεγάλα δημόσια χρέη. Και σιγά την οικονομία μας, που απειλήθηκε από τη παγκόσμια κρίση και φούμαρα. Ούτε μέγεθος έχουμε, ούτε κατασκευάζουμε τίποτα, ούτε καν μεταπράττουμε πλέον. Στα απόνερα της παγκόσμια οικονομίας φυτοζωούμε. Σαν τα βατράχια που πλατσουρίζουν στα ρηχά, και βλέπουν από μακριά τους καρχαρίες να κάνουν τα μακροβούτια τους. Αεριτζήδες ήμασταν και είμαστε. Έχουμε έναν δημόσιο τομέα, που απλά τροφοδοτεί τον «κρατικοδίαιτο» ιδιωτικό.
Και στη μέση έχουμε μια υπερτροφική παραοικονομία με άφθονους παπατζήδες, μεσάζοντες και «εργολάβους». Όπως δηλαδή είχαμε πάντα. Δυστυχώς.

Κυκλοφορώντας στους δρόμους και στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, υπάρχουν κάποια ορατά στοιχεία πως όντως διανύουμε μια κάποια κρίση. Είναι όμως αρκετά ώστε να δικαιολογήσουν την έλευση του ΔΝΤ και το μέγεθος των ριζικών αλλαγών που μας επιβάλλουν; Βλέπω πολλά καταστήματα κλειστά, πολλά ΙΧ. παρατημένα με κουκούλες ή με πωλητήρια, βλέπω χαμηλές ταχύτητες στην οδήγηση, αστρονομικές τιμές στη βενζίνη, κομπιουτεράκια με υπολογισμούς στα σουπερμάρκετ, και φάτσες κατεβασμένες. That’s it όμως. Από εκεί και πέρα, οι καφετέριες
παραμένουν γεμάτες, τα πολυκαταστήματα σφύζουν από ζωή, τα μπαράκια και οι ταβέρνες το ίδιο, και ο δρόμος για Χαλκιδική είναι μονίμως μποτιλιαρισμένος και σε ρυθμό σημειωτόν… α, είναι και τα θηριώδη τζιπ, που συνεχίζουν να μου σπάνε τα νεύρα όπου κι αν κοιτάξω. Για τις Καγιέν και τις BMW με τα φιμέ τζάμια δεν το συζητάω. Ελληνικά στοιχεία πλέον, όπως το τζατζίκι και ο μουσακάς.

Προχθές το βράδυ, πήγα με τον φίλο μου τον Αναρμόδιο Θράκα για ούζα. Δευτέρα βράδυ, και η ταβέρνα ήταν πλήρης! Υπήρχαν απ έξω και ουρές. Δευτέρα βράδυ παρακαλώ.

Μήπως ρε παιδιά δεν υπάρχει καμία κρίση, και απλά κάποια άκρως υψηλόβαθμα κέντρα, από αυτά που ακούμε στις συνωμοσιολογικές θεωρίες, με εργαλείο τους τον «λαοπρόβλητο» ΓΑΠ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι φαλιρίσαμε; Και δεν μιλάω για κέντρα τύπου άξονα Γαλλίας-Γερμανίας ή ΗΠΑ-Βρετανίας κλπ. Μιλάω για αυτούς που καθορίζουν τους άξονες. Για τα μεγάλα κεφάλια της Νέας Τάξης δηλαδή. Μπίλντερμπεργκ και βάλε.

Γιατί όμως; Μα για να περάσουν τις όποιες αλλαγές χρειάζεται να περαστούν, προκειμένου η Ελλάδα ως οικονομικό και κοινωνικό πειραματόζωο, να ανοίξει το δρόμο για τα κελεύσματα της επερχόμενης «Νέας Τάξης» της παγκοσμιοποίησης.

Με πρόσχημα δηλαδή την ενδεχόμενη οικονομική μας κατάρρευση και χρεοκοπία, άνοιξε ο δρόμος για ριζοσπαστικές αλλαγές στη καθημερινότητα και στα θεωρούμενα ως κεκτημένα μας, χωρίς όμως να ανοίξει μύτη. Και εκεί που πήγε κάτι να γίνει, πάρε μια εν ψυχρώ δολοφονία αθώων (υπάλληλοι της ΜΑΡΦΙΝ) και τα κεφάλια μέσα.

Δεν θα ξεχάσω, τις πρώτες μέρες που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, εν μέσω οικονομικής κρίσης και σεναρίων πτώχευσης, ο ΓΑΠ συναντήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό. Σαν να μην υπήρχαν άλλα φλέγοντα ζητήματα. Γιατί; Τι σχεδίαζε και δεν μπορούσε να περιμένει; Λίγο μετά, με μπόλικη κινδυνολογία συνεπικουρούμενη και από τα «μεγάλα» κανάλια, μας έφερε και τους επιτηρητές του ΔΝΤ ωσάν μπάστακες.

Σήμερα, και αφού μεσολάβησαν περικοπές μισθών, καταργήσεις επιδομάτων, αυξήσεις φόρων, και άλλα πολλά που σε μια πιο νορμάλ κατάσταση θα οδηγούσαν σε μαζικές εξεγέρσεις, άρχισαν κάποιοι δειλά δειλά, να μιλάνε και για την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου! Πολύ καλή συγκυρία, δεν λέω. Αφού πάμε για οικονομικό φούντο, τι καλύτερο από το να μοιραστούμε τα πετρελαϊκά κοιτάσματα με τους φίλους γείτονες, να ξεχρεώσουμε, και ξαφνικά να γίνουμε όλοι μας σεΐχηδες, επιστρέφοντας στα σκυλάδικα, χωρίς όμως ενοχές αυτή τη φορά.

Ενδιαμέσως, τέρμα σε όλα τα εργασιακά κεκτημένα που πήραν πάνω από 100 χρόνια σκληρών αγώνων για να κερδηθούν, ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων, ΔΕΚΟ, ΔΕΗ, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση συντάξεων, ασφαλιστικό, και ων ουκ έστιν αριθμός «μεταρρυθμίσεων»!!! Η χαρά του Μάνου και του Ανδριανόπουλου δηλαδή. Α ξέχασα και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων… Και δεν ανοίγει μύτη. Ο μπαμπούλας της χρεοκοπίας καραδοκεί. Έτσι τουλάχιστον μας λένε. Και το πιστεύουμε. Σε βαθμό, που πολλοί μικρομεσαίοι, υπάλληλοι κλπ. να
αυτομαστιγώνονται, και να ομολογούν, με ενοχικό ύφος, πως φταίμε και πως θα πρέπει να πληρώσουμε. Πως ζούσαμε πέραν των δυνατοτήτων μας. Εμείς, οι μικροί. Την ίδια ώρα που διαβάζω ότι τα κότερα και οι θαλαμηγοί διπλασιάστηκαν στις μαρίνες, πως οι Έλληνες κατέχουν περισσότερες off shore από ποτέ, πως οι καταθέσεις αλλά και γενικά το τραπεζικό μας σύστημα δουλεύει στο φουλ, έχοντας περάσει πανηγυρικά τα τεστ «κόπωσης» και αντοχής, και πάει λέγοντας.

Συνοψίζω: Μήπως δεν υπάρχει κρίση; Μήπως όλα είναι ένα ψυχολογικό παιχνίδι- πείραμα όπως αυτά που έκανε στη δεκαετία του `50 ο διάσημος ψυχολόγος Ζιμπάρντο; Και στο οποίο εμείς συμμετέχουμε εκόντες άκοντες; Με σκοπό να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες προκειμένου να προχωρήσουμε ομαλά σε μια νέου τύπου αυτοκρατορία. Και στη πορεία να απεμπολήσουμε εθνικισμούς, πατριωτισμούς, κοινωνικό κράτος, και άλλες νεκρές αποσκευές που ενοχλούν το όραμα της νέας τάξης πραγμάτων; Δεν ξέρω. Ρωτάω.

Βέβαια η απάντηση της λογικής στο παραπάνω ζαλισμένο ερώτημα είναι: «Μα αφού υπάρχει κρίση. Μετρήσιμη και ορατή». Έ τότε, δεν εξηγείται αλλιώς. Η κρίση ήρθε και έδεσε σαν βούτυρο στο ψωμί των «αφεντικών» μας. Μάνα εξ ουρανού για αυτούς και τους απανταχού μπόσηδες. Ακόμη δηλαδή κι` αν δεν υπήρχε κρίση, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Για αυτό τους βλέπετε να μην ανησυχούν. Για αυτό ο ΓΑΠ κάνει τα μπάνια του ανέμελος. Δεν χρειάζεται να κάνει τον μπαμπούλα. Το ρόλο αυτό τον παίζει η ίδια η κρίση, συνεπικουρούμενη από υπουργούς τύπου
Λοβέρδου και Μπιρμπίλη. Οι δολοφόνοι με το αγγελικό πρόσωπο.

Η παγκόσμια κρίση που τα απόνερα της έφτασαν και σε εμάς, είναι το ιδανικό όχημα που χρειάζονταν, για να περάσουν ότι ακριβώς μέτρο θέλει η ολιγαρχία. Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Η άλλη λύση θα ήταν …ένας πόλεμος. Δηλαδή κουλουβάχατα.

Strange Attractor στο Antinews