Η πρόσφατη είδηση στα ΜΜΕ, του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου, περί κινηματογραφήσεως της ζωής του Πρωταγωνιστή της Αντίστασης, κατά των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967, Αλέξανδρου Παναγούλη δημιούργησε ανάμεικτα αισθήματα στους υποψιασμένους και ευαίσθητους δημοκρατικά Έλληνες Πολίτες. Και αυτό φάνηκε και από το γεγονός ότι η είδηση, δεν έμεινε μόνο στην αναφορά του γεγονότος αλλά σε μία, έστω και μέσης αναγνωσιμότητας και τηλοψίας αναφορά, η οποία σχολιάσθηκε κιόλας....Έτσι έγινε μια γενικότερη αναφορά στο θέμα απασχολώντας την προσοχή της κοινής γνώμης και ακολούθησαν ορισμένες διαπιστώσεις και καταγραφές.
Η παρουσίαση από το σελιλοϊντ της ζωής προσωπικοτήτων με παγκόσμια αναγνώριση, όπως του Παναγούλη, είναι ένα εγχείρημα αμφίσημης σημασίας και ενδιαφέροντος. Αφενός καθιστά, σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τη ζωή και τη δράση, το ήθος και τη δύναμη αυτών των προσωπικοτήτων, γνωστά , αφετέρου όμως εμπερικλείει και τον κίνδυνο, η μη σωστή παρουσίασή του να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις στο κοινό που θα παρακολουθήσει μια κινηματογραφική παρουσίαση με ενδεχόμενες καταστρεπτικές συνέπειες, εάν στο βωμό μιας λαϊκίζουσας εμπορικής επιδίωξης αποκρυβεί ή παροραθεί ή διαστρεβλωθεί η ουσιαστική παρουσία και κατάθεση του πρωταγωνιστή εν προκειμένω του αγωνιστή Παναγούλη.
Πριν όμως αναφερθούμε στην ουσία αυτή καθ’ αυτή της κινηματογραφικής παρουσίας του Αλέξανδρου Παναγούλη, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι αυτό έπρεπε να είχε γίνει ήδη από την ελληνική καλλιτεχνική κοινότητα πρωτίστως, αλλά είναι γνωστό ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες μπολιασμένοι και ελαυνόμενοι από τη αριστερή…. Προοδευτική κουλτούρα τους δεν ασχολούνται με αυτούς. Αυτό συμβαίνει και με τα ιστορικά γεγονότα. Μόνο η αριστερά έχει καλλιτεχνική… τροφή για τους Έλληνες παραγωγούς και σκηνοθέτες.
Πέραν αυτού όμως, οι κομματικές ελίτ δεν είχαν λόγο να ενδιαφερθούν για τον Παναγούλη. Τη Δεξιά δεν την αφορούσε, δεν ήταν δικός της, τον κεντροαριστερό χώρο δεν τον συνέφερε διότι ο κύριος εκφραστής του χώρου αυτού μετά την μεταπολίτευση, ο Αν. Παπανδρέου είχε συγκρουστεί με τον Παναγούλη. Άρα εις την λησμοσύνη. Η καλύτερη συνταγή.
Η συνέχεια στο http://tadeefi.wordpress.com/
