γράφει ο δικηγόρος Δημήτρης Γκολέμης
Μετεμφυλιακά η κεντροδεξιά στη χώρα μας δεν ευτύχησε να μετεξελιχθεί σε ένα αστικό κόμμα με στερεή ιδεολογική βάση. Η ιδεολογία σε αυτόν τον τόπο ήταν πάντοτε προνόμιο της αριστεράς, καθώς η δεξιά από τη δεκαετία του ’50 προέκυψε ως ένα συγκυριακό συνονθύλευμα αντικομμουνιστικών συμφερόντων που εξέφρασε μια μη συνειδητοποιημένη αστική τάξη, η οποία στήριξε την οικονομική της...
ευμάρεια στην άμεση εξάρτησή της από το κράτος - πελάτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θεωρείται δεξιά σε αυτό τον τόπο, ότι δεν είναι αριστερά, μετά δε τη δεκαετία του ‘80 η ΝΔ «επέτυχε» να εκφράσει το αντιΠΑΣΟΚ, αποκτώντας όλες τις πολιτικές ασθένειες του κίβδηλου σοσιαλιστικού αντιπάλου της. Την ίδια εποχή, οι εθνικοπατριωτική ρητορική της παραδοσιακής δεξιάς έγινε το οχυρό των ακραίων στοιχείων του χώρου σε μια εποχή που εξέφραζαν πλέον ελάχιστους.
Αυτή η ιστορικά ιδιόμορφη κεντροδεξιά ευτύχησε να βρεθεί για δύο τουλάχιστον δεκαετίες (ίσως και λίγο περισσότερο) υπό τη στιβαρή ηγεσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενός ανθρώπου με ξεκάθαρο όραμα για τον τόπο και μεγάλη επιμονή. Είναι αλήθεια ότι ο Μακεδόνας από το Κιούπκιοϊ υπήρξε «ξένο σώμα» σε αυτή την παράταξη, που αναγκάστηκε να τον στηρίξει διότι αντιλαμβανόταν ότι μόνο το δικό του σταθερό χέρι μπορούσε να τη φέρει στην εξουσία. Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, αφιερωμένος στο όραμά του για την ευρωπαϊκή ανάπτυξη της χώρας, αλλά και με το ειδικό βάρος που εκ των πραγμάτων είχε η παρουσία του, δυστυχώς δεν προέβλεψε να δημιουργήσει εκείνη την πολιτική παράδοση που θα επέτρεπε στο χώρο που ηγεμόνευε, να συνεχίσει να πρωτοπορεί και μετά από αυτόν. Ο «Καραμανλισμός» ως πολιτική πρακτική και ιδεολογικό όραμα, χάθηκε μαζί με τον εκφραστή του και έκτοτε η κεντροδεξιά άρχισε να παραδέρνει στα θολά νερά των ευκαιριακών ιδεολογημάτων των διαδόχων του.
Ως συνέπεια του εκφυλισμού που προκάλεσε η μακρόχρονη άσκηση της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, η κεντροδεξιά σχεδόν νομοτελειακά επέστρεψε στην εξουσία το 2004. Τότε προέκυψε και πάλι η ανάγκη «μιας κάποιας ιδεολογίας». Τα αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά δεν ενέπνεαν πλέον την κοινωνία και έτσι ο Κ. Καραμανλής, ο νεότερος, ανακάλυψε το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου, το οποίο όσο άρχισε να ξεφτίζει, τόσο άρχισαν να το φτιασιδώνουν οι διάφοροι Λούληδες με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Πολιτική, όμως, δεν είναι η μοιρασιά θέσεων, αλλά η μοιρασιά ιδεών και, μόνο υπ’ αυτή την έννοια, μέσα από την πολιτική, τα κόμματα εκφράζουν την κοινωνία. Η σημερινή μειωμένη αλληλεπίδραση και επικοινωνία της κεντροδεξιάς με την κοινωνία, καθώς και η περιορισμένη και επαναλαμβανόμενη εμμονή σε αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, μόνο ως δεξιός πολιτικός αυτισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Δεν της αξίζει της σημερινής κατακερματισμένης κεντροδεξιάς να καταντήσει σε χώρο πολιτικής διαμαρτυρίας, σε μια εποχή που θα έπρεπε να πρωτοπορεί. Δεν αρκεί η αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς ιδεολογία και θέσεις για το αύριο του τόπου. Δεν υπάρχει περίπτωση ο λαός να δώσει την εξουσία σε ένα χώρο που με τα σημερινά δεδομένα, δείχνει να μην ξέρει τι να την κάνει…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΣΕΡΡΕΣ
