Άρθρο για ta xalia του Δημοσιογράφου Χρήστου ΝικολαίδηΗ εικόνα θα ήταν πράγματι πολύ δυνατή: Φανταστείτε έναν Χάρη Καστανίδη ή έναν Γιάννη Μαγκριώτη ή έστω έναν Σπύρο Βούγια το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου να δηλώνει σε εθνικό δίκτυο μπροστά στις κάμερες:
«Θέλω να συγχαρώ τον Κώστα Γκιουλέκα για τη νίκη του. Ο λαός μίλησε με την ψήφο του. Και όταν αυτός μιλά εμείς οι πολιτικοί πρέπει να σιωπούμε. Κώστα καλή επιτυχία στο έργο σου»…
Φανταστείτε κάτι ανάλογο στην πλατεία Συντάγματος: Μία αναμαλλιασμένη Φώφη Γενηματά, ένας κατηφής Χρήστος Παπουτσής, ένας πικραμένος Θόδωρος Πάγκαλος ή έστω ένας σκυφτός Μιχάλης Χρυσοχοίδης, με έντονα επάνω του τα στοιχεία της θλίψης και της απογοήτευσης να επαναλαμβάνει, απευθυνόμενος στο Νικήτα Κακλαμάνη, κάτι από τα παραπάνω συνηθισμένα…
Ε, λοιπόν τέτοιες εικόνες, ή έστω ανάλογες δεν θα τις δούμε φέτος. Και αυτό γιατί ο πρωθυπουργός αποφάσισε να αποσυρθεί από την πολιτική μάχη. Είναι και αυτό μία τακτική: Όταν βλέπεις πως σε έναν αγώνα το πιθανότερο είναι ότι θα την χάσεις, τότε να την… κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια! Να στρίβεις δια του Μπουταροκαμίνη, ή δια του Καμινομπουτάρη, εάν προτιμάτε…
Τα πρόσωπα των δύο υποψηφίων τα οποία «χρισμοδότησε» το ΠΑΣΟΚ για Θεσσαλονίκη και Αθήνα σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με το κυβερνών κόμμα. Η ήττα τους, επικοινωνιακά και πολιτικά δεν ταυτίζεται πλήρως με ήττα του ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα, θα προκύψουν πολιτικά συμπεράσματα, ευθύνες και εντυπώσεις. Αλλά σε καμία των περιπτώσεων, όλα αυτά δε θα έχουν το ίδιο διαμέτρημα με όσα θα προέκυπταν στην εικόνα που περιγράφω στην πρώτη παράγραφο…
Καλημέρα σας…
