Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι η παραγωγή των νόμων αλλά η εφαρμογή των υπαρχόντων. Σ΄ αυτή εδώ τη χώρα λειτουργεί ένα κράτος που στην ουσία είναι μια μηχανή παραγωγής νόμων. Καθημερινώς εκδίδονται δεκάδες νόμοι. Πρέπει να ξέρετε ότι νόμοι δεν είναι μόνο ότι ψηφίζει η Βουλή, αλλά νόμοι είναι και οι υπουργικές αποφάσεις, τα Προεδρικά Διατάγματα κ.λ.π. Ας αφήσουμε δε τις...
πολυάριθμες αποφάσεις της Διοίκησης που εκδίδονται κατ’ εξουσιοδότηση νόμων. Ας αφήσουμε πάλι τις χιλιάδες ερμηνευτικές εγκυκλίους, αφού ούτε η ίδια η Διοίκηση δεν μπορεί να καταλάβει τα νομοθετικά κείμενα και η κάθε Υπηρεσία τα ερμηνεύει όπως την συμφέρει. Παρατηρείται δε το φαινόμενο ίδιες Υπηρεσίες, π.χ. Πολεοδομίες ή Εφορίες να εφαρμόζουν τους ίδιους νόμους εντελώς διαφορετικά η μία από την άλλη. Μέσα λοιπόν σ’ αυτόν το νομοθετικό χαλασμό ήρθε και ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος. Η άποψή μας είναι ότι θα πάει κι αυτός μαζί με άλλες χιλιάδες νόμους στα αζήτητα. Νόμος υπήρχε και πριν, για διαχωρισμό χώρων για καπνιστές και μη. Είδατε εσείς να εφαρμόζεται; Το ίδιο θα συμβεί και μ’ αυτόν. Γίνεται ένας νόμος μόνο για να γίνει και μετά εγκαταλείπεται. Καμιά φορά μόνο την πληρώνει κάποιος δύστυχος, από κάποια όργανα που θυμήθηκαν ότι υπάρχει κάπου και μια διάταξη που παραβίασε ο δύστυχος πολίτης. Δεν μιλάμε φυσικά για πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς.
Στη χώρα μας, αντί οι νόμοι να ανήκουν στην πρωτοβουλία της Νομοθετικής εξουσίας, δηλαδή της Λαϊκής Αντιπροσωπείας, αντίθετα και κατά κατάχρηση του Συντάγματος η νομοθετική πρωτοβουλία έγινε αποκλειστικό προνόμιο της Εκτελεστικής Εξουσίας, δηλαδή της Κυβέρνησης. Επιτυχημένος και παραγωγικός θεωρείται στην Ελλάδα ένας υπουργός ανάλογα με τον αριθμό των νόμων που παράγει και όχι με το εκτελεστικό έργο που παράγει. Αντί λοιπόν η Βουλή (νομοθετική εξουσία) να νομοθετεί και η κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) να εκτελεί, εδώ η μεν Βουλή έχει αδρανοποιηθεί και έχει μετατραπεί σε απλό συμβολαιογράφο της κυβέρνησης, η δε κυβέρνηση στην ουσία έχει γίνει αυτή ο Νομοθέτης και η επίβλεψη της εκτέλεσης των νόμων, που είναι από το Σύνταγμα δική της δουλειά, έχει αφεθεί στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Δηλαδή «μπάτε σκύλοι αλέστε».
Αντί οι υπουργοί να ασχολούνται με την συνεχή επίβλεψη, το συντονισμό και τον έλεγχο των υπηρεσιών του υπουργείου τους, ώστε να εφαρμόζονται σωστά οι νόμοι (που υποτίθεται ότι έπρεπε να φτιάχνει η Βουλή) για την εύρυθμη κοινωνική λειτουργία, στην πράξη έχουν μαζέψει γύρω τους μερικές ντουζίνες κρατικοδίαιτους συμβούλους και μερικές δεκάδες κρατικοδίαιτες επιτροπές, που κάθονται και σοφίζονται τι νομοθέτημα θα κάνουν ώστε να φανούν καινοτόμοι οι αντίστοιχοι υπουργοί που τους προσέλαβαν, αλλά και πόσα νομοσχέδια και υπουργικές αποφάσεις θα παραχθούν ώστε να φανούν παραγωγικοί οι ίδιοι υπουργοί.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε το τεράστιο πρόβλημα της πολυνομίας στη χώρα μας και αντίστοιχα της πλημμυρίδας των δικαστικών υποθέσεων, αφού οι Έλληνες είτε από άγνοια της πληθώρας των νόμων, είτε από αδιαφορία και δυσπιστία, είτε από εσκεμμένη εκμετάλλευση των δημιουργούμενων κενών και ασαφειών παραβιάζουν συγγνωστά ή ασύγγνωστα τους νόμους και δημιουργούν δικαστικές διενέξεις.
Φανταστείτε μόνο πόσες καινούργιες υποθέσεις θα προστεθούν στα δικαστήρια αν αρχίσει η Πολιτεία να ελέγχει τη σωστή εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος, μέχρι φυσικά στην πορεία να ατονήσει η εφαρμογή του.
