Αυτές τις μέρες τα επιτελεία των υποψηφίων Δημάρχων Θεσσαλονίκης, δουλεύουν πυρετωδώς. Εκλογικές επιτροπές, επιτροπές τομέων, ειδικοί, τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι, μπαινοβγαίνουν στα γραφεία, για να συντάξουν το πρόγραμμα του υποψηφίου και να το "επικοινωνήσουν".Η κυβέρνηση από τη μεριά της, αγνοώντας πλήρως τους "φορείς της πόλης" (δεν αποκλείεται να είναι καλύτερα έτσι!), άνοιξε την ατζέντα των μεγάλων έργων της Θεσσαλονίκης, με εξαγγελίες για όλα τα γούστα: από μικρές παρεμβάσεις, μέχρι Φαραωνικά έργα, όπως επεκτάσεις χιλιομέτρων του μετρό (με τα λόγια χτίζεις παλάτια) και διαστημικά έργα, όπως "ζεύξη Θερμαϊκού", έργα που "έχουν ορίζοντα δεκαπενταετίας", αλλά θα χρειαστούν (αν σκεφτούμε πώς ακριβώς προχώρησε και προχωρεί η υπόθεση μετρό, εδώ και 35 χρόνια), μερικούς ...αιώνες για να γίνουν.
Δεν ξέρουμε στο TaXalia, πώς θα είναι το σύμπαν όταν ολοκληρωθούν αυτά τα έργα κι αν θα μας προλάβει η ζεύξη Γης-Σελήνης
Τρία χρόνια πριν
Tρία χρόνια πριν, η Θεσσαλονίκη ζούσε μεγάλες στιγμές. Δύο από τα πλέον απαραίτητα έργα, είχαν βρει επιτέλους το δρόμο τους. Ένα νεωτερίστικο ακρωνύμιο, το ΣΔΙΤ, έμπαινε για τα καλά στην ορολογία πολιτικών και δημοσιογράφων. Τον κόσμο δεν τον ένοιαζε τι σημαίνουν τα 4 γραμματάκια της δυσπρόφερτης λέξης, αλλά το όνειρο, που οσωνούπω θα γινόταν πραγματικότητα. Θα φτιαχνόταν το νέο ογκολογικό νοσοκομείο και επιτέλους θα ανέπνεε το γερασμένο "Θεαγένειο", που πνίγεται από τους καρκινοπαθείς που συρρέουν κατά χιλιάδες, (για όσους δεν έχουν πάει ποτέ, θυμίζει λαϊκή σε ώρα αιχμής!) και θα φτιαχνόταν ένα νέο παιδιατρικό νοσοκομείο, για να ανακουφιστεί το Ιπποκράτειο, που σε χειμερινές εφημερίες της παιδιατρικής θυμίζει τον τρόπο που εισέβαλλαν οι Οθωμανοί στην Πόλη, όταν άνοιξε η Κερκόπορτα.
Τότε, ο λαός, δεν ήθελε να μάθει τι ακριβώς είναι οι Σ.Δ.Ι.Τ., ούτε τι μελέτες χρειάζονται, ούτε τι θα πει ΔΕΠΑΝΟΜ. Κι έτσι πρέπει.
Αρκούσε η είδηση που βλέπετε παρακάτω (21-6-2007):
Τελικά, η πολυπόθητη σύμβαση υπογράφτηκε και πλέον άνοιγε ο δρόμος για την πραγματοποίηση των δύο "έργων ζωής", για τη Θεσσαλονίκη μας (4-7-2007)
Η χαρά κράτησε λίγο. Το έργο το έφαγε το "μαύρο σκοτάδι" της γραφειοκρατίας και της "έλλειψης μελετών περιβαλλοντικών όρων" κι άλλες γελοιότητες, που πάντα βρίσκει μπροστά του ο πολίτης, όταν πρόκειται να κατασκευαστεί ένα μεγάλο έργο κοινής ωφέλειας. "Ελλείψεις", που δεν βρίσκουν οι "θεσμοί", όταν πρόκειται για έργα ιδιωτικής ωφέλειας. Όλως περιέργως τεράστια κτίρια μπροστά στο κύμα, πάνω στην παραλία, μέσα σε δάση, πάνω σε αρχαία, ολοκληρώνονται σε χρόνο dt, αν κάποιος ενθυλακώνει τις μπαγκανότες, που λέει κι ο "Πετεφρής".
Μόνο όταν τα έργα αλλάζουν δραματικά προς το καλύτερο την πραγματική (κι όχι την εικονική) ζωή του υπηκόου αυτού του ξεφτιλισμένου κράτους, οι "θεσμοί" βρίσκουν ένα πρόβλημα σε κάθε λύση. Στα ιδιωτικά έργα βρίσκουν μια λύση σε κάθε πρόβλημα.
Έτσι φτάσαμε σε "νέα πρόταση χωροθέτησης". Έφταιγε το μέρος (Μίκρα), που ήταν ακατάλληλο, έφταιγε η έλλειψη μελετων, έφταιγε το μπλοκάρισμα των ΣΔΙΤ κλπ κλπ, κι όχι το ότι δεν είχαμε φράγκα (ως συνήθως), διαθέσιμα για τέτοιες δουλειές.
Της κοντής ...φυλής, οι τρίχες της φταίνε.
Κι έτσι μείναμε σε "νέα πρόταση χωροθέτησης". Πιασ' το αβγό και κούρευτο.Ακούστε και την (αναμενόμενη) άποψη του συμπαθούς γραμματέα του ΠΑΣΟΚ και γιατρού, Χρήστου Παπαστεργίου, περί μετεγκατάστασης ενός έργου, που δεν ξεκίνησε ούτε στις μακέτες....
Χάλια....
Τα χάλια της Θεσσαλονίκης.
