Γλώσσα που "σπάζει κόκκαλα"!Αποδόμηση του "βολέματος"!
Eξαιρετική συλλογιστική!
Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο
Αυτή η μικρή φράση είναι η αιτία που πολλές φορές θέτουμε μηχανιστικές διαδικασίες αποδοχής ή απόρριψης γεγονότων. Μια μικρή απίστευτα εξυπηρετική φράση που έχει ως συνέπεια τη μετατόπιση των ευθυνών μας από την οργανωμένη – γόνιμη δράση αντιμετώπισης του αποτελέσματος αυτού που συμβαίνει, είτε σε μια απαθή σχεδόν φαταλιστική αποδοχή του γεγονότος είτε σε εκδήλωση αποσπασματικών επιθετικών συμπεριφορών, με αποδέκτες τις περισσότερες φορές μη υπαίτιους.
Ένα γεγονός συμβαίνει και δεν υπάρχει κάποιο αλλότριο νόημα για να ανακαλύψουμε, πέρα από το ίδιο το γεγονός, τα αποτελέσματα που επιφέρει και τις επιλογές που έχουμε για να ξεπεράσουμε τα αποτελέσματα που είναι δυσάρεστα. Εάν ένα δυσάρεστο γεγονός συμβαίνει τότε το μόνο βαθιά ανθρώπινο νόημά του συνοψίζεται στο συμπέρασμα ότι το γεγονός έρχεται (είτε ως αποτέλεσμα ηλίθιων επιλογών, είτε ως αποτέλεσμα της δράσης προς όφελος λίγων –αν και αυτός ο λόγος σίγουρα εντάσσεται στις ηλίθιες επιλογές- είτε ως οτιδήποτε άλλο) για να ακονίσει την σκέψη μας και να τονώσει τη δράση μας ως προς την αντιμετώπισή του....
Διαβάστε
Σε αυτή τη βάση ο λόγος του συμβάντος είναι η δράσης μας.
.
Η αυτονόητη συλλογικότητα
Αφορμή για την παραπάνω σκέψη ήταν η κουβέντα μου πριν αρκετές μέρες, με το παιδάκι μιας συναδέλφου, για το σχολείο και τους συσχετισμούς που αναπτύσσονται στις παρέες των μαθητών. Σ’ αυτή τη κουβέντα καταγράψαμε ότι πολλές φορές μια πλειοψηφία ή μια μειοψηφία με ισχυρή εξουσία υιοθετεί μια στάση την οποία βαφτίζει καλή και προσπαθεί να την επιβάλλει σε όλους γιατί έτσι την βολεύει. Δεδομένης της απίστευτης εξυπνάδας του εξάχρονου Νικόλα, ήταν πολύ εύκολο να φθάσει, μέσα από την συζήτησή μας, στο συμπέρασμα ότι πολλές φορές ως καλό βαφτίζεται η βούληση και οι πράξεις των λίγων χωρίς καθόλου να λαμβάνεται υπόψη εάν αυτό είναι άδικο για κάποιους.
Ο Νικόλας μπροστά σε τέτοια γεγονότα, χρειάζεται να δρα στη βάση της συλλογικότητας και μου προξένησε τρομερή εντύπωση ότι αυτή ακριβώς ήταν και η απάντησή του στην ερώτησή μου πως θα αντιμετώπιζε ο ίδιος μια τέτοια κατάσταση. Το καθαρό παιδικό μυαλό, πρότεινε ως αυτονόητη δράση τη συλλογικότητα!
.
Το συμβαίνον know how και η συλλογικότητα του know why
Έχουμε φθάσει σε ένα επίπεδο πολιτισμού που μπορούμε να κάνουμε απίστευτα πράγματα. Το know how συμβαίνει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων. Σε αυτή τη βάση προχωρούμε αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους.
Είναι η κουβέντα μου για την υφιστάμενη φούσκα της κρίσης με κάποιον διανοούμενο, επιστήμονα της οικονομικής επιστήμης ο οποίος αξιοποιεί τις γνώσεις του για ενίσχυση του συλλογικού οφέλους, που με κάνει να σκεφθώ τι θα γινόταν εάν το συμβαίνον «πως» μπορούσε να υπάρξει μόνο μέσα από ένα «συλλογικό γιατί»;
«Το χρήμα πρέπει να κυλά και όχι να συσσωρεύεται» μου είπε, και συνέχισε «είναι πλέον επιτακτική ανάγκη, για τη συνέχεια μας, η ευημερία να μοιράζεται σε όλους».
Η συγκέντρωση του χρήματος σε λίγους είναι η πηγή των προβλημάτων. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η δράση μιας ισχυρής οικονομικής ολιγαρχίας γίνεται παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Σε αυτή τη βάση όσοι μπορούν, αργά ή γρήγορα, εισέρχονται στο παιχνίδι της συγκέντρωσης του χρήματος στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, έτσι ο ανταγωνισμός μεγαλώνει, το χάσμα στις αμοιβές διευρύνεται, η απληστία αποθεώνεται και όλοι οι κανόνες που μπαίνουν με το πρόσχημα της ρύθμισης της αγοράς ουσιαστικά συμβάλλουν στη διόγκωση αυτής της κατάστασης.
Φαντασθείτε -ιδιαίτερα τώρα που αποδεικνύεται ότι ο πλούτος δεν έγινε ποτέ των Εθνών, αφού τα έθνη χρεοκόπησαν- ένα νέο οικονομικό μοντέλο όπου το χρήμα θα κυλά πάντα και δεν θα συσσωρεύεται. Ένα μοντέλο στο οποίο θα υπάρχει η υποχρέωση για όλους ανεξαιρέτως (άτομα, επιχειρήσεις, οργανισμούς, φορείς) να επανεπενδύουν ή να ξοδεύουν όσα κερδίζουν χωρίς υψηλά όρια δανεισμού (επαρκείς αμοιβές) και υψηλά ποσοστά αποταμίευσης (επαρκής κατανάλωση),
Ένα σύστημα που ενισχύεται σε περιόδους οικονομικής κρίσης (χαμηλής κατανάλωσης, χαμηλών αμοιβών), προϋποθέτει διεθνείς συμφωνίες (για τη βιώσιμη διατήρηση του ισοζυγίου των οικονομιών), βασίζεται σε αυτόματους ελέγχους και αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο και επανεκτιμάται ανά πενταετία.
Ένα σύστημα που πατάει πάνω στη βάση του καπιταλισμού και με όπλο αυτόν καταπολεμά ουσιαστικά την απληστία, την ανεργία και τη φτώχεια. Αλλάζει αρχικά τη συμπεριφορά και γίνεται σιγά – σιγά συνείδηση.
Ποιος θα είχε κίνητρο να δουλεύει περισσότερο (εάν οι αμοιβές ήταν επαρκείς) για να αποταμιεύσει περισσότερα, όταν θα ήταν υποχρεωμένος να ξοδέψει το πλεόνασμά του μέσα σε ένα καθορισμένο και καθολικά υποχρεωτικό χρονικό όριο;
Ποιος δεν θα δεχόταν να επενδύσει σε μια οικονομία όπου έχει διασφαλισθεί η κατανάλωση; Ακόμα και το τραπεζικό σύστημα δεν θα εθίγετο από τη μείωση της αποταμίευσης, αφού θα κέρδιζε από τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών.
Όμως ποιο θα ήταν το κίνητρο και ποιό το όφελος για κάποιον εάν δρούσε σε ένα τέτοιο σύστημα; Μα πάλι μια κατάσταση κέρδους όπου το ατομικό θα ισορροπούσε με το συλλογικό!
Τh. S.
Επιλογή του Σταύρου Κυριαζή
