Ο λαϊκισμός οδηγεί στη χρεοκοπία και αυτή στη ανάσταση...

Η ελληνική περίπτωση μοιάζει με έναν ασθενή που πάσχει από μια πρωτοπαθή ασθένεια και σωρεία δευτεροπαθών. Η πρωτοπαθής ασθένεια ονομάζεται λαϊκισμός.

Η λέξη λαϊκισμός έλκει τις ρίζες της από τις λέξεις λαός και λαϊκότητα. Ελάχιστη σχέση έχει όμως και με τις δύο. Ο λαϊκισμός είναι η απομίμηση της λαϊκότητας με ένα τρόπο υπερβολής, για
 προφανείς παραπλανητικούς λόγους.

Η βασική έννοια του λαϊκισμού συνίσταται στην εξαπάτηση του λαού. Του λένε αυτά που θέλει να ακούσει για να τον εκμεταλλεύονται ασύστολα.

Η απριλιανή χούντα σε μια έξαρση λαϊκισμού για να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα χάρισε τα δάνεια στους αγρότες. Ήταν η αρχή του άγους του δημόσιου χρέους που γιγαντώθηκε στη μεταπολίτευση. Κάποια σταγονίδια, νοσταλγοί της οπερέτας της «εθνοσωτηρίου», αρέσκονται να μιλούν για την δυναμική της οικονομίας στην επταετία, αποκρύπτοντας ότι η επταετία ήταν το λυκόφως μιας εικασαετούς οικονομικής ανάκαμψης με ρυθμούς που ξεπερνούσαν και την Κίνα της εποχής, την Ιαπωνία... Η δημοσιονομική πειθαρχία των κυβερνήσεων Πλαστήρα (με υπουργό τον Καρτάλη και η υποτίμηση του Μαρκεζίνη ως υπουργού του Παπάγου έθεσαν αυτή την τροχιά μεταπολεμικής ανάπτυξης).

Ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε τις πόρτες στο δημόσιο για το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων που ήταν αποκλεισμένοι από αυτό. Το έκανε όμως χωρίς ορθολογικούς κανόνες και διόρθωσε ένα λάθος με ένα άλλο.

Η προηγούμενη κυβέρνηση είναι αυτή που αύξησε τα έξοδα του δημοσίου για μισθούς κατά 80% μέσα σε πέντε χρόνια. Την βόμβα που σήμερα είναι έτοιμη να εκραγεί την όπλισε ο Α. Παπανδρέου και την πυροδότησε ο Καραμανλής ο νεώτερος.

Ούτε τώρα που ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι οι πολιτικοί δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στην ραχοκοκαλιά όλων των κομμάτων, που αποτελείται από τον κόσμο που εξαρτάται με τον ένα ή άλλο τρόπο από το δημόσιο.

Στον τελευταίο προϋπολογισμό το δημόσιο πληρώνει 26,3 δισ. σε μισθούς και συντάξεις. Περί τα 7 δισ. σε συντάξεις και 19 δισ. σε μισθούς. Όπερ, κάθε εργαζόμενος στο δημόσιο αποσπά κατά μέσο όρο παραπάνω από 2.000 ευρώ.

Μαζί με τα έξοδα για υγεία και περίθαλψη οι δυο λογαριασμοί αθροίζουν 43 δισ. ευρώ. Ήτοι, η μερίδα του λέοντος από τα 59 δισ. των πρωτογενών δαπανών. Για μια χώρα που δεν μπορεί να συγκεντρώσει στις σημερινές συνθήκες έσοδα 50 δισ. το χρόνο τα ποσά αυτά είναι μεγάλα..

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φωστήρας στα οικονομικά για να καταλάβει ότι η μερίδα του λέοντος των περικοπών θα πρέπει να αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις. Φυσικά δεν έχει νόημα να κόβει κάποιος τις συντάξεις των 500 ευρώ. Όμως η αναστολή των συντάξεων που πληρώνει το δημόσιο σε όσους είναι κάτω των 60 ετών, πολλοί από τους οποίους τις λαμβάνουν επί 15-20ετία, δεν θα ήταν παράλογο στις παρούσες συνθήκες. Όπως και η άρση της μονιμότητας και δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.

Απλά ο εθισμός της πολιτικής ηγεσίας στο λαϊκισμό την καθιστά ανίκανη να το παραδεχτεί ευθαρσώς και να ξεκινήσει ένα διάλογο για το πώς αυτό θα γίνει με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες για την κοινωνία και αξιοκρατικό τρόπο στα πλαίσια της επανίδρυσης του δημοσίου.

Ο λαϊκισμός μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας. Η συνέχιση της ίδιας τακτικής αυξάνει τις πιθανότητες μιας άτακτης χρεοκοπίας. Ήτοι, να πάνε μισθωτοί και συνταξιούχοι ένα πρωί στα ΑΤΜs και να τα βρούνε άδεια...

Αν υπάρχει ένας τρόπος να προλάβουμε την κατάρρευση, αυτός είναι η εγκατάλειψη του λαϊκισμού και από τους λαϊκίζοντες και από τους λαϊκιζόμενους...

Τα σενάρια ότι οι ξένοι μας έστησαν την παγίδα της χρεοκοπίας για να βάλουν στο χέρι, μεταξύ άλλων, την τιμή και τη υπόληψή μας, είναι αστείες και ευκολόπεπτες ιστορίες, δεν αφορούν ισορροπημένους ανθρώπους που θέλουν να έχουν μια αντικειμενική επίγνωση της πραγματικότητας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για επενδυτές και κερδοσκόπους που για να κινηθούν σωστά πρέπει να καταλαβαίνουν τί περίπου γίνεται...

Πάνος Ροίδης από capital