Η αγαπημένη μου γιαγιά ήρθε στην Θεσσαλονίκη πρόσφυγας από την Ανατολική Θράκη…Μέσα από αγώνα και στερήσεις κατάφερε και ενσωματώθηκε, πήρε και έδωσε στην πόλη αυτή…Βίωσε έναν παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή, έναν οδυνηρό εμφύλιο, και επιβίωσε μέσα σε όλες αυτές τις καταστάσεις….
Μια μέρα, την εύρωστη δεκαετία του 80 πλέον & σε ηλικία 71 ετών, περπατώντας σε έναν από τους πιο γνωστούς δρόμους της πόλης μας, στην οδό Τσιμισκή, σκόνταψε σε ένα σπασμένο πλακάκι μπροστά σε επώνυμο κατάστημα με ωραία βιτρίνα, έπεσε και έσπασε τον γοφό της…
Έκτοτε δεν ξαναβγήκε από το σπίτι της…Τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής της τα πέρασε αποκλεισμένη μέσα στο διαμέρισμά της στο κέντρο της πόλης, παρέα με τις αναμνήσεις και την περπατούρα της….Είναι ειρωνεία να έχεις περάσει τόσα στο ταξίδι της ζωής και το τέλος να έρθει από τον πολιτισμό της άβατης και απροσπέλαστης πόλης μας….
Πολλοί έλεγαν τότε ότι φταίει ο Δήμος που δεν συντηρεί τα πεζοδρόμια…το ίδιο έλεγα και εγώ, μέχρι που συνειδητοποίησα την ευθύνη του επιχειρηματία και του υπεύθυνου που διατηρούσε το μαγαζί μπροστά στην βιτρίνα του οποίου βρισκόταν το σπασμένο πλακάκι….ξόδεψε εκατομμύρια -- τότε δραχμές -- για τον «αέρα» του ακινήτου, εκατομμύρια σε ανακαίνιση και στην βιτρίνα του καταστήματος, εκατομμύρια σε διαφήμιση αλλά δεν ξόδεψε ούτε ένα λεπτό από την ενέργεια του και το χρόνο του, για να φροντίσει για την αποκατάσταση του κοινόχρηστου πλακιδίου στην είσοδο του καταστήματός του….
’’Δεν είναι δικό μου, είναι δημόσιο’’ ήταν η λογική του όταν τον βρήκα για να ακούσω την άποψή του….
Η αληθινή αυτή ιστορία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας την έννοια του κοινόχρηστου / δημόσιου χώρου. Φροντίζουμε τα σπίτια μας, τα μαγαζιά μας, τα γραφεία μας, να είναι καθαρά, συντηρημένα, όμορφα, εργονομικά αλλά οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τις κουρτίνες μας, από το μπαλκόνι μας, είναι δηλαδή δημόσιο, όχι αποκλειστικά δικό μας, δεν το σεβόμαστε, γιατί ανήκει σε όλους!….
Επομένως φταίει πάντα κάποιος άλλος και όχι εμείς…Ζητούμε Parking, αναπλάσεις, πάρκα, πεζοδρόμια, μετρό και καλά κάνουμε που τα ζητάμε…αλλά πολύ πριν γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να γίνει κάτι άλλο πολύ πιο απλό αλλά και πολύ ποιο δύσκολο συνάμα: Να αναγνωρίσουμε ότι καλούμαστε εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε για να αλλάξει η πόλη…Να δούμε πρώτα τα μικρά και καθημερινά που μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή μας, και μετά τα μεγάλα έργα που τις πιο πολλές φορές μένουν στις μακέτες. Να αλλάξουμε τρόπο που βλέπουμε, ζούμε, δημιουργούμε την Θεσσαλονίκη.
Είναι πιο απλό γιατί δεν εξαρτάται από το κράτος των Αθηνών – όπως μας αρέσει να λέμε – δεν εξαρτάται από κονδύλια και χρηματοδοτήσεις, ούτε από κοινοπρακτικές κατασκευαστικές εταιρίες…Δεν εξαρτάται από τους πολιτικούς και τις διάφορες συνδικαλιστικές ηγεσίες….
Εξαρτάται από τον καθένα από μας – και αυτό είναι το δύσκολο. Ας μην επικεντρώνουμε στο τι κάνει ο διπλανός μας, στο τι έγινε χθες, ας αναλάβει ο καθένας την δική του ευθύνη τώρα, σήμερα, όχι αύριο, για να κερδίσουμε το χαμένο μας πολιτισμό και το χαμένο χρόνο, να έρθουμε σε επαφή με την ξεχασμένη μας ανθρωπιά, να κάνουμε όσα μπορούμε εμείς για αυτή την πόλη.
Η πόλη μας είμαστε εμείς. Ο τρόπος που την βλέπουμε, που ζούμε σ’ αυτή, που δημιουργούμε Άρα αν πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου, είναι από τον τρόπο. Τις περισσότερες φορές αυτό δίνει λύση στα προβλήματα. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Στις 7 Νοεμβρίου με την Ομάδα Δημιουργίας για τη Θεσσαλονίκη και υποψήφιο Δήμαρχο τον Κώστα Γκιουλέκα κάνω το δικό μου βήμα στην πορεία να αλλάξουμε αυτή την πόλη. Σας θέλω μαζί μου.
