Όπως γίνεται αντιληπτό τα πάντα κινούνται πλέον στον Άξονα Βερολίνου – Ουάσινγκτον. Από το ένα μέρος οι Γερμανοί, που εννοούν και πάλι να το παίζουν οι ηγήτορες της Ευρώπης και από το άλλο οι σταθεροί υπερατλαντικοί πάτρωνες της Γηραιάς Ηπείρου.
Τόσα χρόνια που η Ελλάδα ζούσε στον παράδεισο των δανεικών και αύξανε επίπλαστα το βιοτικό της επίπεδο, οι Γερμανοί κατά κύριο λόγο και.....
δευτερευόντως οι Γάλλοι και λοιπές «φίλες» ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες γνώριζαν πολύ καλά ότι το «μπαλόνι» που λέγεται Ελλάδα, φουσκώνει επικίνδυνα και κάποια στιγμή θα σκάσει με πάταγο, δεν έκαναν τίποτα. Δεν έκαναν τίποτα, παρότι είχαν υποχρέωση από τις ευρωπαϊκές συνθήκες να πράξουν έγκαιρα, αυτό που πράττουν σήμερα, τότε που θα ήταν λιγότερο επώδυνο για τη χώρα μας και το λαό. Αντίθετα και σύμφωνα με τα λεχθέντα από τον κ. Γιουνκέρ, μας δάνειζαν και εκμεταλλευόμενες την αρχομανία των ανίκανων πολιτικών ηγεσιών μας, μας πίεζαν και μας πωλούσαν όπλα και λοιπά προϊόντα που προορίζονταν για τριτοκοσμικές χώρες.
Όμως το μπαλόνι φούσκωνε επικίνδυνα και ανά πάσα στιγμή κάτι θα το έσκαγε.
Αυτό το κάτι ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers. Από εκεί αρχίζει το σημείο «μηδέν» για την ελληνική οικονομία. Τότε, αν ενθυμούμαστε καλά, ακούσαμε τον ο κ. Καραμανλή να μιλάει για διεθνή κρίση που θα επηρεάσει την ελληνική οικονομία.
Οι ΗΠΑ, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και της φούσκας των ακινήτων που έσκασε, αναγκάστηκαν να τυπώσουν χρήμα και να τροφοδοτήσουν το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα με πληθωριστικά δολάρια. Τότε δημιουργήθηκε ο κίνδυνος κατάρρευσης του δολαρίου και μετατροπής των παγκόσμιων συναλλαγματικών αποθεμάτων σε ΕΥΡΩ, κάτι που θα έστελνε τις ΗΠΑ στην καταστροφή.
Ακριβώς τότε λειτούργησε ο Άξονας Βερολίνου – Ουάσινγκτον, κάτω από το πρίσμα της εξυπηρέτησης των κοινών συμφερόντων Γερμανίας και ΗΠΑ. Οι μεν ΗΠΑ ήθελαν να ισχυροποιηθεί το δολάριο έναντι του ΕΥΡΩ και να βγούνε από τη φούσκα του δολαρίου, οι δε Γερμανοί ήθελαν να μειωθεί το ΕΥΡΩ έναντι του δολαρίου για να αυξήσουν τις εξαγωγές τους. Αμέσως άρχισαν να κτυπούν από κοινού τον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης που ήταν η Ελλάδα.
Εμείς πιστεύουμε ότι ο Καραμανλής, αντιλαμβανόμενος όλα αυτά, πήγε εσπευσμένα σε εκλογές και προσπάθησε να πει στο λαό ότι υπάρχει ανάγκη περιοριστικής πολιτικής, ώστε να ανταπεξέλθουμε με τις δικές μας δυνάμεις και να μην καταλήξουμε στο ΔΝΤ. Όμως ο Καραμανλής έχασε τις εκλογές και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ίσως κάποτε, στα απομνημονεύματα του κ. Καραμανλή να επιβεβαιωθούμε.
Πάντως το σημερινό νεοταξικό ΠΑΣΟΚ που από το 1981 ανήγαγε σε οικονομική φιλοσοφία το έτοιμο δανεικό χρήμα, αντί τώρα να σταθεί και να δώσει τη μάχη της αντιμετώπισης της κατάστασης με ίδιες δυνάμεις και ανάπτυξη, δεν δίστασε ούτε στιγμή να επιλέξει και πάλι την έτοιμη λύση των δανεικών, της υπερφορολόγησης του λαού καθώς και της παράδοσης της χώρας στη διεθνή διακυβέρνηση.
Εξάλλου το ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφέρθηκε για ανάπτυξη στα νιάτα του, θα ενδιαφερθεί τώρα στα γεράματά του;;
