Τα σχολικά μας συγκροτήματα μέσα στον ιστό της πόλης είναι σιδερόφρακτα, αποκομμένα από την τοπική κοινωνία εσωστρεφή, απόμακρα. Τα παιδιά μας δεν έχουν ελεύθερο ζωτικό χώρο να κινηθούν, να παίξουν και να τρέξουν, να κοινωνικοποιηθούν. Και όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά και...
εμείς οι ίδιοι και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας.
Πριν ξεκινήσουν, λοιπόν, οι απαλλοτριώσεις οικοδομικών τετραγώνων και το γκρέμισμα πολυκατοικιών για δημιουργία πράσινων πνευμόνων, πριν μεταφερθεί η Έκθεση και γίνει Μητροπολιτικό πάρκο, πριν γίνει η ανάπλαση στο υπόλοιπο της νέας παραλίας, ας γκρεμίσουμε τα τείχη των σχολικών συγκροτημάτων, ας πρασινίσουμε της αυλές τους, ας δώσουμε την ευκαιρία να γίνουν οι πράσινες αυλές τόπος συνάθροισης της γειτονιάς, των μαθητών, των συνταξιούχων, ας αποκτήσουν ζωή και φωνή τα Σαββατοκύριακά, ας τα ενσωματώσουμε στην γειτονιά. Ας ξεκινήσουμε πχ δραστηριότητες φυσικής αγωγής για όλους τα Σαββατοκύριακα ή/και εκπαιδευτικά προγράμματα για όλους. Ας φέρουμε τις καλές τέχνες στα σχολεία.Υπάρχουν τόσες εναλλακτικές προτάσεις και τόσοι λόγοι να δούμε τα σχολεία αλλιώς. Να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο τους και τη λειτουργία τους. Να τα δούμε ως μέρος μιας πόλης που λειτουργεί ως κοινότητά.
Συντάσσομαι απόλυτα με τις μελέτες αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. και άλλων επιστημόνων που προτάσσουν τη σύγχρονη οριοθέτηση και την ασφαλή προστασία των παιδιών, με παιγνιώδης εγκαταστάσεις, διαφορετικά επίπεδα εδάφους, ρυάκια, κ.λ.π., που δεν θίγουν την αισθητική, αλλά αντίθετα αναβαθμίζουν συνολικά την εικόνα μιας περιοχής της πόλης.
Σύνορο δεν είναι απαραίτητα το κάγκελο, το συρματόπλεγμα και ο τοίχος. Πρωτοβουλίες ήδη έχουν αναπτυχθεί κατά καιρούς στην πόλη και έχουν αξιοποιήσει το ζωντάνεμα μιας γειτονιάς με άξονα τους ελεύθερους χώρους των σχολείων: Η περίπτωση του 41ου Δημοτικού Σχολείου στην Ικτίνου με πλήθος πολιτιστικών δράσεων και λειτουργία τα Σαββατοκύριακα, ακόμη και το καλοκαίρι με θερινό σινεμά, από το 1993 ως το 1998, με μόνο φορέα υλοποίησης τον δραστήριο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, και συμμετοχή οικογενειών της περιοχής, σε μόνιμη βάση.
Φαντάζομαι ότι πολλοί από σας σκέφτεστε την ασφάλεια. Τα σιδερόφρακτα, εσωστρεφή, αποκομμένα από την κοινωνία σχολικά συγκροτήματα γυμνασίων και λυκείων σας δίνουν την αίσθηση ότι τα παιδιά μας είναι ασφαλή πίσω από τις ψηλές μάντρες. Για μένα αυτό είναι ψευδαίσθηση. Μεγάλωσα στο Ντεπώ και το σχολείο μου ήταν σιδερόφρακτο. Παρ’ όλ’ αυτά παρέες ολόκληρες συμμαθητών μου και μεγαλύτερων από μένα έπεφταν ο ένας μετά τον άλλο στην παγίδα των ναρκωτικών. Και όχι μόνο… Παιδιά που δεν είχαν απαραίτητα τραυματικά βιώματα μέσα στην οικογένεια τους, αλλά σίγουρα παιδιά που πήγαιναν σχολείο σε σιδερόφρακτα κτίρια.
Το άνοιγμα στην κοινωνία και το φως, η εξωστρέφεια προσφέρουν περισσότερη ασφάλεια από το σκοτάδι, την απομόνωση και την εσωστρέφεια. Πάρτε για παράδειγμα το πάρκο μπροστά στο ιστορικό Ντορέ στην Πλατεία Τσιρογιάννη, όσο ήταν εσωστρεφές, σκοτεινό και αποκομμένο ήταν άβατο για τους απλούς πολίτες. Όταν άνοιξε στην πόλη και φωτίστηκε, η πόλη το αγκάλιασε το ένιωσε δικό της και οι θαμώνες του είναι πλέον παιδιά και γονείς, συνταξιούχοι και απλοί καθημερινοί πολίτες.
Περισσότερο φως, λοιπόν, και περισσότερο πράσινο σε ανοιχτά σχολικά συγκροτήματα για όλους, όλες τις ημέρες της εβδομάδας, κατά τις ώρες που δεν γίνονται μαθήματα.
Τώρα, που με τον Καλλικράτη ο Δήμος αναλαμβάνει νέες αρμοδιότητες επί των σχολικών συγκροτημάτων είναι ευκαιρία σε συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα και τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων να εντάξουμε τα σχολεία μας στην καθημερινή ζωή της πόλης. Είναι ευκαιρία να δούμε τα σχολεία με άλλο τρόπο, να κάνουμε ένα βήμα για να ζήσουμε την πόλη με άλλο τρόπο, να δημιουργήσουμε τελικά το αύριο της Θεσσαλονίκης με άλλο τρόπο.
Αντώνης Βακάλης
Υποψ.Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
Ομάδα δημιουργίας
Για τη Θεσσαλονίκη Κώστας Γκιουλέκας
