Ο Βασίλης Σκουντής δεν ακούει... βερεσέ την ανάληψη ευθύνης από τον Ίβκοβιτς, θυμάται τα… χούγια του Ιωαννίδη και κυριευμένος από το τρακ της πρεμιέρας στο gazzzetta.gr γράφει τις εντυπώσεις του από την ήττα του Ολυμπιακού στο Μπάμπεργκ.
Ευτυχώς που ο Ολυμπιακός έχει στον πάγκο του τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και όχι τον Γιάννη Ιωαννίδη, γιατί αλλιώς από χθές το βράδυ κιόλας θα έψαχνε για προπονητή!
Το εννοώ αυτό διότι ανατρέχοντας στο παρελθόν θυμάμαι πως ο «Ξανθός» από τις ομάδες δύο χωρών δεν ανεχόταν να ηττηθεί και το έφερε βαρέως εάν και εφόσον του συνέβαινε: από τους Τούρκους για προφανείς πατριωτικούς λόγους και από τους Γερμανούς για μη προφανείς, αλλά επίσης εθνικούς λόγους…
Να εξηγηθώ διότι είναι απαραίτητο και θα συμβάλει στην… εξέλιξη του έπους, όπως έλεγε κι ένας καθηγητής μου (της φιλολογίας) στο λύκειο.
Για μεν τους Τούρκους ο Ιωαννίδης υποστήριζε ότι «όπου τους βρεις, πρέπει να τους πατάς στο κεφάλι»,χώρια που απολάμβανε τόσο πολύ τις νίκες του επί των γειτόνων, ώστε μετά από κάθε ματς άναβε ένα τσιγάρο, με το σκεπτικό ότι «το απολαμβάνεις πολύ καλύτερα μετά από ένα καλό σεξ»!
Για δε τους Γερμανούς η προσέγγιση του Γιάννη ήταν εξίσου πατριωτική, αλλά συνάμα και παιδαγωγική! Έλεγε δηλαδή ότι πέρα από τα κατοχικά απωθημένα, έβαζε τα δυνατά του για να νικήσει την (κάθε) Γκέτιγκεν, Σατούρν, Αλμπα, Λεβερκούζεν κοκ για να δίνει το δικαίωμα στα ελληνόπουλα της διασποράς να ξυπνούν χαρωπά το επόμενο πρωινό, να πηγαίνουν καμαρωτά στο σχολείο και να κάνουν πλάκα στα Γερμανάκια!
Χθες στο Μπάμπεργκ, όμως, τζίφος! Σαν να μην έφτανε που ο Ολυμπιακός δεν στάθηκε στο ύψος των επετειακών (ένεκα της 28ης Οκτωβρίου) περιστάσεων, αλλά πλήγωσε κιόλας τους «γκασταρμπάιτερ» που περίμεναν πώς και πώς να πάρουν το φύλλο αγώνος και να το τρίψουν στα μούτρα της Μέρκελ, δίνοντας την υπερήφανη αθλητική απάντηση τους στους επαχθείς όρους της τρόικας!
Όλα αυτά (μπορεί να) είναι ενδιαφέροντα για το έπος, που έλεγε κι ο καθηγητής μου: όχι το δικό μας, αλλά το έπος των…Νιμπελούνγκεν, που οι Γερμανοί το ‘χουν όπως εμείς την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, αλλά σε μια πιο μεταμοντέρνα εκδοχή. Τόσο μεταμοντέρνα, όσο και ο τρόπος με τον οποίο ο Κρις Φλέμινγκ (τιμώντας, τώρα που το σκέπτομαι και το επώνυμό του που είναι κοινό με τον Άγγλο συγγραφέα των ιστοριών του Τζέιμς Μποντ) παγίδευσε τον Ολυμπιακό και τον έκανε να φύγει από τη Βαυαρία και… shaken και stirred! Και κουνημένος και ανακατεμένος δηλαδή, για να επικαλεστώ τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο παράγγελνε το μαρτίνι του ο Τζέιμς Μποντ!
Αποφασίζοντας να κάνω πρεμιέρα σε αυτό το blog σήμερα, συνειδητοποιώ ότι έρχομαι δεύτερος μετά τον Μανουσέλη, που πρόλαβε να γράψει ως επαΐων και να αναλύσει (μέσω βίντεο) κιόλας την ήττα του Ολυμπιακού. Με τον κίνδυνο, λοιπόν, να θεωρηθεί ότι τον διάβασα και τον αντέγραψα, θα ήθελα να σταθώ σε 4+1 σημεία που καθρεφτίζουν και εξηγούν εν μέρει το χθεσινό πατατράκ:
Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, συμπεριλαμβανομένης και της καλής φάσης του (στην τρίτη περίοδο, με όχημα το 10-0) ο Ολυμπιακός έδινε την εντύπωση ότι είχε παρασυρθεί από τα… προγνωστικά και νόμιζε ότι θα συμβεί νομοτελειακώς αυτό που φοβόντουσαν οι οπαδοί της Μπάμπεργκ: θα πάει, θα ρίξει τριάντα πόντους και θα φύγει! Ε, όσο περνούσε η ώρα και οι Γερμανοί όχι μόνον ανθίσταντο σθεναρώς, αλλά παγίδευαν κιόλας τον Ολυμπιακό, τόσο εκείνη η ιδέα… εξατμιζόταν και γι’ αυτό η ήττα έμοιαζε αναπόδραστη. Βρομούσε από ένα χιλιόμετρο μακριά!
Ο Ιβκοβιτς είπε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για την ήττα και μολονότι τέτοιες δηλώσεις συνήθως τις ακούω βερεσέ και τις θεωρώ απόρροια ασφάλειας, στην προκειμένη περίπτωση τη δικαιολογώ, διότι όντως αυτή δεν ήταν ομάδα (του πεδίου ευθύνης) του Ντούντα! Με τη λογική του «πες μου τον προπονητή σου να σου δείξω την ομάδα σου», η εικόνα που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στο Μπάμπεργκ ήταν πράγματι αλλού… σοφού (σύγγραμμα ή μάλλον) ορνιθοσκάλισμα! Δεν είναι ίδιον ομάδας του Ιβκοβιτς να εμφανίζεται απείθαρχη, να μην ακολουθεί το σχέδιο της, αλλά και να μην έχει plan-B στις ζόρικες καταστάσεις, να θολώνει υπό το κράτος της πίεσης και των αναποδιών που της τυχαίνουν και κυρίως να διεκδικεί τη νίκη με ατομικές, τραβηγμένες από τα μαλλιά και μάλιστα καταχρηστικές ενέργειες.
Το γεγονός ότι ο Φλέμινγκ μηχανεύτηκε το in-out game των ψηλών του για να ανακατέψει την άμυνα του Ολυμπιακού και να χτυπήσει στα αργά πόδια του Νεστέροβιτς, δεν σημαίνει κιόλας ότι ο Αμερικανός προπονητής ανακάλυψε τον τροχό. Δεδομένων των κυβικών του ρόστερ του και της αντιδιαστολής με τις τεχνικές προδιαγραφές και την τακτική του Ολυμπιακού έπραξε το αυτονόητο, απέναντι στο οποίο οι φιναλίστ της περυσινής Ευρωλίγκας δεν είχαν την πρέπουσα απάντηση και δεν τη βρήκαν, όταν ο Ντούντα ανακάτεψε την τράπουλα και έπαιξε με τεσσάρι τον Παπανικολάου και πεντάρι τον Νίλσεν.
Με τον Τεόντοσιτς και τον Σπανούλη να εγγράφουν μαζί 7 στα 23 σουτ εντός παιδιάς (και δη 5/18 τρίποντα) και υποπίπτουν σε 6 λάθη και να μη συντονίζονται σε κανένα σημείο του αγώνα με τον Παπαλουκά, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να επενδύσει στο σχήμα των τριών γκαρντ, στο οποίο επέμεινε ο Ιβκοβιτς στο δεύτερο ημίχρονο. Εντέλει ο Τεό έμοιαζε με όαση στην έρημο και ενώ σάλπιζε την αντεπίθεση, κανείς δεν είχε ευήκοον ους για να τον ακολουθήσει…
4+1. Ασφαλώς είναι νωρίς για να διακυβευθούν τα σκοπούμενα του Ολυμπιακού. Ποτέ στην ιστορία ομάδα δεν προκρίθηκε ή αποκλείστηκε από τη δεύτερη αγωνιστική κι οι «ερυθρόλευκοι» δεν θα γίνουν η εξαίρεση του κανόνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα αδόκητο αποτέλεσμα χαλάει την ατμόσφαιρα της ομάδας και ρίχνει το φρόνημα του κόσμου, αλλά, όπως έλεγε και ο Ρικι Πιτίνο, είναι σαν το λίπασμα, που βρομάει, αλλά κάνει καλό.
ΥΓ: Το καλό που μπορεί να κάνει η ήττα στο Μπάμπεργκ είναι το προφανές, το οποίο προσδιόρισε κιόλας ο Ιβκοβιτς και δεν εννοώ την ανάγκη για καλύτερα σουτ, για λιγότερη χαλαρότητα και για πιο έξυπνο παιχνίδι εκ μέρους του Ολυπιακού που δεν θα δίνει δικαίωμα στην κάθε Μπάμπεργκ να τον πιάνει… κορόιδο. Το προφανές είναι η ανάγκη των παικτών του να αντιμετωπίζουν κάθε αγώνα σαν να είναι ο τελευταίος της ζωής τους, ακόμη κι όταν απέναντι τους βρίσκεται μια ομάδα η οποία (στο μυαλό των φιλάθλων της) ήταν καταδικασμένη να φάει τριάντα!
http://www.gazzetta.gr/
