Του Ζαν Κοέν.
«Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δεκαπέντε μέρες κοσκινάει» λέει ο λαός. Την θυμήθηκα αυτή την παροιμία επ’ ευκαιρία των απευθείας διαπραγματεύσεων Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
Αφού συναντηθήκανε επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο μετά από ένα χρόνο και κάτι ψηλά, τα βροντήξανε πάλι (έτσι φαίνετε τουλάχιστον αυτήν την στιγμή) διότι η κάθε πλευρά έβαλε έναν δύο ηλίθιους
όρους μόνο και μόνο για να μην διαπραγματευθούν.Οι ισραηλινοί θέλουν εκτός από το να αναγνωρίσουν οι παλαιστίνιοι το δικαίωμα ύπαρξης τους, και το ότι το κράτος αυτό είναι Εβραϊκό!!!!!
Από την άλλη οι παλαιστίνιοι ζητάνε από το Ισραήλ να πει ξεκάθαρα ότι τα σύνορα του κράτους τους θα είναι καταρχήν αυτά του 67 και μετά να διαπραγματευτούν τις μικρό αλλαγές των συνόρων. Επιπλέον θέλουν το Ισραήλ να συνεχίσει το πάγωμα των οικισμών.
Μάλλον και οι δύο πλευρές μας κάνουν πλάκα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ας αρχίσουμε με την Ισραηλινή πλευρά και την αναγνώριση του δικαιώματος ύπαρξης του.
Ερώτηση κρίσεως: Έχει καμία χώρα στην οικουμένη αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης άλλης; Έχει αναγνωρίσει η Γαλλία το δικαίωμα ύπαρξης της Γερμανίας ή η Αγγλία των ΗΠΑ; Η Ελλάδα της Βουλγαρίας ή της Χιλής; Γιαυτό άλλωστε υπάρχουν οι στρατοί για να σταματήσουν την όρεξη κάποιου κράτους να αμφισβητήσει την ύπαρξη τους.
Η ύπαρξη του Ισραήλ εξαρτάται από το ίδιο και βασίζετε στις ένοπλες δυνάμεις τους. Το να ζητά από ένα (για την ώρα) αδύναμο πολιτικό μόρφωμα να αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης του είναι σαφές ότι πρόκειται περί τακτικής κωλυσιεργίας. Αυτό που πρέπει να ζητήσει είναι όταν γίνει ειρήνη να αναγνωρίσουν οι παλαιστίνιοι το Ισραήλ, με τον διπλωματικό όρο δηλαδή ανταλλαγή πρεσβειών και διπλωματικές σχέσεις, αλλά αυτό είναι εκ των ουκ άνευ αν τα βρούνε.
Και σαν να μην έφτανε το Ισραήλ ζητάει από άλλο «κράτος» να του αναγνωρίσει το τι είδος κράτος θα είναι, και συγκεκριμένα την Εβραϊκή του υπόσταση!!!!!!!!!!!!!!
Με ποια λογική οι παλαιστίνιοι θα αποφασίσουν ή θα αναγνωρίσουν το χαρακτήρα του Ισραήλ; Δηλαδή αν σε 10 χρόνια από σήμερα το Ισραήλ θελήσει να θεωρεί εαυτόν κράτος θεοκρατικό θα πρέπει οι παλαιστίνιοι να αναγνωρίσουν και αυτό; Μήπως οι ισραηλινοί θέλουν να τους αναγνωρίσουν οι παλαιστίνιοι και το δικαίωμα στην περιτομή; Ρωτάω; Μάλλον τρελαθήκανε τελείως,
Φανταστείτε η Ελλάδα να ζητήσει από την Τουρκία να της αναγνωρίσει ότι η Ελλάδα είναι κράτος Ελληνικό Χριστιανικό Ορθόδοξο ή το αντίθετο η Τουρκία να ζητήσει από την Ελλάδα να της αναγνωρίσει ότι είναι Μουσουλμανικό κράτος κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλιώς δεν συζητάω τυχόν διαφορές που έχουμε.
Ας δούμε τώρα την Παλαιστινιακή πλευρά.
Ζητάνε από το Ισραήλ να πει ξεκάθαρα ότι τα σύνορα του νέου κράτους θα είναι αυτά του 67 αλλιώς δεν μιλάνε.
Το γεγονός ότι όλα τα μέχρι τώρα ειρηνευτικά σχέδια μιλάνε για τα σύνορα του 67 με κάποιες μικρές αλλαγές (ανταλλαγή εδαφών) δεν είναι de facto αυτό που ζητάνε; Τι φοβούνται ότι όταν με το καλό ιδρυθεί παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 67 το Ισραήλ δεν θα τα αναγνωρίσει;
Τι θα πει να το δηλώσει ξεκάθαρα το Ισραήλ; Αφού όλες οι διαπραγματεύσεις γίνονται με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ 242 και 338 που μιλάνε βασικά για τα σύνορα του 67. Έλεος και η κωλυσιεργία έχει τα όρια της.
Και ερχόμαστε στο θέμα των οικισμών. Λένε οι Παλαιστίνιοι: αν δεν συνεχίστε το πάγωμα των οικισμών δεν συζητάμε. Αυτό και αν είναι τέχνασμα για τον εξής λόγο.
Μέχρι πριν τον Ομπάμα κάθε συνομιλία και συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών έγινε παρόλη την παράνομη οικοδόμηση οικισμών στα κατεχόμενα. Από την διάσκεψη της Μαδρίτης τον Οκτώβριο του 1991, και τις συμφωνίες του Όσλου (1993) μέχρι πριν ένα χρόνο, όλες οι διαπραγματεύσεις γινόντουσαν παρόλη τη οικοδομική δραστηριότητα των παράνομων οικισμών.
Ήρθε ξαφνικά ο Ομπάμα και στον ενθουσιασμό του και πρεμούρα να αποδείξει ότι άξιζε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ζητάει, και καταφέρνει να υποχρεώσει το Ισραήλ, να παγώσει τους οικισμούς για 10 μήνες. Και ξαφνικά οι Παλαιστίνιοι λένε ότι αν δεν συνεχιστεί το πάγωμα αποχωρούμε. Γιατί είναι τακτική κωλυσιεργίας;
Απλά, διότι όλες οι πλευρές από ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, μέχρι Ισραηλινών και Παλαιστινίων ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η εδαφική λύση.
Τρεις μεγάλοι οικισμοί που έχουν πληθυσμό από 18.000 μέχρι 20.000 (με άλλα λόγια πόλεις) θα παραμείνουν στα χέρια του Ισραήλ (σαν αποζημίωση το Ισραήλ θα παραχωρήσει την αυτή έκταση εδαφών από τη δική του επικράτεια) ενώ όλα τα υπόλοιπα εδάφη είτε έχουν επάνω τους οικισμούς είτε όχι θα αποτελέσουν το Παλαιστινιακό κράτος.
Με άλλα λόγια είτε παγώσουν είτε όχι το κτίσιμο των οικισμών οι παλαιστίνιοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα από τα εδάφη του νέου κράτους.
Τότε θα μου πείτε προς τη όλη η φασαρία; Έλα ντε. Είπαμε «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δεκαπέντε μέρες κοσκινάει»
Ο λόγος που κωλυσιεργούν οι δύο πλευρές; Η πολιτική αδυναμία και των δύο ηγετών.
Βλέπετε, αυτή τη στιγμή που οι διεθνείς συνθήκες είναι καλές για τη λύση του προβλήματος λείπουν οι δυνατοί ηγέτες.
Ο Νετανιάχου έχει μία δεξιά/ακροδεξιά κυβέρνηση που μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή και ο ίδιος δεν είναι ούτε Μπέγκιν (συμφωνία με Αίγυπτο) ούτε Ράμπιν (συμφωνία με Ιορδανία και Όσλο) ούτε Σαρόν (αποχώρηση από τη Γάζα και καταστροφή των οικισμών).
Ο ισραηλινός πρωθυπουργός δεν είναι ο άνθρωπος που θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και θα πει «σε όποιον αρέσει, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε» και να τους δείξει τη πόρτα.
Από τη άλλη ο Αμπάς δεν είναι Αραφάτ που μπορούσε να περάσει ότι ήθελε είτε με το καλό είτε με το κακό.
Οι παλαιστίνιοι είναι διαιρεμένοι (Φατάχ, Χαμάς) το Ιράν έχει διεισδύσει στην περιοχή (Χεζμπολάχ, Χαμάς, Συρία) και την επηρεάζει προς δικό της συμφέρων και όχι υπέρ των Παλαιστινίων, και φυσικά πάνω από όλα μη ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Αμπάς είναι και «παράνομη» αφού έχει λήξει η θητεία της εδώ και πολύ καιρό.
Και το ερώτημα είναι που πάμε από εδώ; Ο Νετανιάχου θα υποχωρήσει με κάποιο «ναι μεν αλλά» τρόπο, λέγοντας στη κυβέρνηση του ότι άντεξε όσο μπόρεσε τη αμερικανική/διεθνή πίεση, αλλά δεν μπορεί και να διακινδυνεύσει τις σχέσεις Ισραήλ-ΗΠΑ και έτσι υποχώρησε.
Ο Αμπάς περιμένει τη στήριξη του Αραβικού Συνδέσμου που θα συνέρθει στο Κάιρο αυτήν την εβδομάδα. Αν η σύνοδος βρει μια λύσει και υποστηρίξει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων , ο Αμπάς μπορεί πει στους δικούς του ότι δεν μπορεί να πάει κόντρα στους «αδελφούς άραβες» που σε τελική ανάλυση είναι ένας από τους χρηματοδότες της Παλαιστινιακής Αρχής.
Και για να τελειώνω διότι έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω (να παίξω τάβλι με το γείτονα μου Ορέστη) η όλη τακτική αυτή της κωλυσιεργίας γίνετε διότι δυστυχώς λείπουν (ακριβώς τη στιγμή που τους χρειαζόμασταν) οι ισχυροί ηγέτες.
