Πάνε περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε στους δρόμους και τις γειτονιές των Συκεών… Νεαρά παιδιά, μαθητές ακόμα οι περισσότεροι από μας, μας ένωσαν οι κοινοί αγώνες, οι κοινές αγωνίες και η κοινή μας θέληση να αλλάξουμε τον κόσμο. Πορευτήκαμε έναν δρόμο που, σ’ εκείνη την καταπιεστική περίοδο μειωμένης δημοκρατίας για όσους δεν δήλωναν αριστεροί, ήταν δύσκολος και μοναχικός, ιδιαίτερα για τα δεδομένα της πόλης μας. Δώσαμε τα...
χέρια και τον τραβήξαμε χωρίς ενδοιασμούς, σαν μια παρέα «άμυαλων, ονειροπόλων, ιδεολόγων»…
Το πλειοψηφικό Κεντροδεξιό ρεύμα που αναπτύχθηκε στην Ελληνική νεολαία στις γειτονιές, τα σχολειά και τα Πανεπιστήμια τη δεκαετία του '80 έμελλε να ανακοπεί με την έλευση της Ν. Δημοκρατίας στην εξουσία με τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη και την συντριβή των ονείρων για μια δίκαιη, αξιοκρατική, φιλελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία με ένα κράτος νυχτοφύλακα και όχι δυνάστη.
Μετά από το σοκ εκείνο οι πιο πολλοί της γενιάς του '80 αφοσιώθηκαν στα δικά τους και αν και βαθύτατα πολιτικοποιημένοι χάθηκαν από το πολιτικό προσκήνιο. Η ριζοσπαστική, φιλελεύθερη γενιά του '80 που σήμερα είναι 35 με 45 χρονών συνεχίζει στην πλειοψηφία της να απέχει από το πολιτικό γίγνεσθαι.
Έτσι κι αλλιώς τα πάντα είναι ελεγχόμενα από την αριστερή γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης που αφού πουλήθηκε στο μεγάλο κεφάλαιο εξασφάλισε μαζί με τους κλώνους της το μεγαλύτερο κομμάτι στην νομή της εξουσίας και μια ιδιότυπη ασυλία. Την ίδια στιγμή η Δεξιά για χρόνια έβαζε στην άκρη την ιδεολογία και πελαγοδρομούσε ασπαζόμενη ιδεολογήματα και life style πολιτικές.
Όμως τα παιδιά που κέρδισαν την πολιτική μάχη σε δρόμους, Πανεπιστήμια, σχολεία και εργασιακούς χώρους στα δύσκολα χρόνια της ΠΑΣΟΚικής μονοκρατορίας πιστοί στους ιδεολογικούς προσανατολισμούς τους, σίγουρα ανησυχούν και προβληματίζονται γι’ αυτά που βλέπουν γύρω τους.
Στη διαδρομή χαθήκαμε, μεγαλώσαμε, παρασυρθήκαμε στην καθημερινότητα… Ποτέ, όμως, δεν ξεχάσαμε! Ποτέ δεν μετανιώσαμε! Αντίθετα, αισθανόμαστε υπερήφανοι γιατί βάλαμε κι εμείς το λιθαράκι μας για να σπάσει ο νόμος της σιωπής και της ιδεολογικής τρομοκρατίας
Σήμερα, μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, δεν ξέρουμε αν είμαστε ακόμη νέοι, είμαστε, όμως, ακόμη ανήσυχοι. Είμαστε ακόμη ζωντανοί και πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι και σίγουροι. Γι’ αυτό…
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ
ΓΙΑΤΙ με λύπη βλέπουμε τον τόπο μας να κατρακυλά μέρα με τη μέρα.
ΓΙΑΤΙ δεν υπάρχει καμιά πραγματική αντίδραση.
ΓΙΑΤΙ εμείς μάθαμε να αγωνιζόμαστε και όχι να σιωπούμε και να συμβιβαζόμαστε.
ΓΙΑΤΙ ξεκινώντας απ’ την κοινή μας καταγωγή αισθανόμαστε περήφανοι για τις επιλογές και τους αγώνες μας.
ΓΙΑΤΙ με χαρά και ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι με πολλούς συμπολίτες μας υπάρχει «κοινός τόπος»: ο προβληματισμός για όσα συμβαίνουν γύρω μας, η ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου, η επιθυμία για προσφορά.
ΓΙΑΤΙ θέλουμε ξανά την πόλη μας πίσω.
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ και ανοιγόμαστε ξανά στην κοινωνία με σκέψεις, προβληματισμό και προτάσεις.
Η χαμένη γενιά του '80 ξαναβγαίνει προς τα έξω.
Γιατί υπάρχει λόγος σοβαρός.
Όπως και τότε…
Γιάννης Ανδρεάδης
Δάσκαλος
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
http://iandreadis.wordpress.com/
