Όχι γιατί με ενδιέφερε να φτιάξω...
κάποιου είδους προσωπικό εξιτ πολ, αλλά για να περάσει όσο το δυνατό πιο ευχάριστα και δημιουργικά ο χρόνος. Αφότου έσβησα και το προτελευταίο όνομα ψηφοφόρου από τη λίστα, άρχισα να προβληματίζομαι έντονα. Η απόλυτη βαρεμάρα, το τίποτα. Μόνος παρέα με μια κάλπη, σεβόμενος το νόμο που λέει ότι η αυτή η ρημάδα πρέπει να μείνει ανοιχτή μέχρι τη δύση του Ηλίου.
Κοίταξα έξω. Ο Ήλιος του μεσονυχτίου! Εδώ στη Βόρεια Αλάσκα, αυτή την εποχή δε δύει ποτέ. Κι αυτή η κάλπη θα μείνει ανοιχτή για έξι μήνες. Μέχρι τη δύση του Ηλίου… Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου λουσμένος στον ιδρώτα. Πάλι το ίδιο όνειρο… Ότι είμαι μόνος μου εφορευτική επιτροπή σε εκλογικό κέντρο στην Αλάσκα και περιμένω έξι μήνες για να κλείσουν οι κάλπες. Φρίκη! Σε κάθε προεκλογική περίοδο, το ίδιο όνειρο! Σε διάφορες παραλλαγές! Μια φορά είχα δει ότι τελευταίος ψηφοφόρος ήταν ο Νικολακόπουλος! Με έπαιρνε, λέει, τηλέφωνο και μου λεγε ότι θα καθυστερήσει, γιατί δε βρίσκει να παρκάρει! Μια άλλη φορά ήρθε η Σάρα Πέιλιν ντυμένη με λάτεξ εσώρουχα σε χρώματα παραλλαγής! Είχε μάθει πως παλιά την είχα κράξει στο ραδιόφωνο και ήθελε να με τιμωρήσει! Σπάνκινγκ με μυγοσκοτώστρα…
Φέτος όμως η κατάσταση μου, χειροτερεύει ραγδαία! Κάθε βράδυ, βλέπω δύο όνειρα back to back! Προχθές αφού τελείωσε η “Αλάσκα” είδα μια διαφήμιση για μασαζοκαλτσόν και μετά ήρθε ένα μελλοντολογικό θρίλερ, το “God save SKG”!
Ήμουν φυλακισμένος, λέει, σε ένα Νησί, απέναντι από τη Θεσσαλονίκη! Το Θεσσαλονήσι! Δε θυμάμαι πολλά… μόνο ότι εξορίστηκα εκεί, από ένα νεοσυντηρητικό-παραθρησκευτικό καθεστώς που είχε καταλάβει την πόλη! Και ότι έκανα το απογευματινό μου μπάνιο χαζεύοντας το νέο άγαλμα του Ιησού της Αριστοτέλους που είχε πρόσφατα τοποθετηθεί στην πολύπαθη πλατεία… Ξύπνησα, την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος πάνω στην αιώρα…
Aντώνης Βλαβογελάκης
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επιλογές της Μακεδονίας, σήμερα 31/10/2010
