 |
Αγαπητή Φιλοτιμία,
Ίσως σού φανεί «παράξενο» το περιεχόμενο του σημειώματός μου σε σχέση με τα πολλά αποκαλυπτικά αλλά και γλαφυρά κείμενά σου, νομίζω, όμως, ότι μπορεί και αυτό να βοηθήσει στο να ανοίξουμε κάποιοι λίγο περισσότερο τα μάτια μας για να δούμε κάποιες αλήθειες μέσα από συμπεριφορές.
«Τόλμησα» να το γράψω και να το στείλω, επειδή λίγο πριν από τη ΔΕΘ στην Θεσσαλονίκη είχες δημοσιεύσει ένα κειμενάκι για το ξενοδοχείο που ίσως θα διέμενε ο Πρωθυπουργός και τις «προετοιμασίες» που έκαναν.
Το ξενοδοχείο είναι το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ, του οποίου είμαι πάρα πολύ καλός πελάτης. Στην πολύχρονη ιστορία του αναδείχθηκε σε «κόσμημα» αλλά και κατά κάποιο τρόπο «σήμα κατατεθέν» της συμπρωτεύουσας. Όταν έλεγε κανείς -ακόμη και σήμερα- Θεσσαλονίκη, το μυαλό πήγαινε και πηγαίνει στον Λευκό Πύργο και στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ. Ένα ξενοδοχείο με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και προσωπικό, που είχε στο επίκεντρο της λειτουργία και των δράσεών του τον ΠΕΛΑΤΗ. Ένα ξενοδοχείο, που δεν είχε να φοβηθεί από εφάμιλλα του εξωτερικού και πιστέψτε με σε αυτό γιατί έχω ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου και έχω μείνει σε πολλά και καλά ξενοδοχεία.
Αυτή ήταν η επιχειρηματική γραμμή του Ομίλου Δασκαλαντωνάκη μέχρι και τα τέλη του 2005, όταν η διοίκηση του ξενοδοχείου πέρασε σε άλλα χέρια, σε αυτά του γυιού του κ. Νίκου Δασκαλαντωνάκη, του Γιάννη. Νέος άνθρωπος, που του δινόταν η ευκαιρία να αποδείξει τον δυναμισμό του και να οδηγήσει το ξενοδοχείο στη νέα εποχή που ανοιγόταν μπροστά του. Νέες ιδέες, νέες πρακτικές, νέο πνεύμα. Όλα αυτά άρχισαν να γίνονται αισθητά αρκετά γρήγορα, με πρώτη «στρατηγική» κίνηση την αλλαγή στόχευσης : Η εταιρεία και το ξενοδοχείο επικέντρωναν πλέον την προσοχή τους στους νέους και δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην παραδοσιακή για ένα τέτοιο ξενοδοχείο πελατεία του, η οποία, όμως, ήταν και η «βάση» των εσόδων του. Μαζί με αυτή τη στρατηγική στροφή, άρχισε να αλλάζει και η επιχειρηματική νοοτροπία. Ένα μεγάλο τμήμα του επισιτιστικού τομέα δόθηκε σε μία άλλη εταιρεία, που διαχειριζόταν το κεντρικό εστιατόριο, δημιούργησε ένα εστιατόριο «σούσι», μία ταβέρνα-τσιπουράδικο και ένα μπαρ - νάϊτ κλαμπ στον ένατο όροφο.
Η εταιρία αυτή, με εμπειρία σε απλά νεανικά εστιατόρια και νυκτερινά κέντρα διασκέδασης, είναι αλήθεια ότι έκανε μία πολύ μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία και «έφερε» πολύ κόσμο στις μονάδες που διαχειριζόταν. Συγχρόνως, όμως, και ενώ αυξάνονταν υπερβολικά οι τιμές αντί να παραμείνουν ίδιες ή να μειωθούν, άρχισε να κατρακυλά η ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών. Κι’ αυτό όχι μόνον σε εστιατόρια και μπαρ, αλλά και σε όλες τις άλλες υπηρεσίες του ξενοδοχείου. Το συμπέρασμά μου ήταν ότι η νέα διοίκηση του ξενοδοχείου αφιέρωνε όλη της την ευρηματικότητα στην ελαχιστοποίηση του κόστους (κυρίως με τη δραματική μείωση του πεπειραμένου προσωπικού) και την ανορθόδοξη μεγιστοποίηση του κέρδους.
Η εντύπωση που δινόταν στον πελάτη ήταν ότι τουλάχιστον τον κορόϊδευαν. Πώς αλλιώς παρά κοροϊδία (για να μην χρησιμοποιήσω άλλο όρο) να θεωρηθεί, για παράδειγμα, ότι ενώ έκαναν προσφορά τη διανυκτέρευση με € 110 για το Σαββατοκύριακο (που έφερνε αρκετό κόσμο είναι αλήθεια), την ίδια στιγμή χρέωναν στο μίνι μπαρ του δωματίου ένα μπουκαλάκι νερό του μισού λίτρου € 7,50, ή το πλύσιμο ενός εσώρουχου ή ενός ζευγαριού κάλτσες € 10 ευρώ. Τι να πιστέψει ο πελάτης στο κεντρικό εστιατόριο όταν έβλεπε μόνον έναν σερβιτόρο, που όταν έπαιρνε παραγγελία ή σέρβιρε το φαγητό, αναγκαζόταν να διακόπτει για να απαντήσει στο τηλέφωνο της υπηρεσίας δωματίου (room service) καθώς ήταν υπεύθυνος μαζί με έναν βοηθό και για την εξυπηρέτηση όλων των 280 δωματίων;;;
Αυτά και αρκετά άλλα δημιούργησαν αρνητικές εντυπώσεις σε παλιούς και νέους πελάτες, με αποτέλεσμα τα παράπονα να είναι πολλά, αλλά και η παραδοσιακή πελατεία να εγκαταλείπει το ξενοδοχείο «της». Θεωρώ ότι αυτό που κρατούσε με δόντια και με νύχια αρκετή απ’ αυτήν την «ζωοδότιδα» πελατεία ήταν οι παλιοί και πεπειραμένοι υπάλληλοι που είχαν παραμείνει, που πονούσαν το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ, που το πρόσεχαν σαν το σπίτι τους και έκαναν τα πάντα για να μετριασθούν οι άσχημες εντυπώσεις. Και νομίζω ότι χάρη σε αυτό το προσωπικό κρατήθηκε στη ζωή το ξενοδοχείο. Ακόμη και τα υψηλόβαθμα στελέχη του είχαν ασφυκτικό έλεγχο από την κεντρική διοίκηση της εταιρίας, η οποία δεν τους άφηνε περιθώρια πρωτοβουλιών και, δυστυχώς, δεν είχε ιδέα των επί τόπου αναγκών, αλλά και του τι σημαίνει ξενοδοχειακή επιχείρηση.
Δεν γνωρίζω ακριβώς τα μυστικά των εσωτερικών σχέσεων στον Όμιλο Δασκαλαντωνάκη, που δεν με ενδιαφέρουν, άλλωστε. Στην αρχή Σεπτεμβρίου, όμως, έγινε μία σημαντική αλλαγή. Η διοίκηση επανήλθε στον πατέρα, κ. Νίκο Δασκαλαντωνάκη. Ήδη έγιναν κάποιες ουσιαστικές αλλαγές, που δείχνουν ότι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ έβαλε πλώρη για να επανακτήσει το κύρος, τη φήμη και την πελατεία του. Ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι οι αλλαγές θα συνεχισθούν. Για το καλό τού Ομίλου, του ξενοδοχείου και του προσωπικού του.
Το κείμενο το έγραψα όχι για να διαμαρτυρηθώ ή να καταγγείλω. Αλλά είναι διαφωτιστικό παράδειγμα του ότι η ορμή, ο δυναμισμός, οι νέες ιδέες των νέων ανθρώπων και ιδίως των νέων επιχειρηματιών πρέπει απαραίτητα να συνδυάζονται με την εμπειρία και την πείρα των παλιών για να υπάρξουν τα ποθητά αποτελέσματα, η πρόοδος και η επιτυχία που όλοι θέλουμε. Αλλιώς, κινδυνεύουμε ως κοινωνία να επιτρέψουμε τη δημιουργία της κάστας των «γιάπις» ή «λευκών κολάρων», που νομίζουν πως όλα τα ξέρουν, δεν θέλουν τη γνώμη άλλων και, τέλος, μπορεί να «σπάσουν τα μούτρα» τους, σπάζοντας, όμως, συγχρόνως και τα μούτρα όλων των υπολοίπων.
Ένας αναγνώστης σου.
http://filotimia.blogspot.com/2010/10/palace.html
