Αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα της "Δράσης", του πολιτικού φορέα του Στέφανου Μάνου το άρθρο του Γιάννη Μπουτάρη, που αναρτήθηκε στις 16.4.09:
"(...) Ασχολούμενος με τα κοινά) αισθάνθηκα ντροπή, μεγάλη, ατελείωτη και βασανιστική ντροπή. Για τη γενιά μου. Αυτή που...
είδε και γεύτηκε όλα αυτά που έγιναν στον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια και δεν κατάλαβε τίποτα. Ντροπή γιατί έχει ακόμη την αναιδή απαίτηση να βρίσκεται στη σκηνή και να προτείνει μέτρα. Γιατί δεν έχει επίγνωση ότι όλα αυτά τα πενήντα χρόνια όχι μόνο δεν κατάφερε να παρακολουθήσει ενσυνείδητα τα διεθνή συμβαίνοντα, αλλά θεωρεί αυταπόδεικτο ότι κάνει αυτό που πρέπει. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τις μεγάλες ευκαιρίες τις έκαψε η ανικανότητά της να καταλάβει. Εντέλει ντροπή και θυμός μαζί. Ντροπή γι'; αυτά που έκανε και δεν έκανε η γενιά μου. Θυμός γιατί δεν φουσκώνει το μεγάλο κύμα που θα κάνει αυτή τη γενιά να πάρει τα βουνά, ν'; αφήσει τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν όχι στο δρόμο με διακοπές, ούτε στις καταλήψεις στο πανεπιστήμιο. Αυτούς που δουλεύουν σιωπηλά και ονειρεύονται κάτι πιο απλό, πιο χειροπιαστό, πιο εφικτό. Αυτούς που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα την απογοήτευση και δεν χάνουν την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αυτούς που στις δημοσκοπήσεις ψηφίζουν τον Κανένα. Ντροπή λοιπόν, θυμός και τώρα απελπισία, όχι απογοήτευση αλλά απελπισία. Η απογοήτευση μπορεί να είναι στιγμιαίο έγκλημα. Η απελπισία είναι θάνατος.
Το κείμενο αυτό δεν είναι τεχνικό ούτε διεκδικεί κατάθεση προτάσεων ή λύσεων για όσα καλά ή κακά συμβαίνουν. Είναι απλά μια φωνή απελπισίας εναντίον της ακινησίας. Η γενιά μου δεν μπορεί να ελπίζει τίποτε πια. Τα ';κανε μούσκεμα. Ώρα λοιπόν να φεύγουμε. Αλλά πριν φύγουμε να κάνουμε μια έκκληση σ'; αυτούς τους ανθρώπους που ψηφίζουν Κανένα, σ'; αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώνουν την ελπίδα με ελαφριά συνείδηση, σ'; αυτούς που μολύνουν τις λίμνες και τα ποτάμια, σ'; αυτούς που παρκάρουν στα πεζοδρόμια, σ'; αυτούς που συνωστίζονται στα εμπορικά κέντρα, σ'; αυτούς που λένε φταίνε οι άλλοι και προσπαθούν να κάνουν και τα παιδιά τους έτσι. Μην κάνετε αυτό που κάναμε εμείς.
Βγάλτε από πάνω σας την ακινησία, πάρτε μόνο όσα καλά έγιναν απ' τη γενιά μας, γιατί έγιναν και κάποια καλά, δικαιώστε αυτούς που προσπάθησαν. Βέβαια ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, και φυσικά το καλύτερο είναι αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί! Ας μην το αφήσετε μόνο του. Είναι ακλόνητη η πεποίθησή μου ότι πρέπει οι τριαντάρηδες-σαραντάρηδες ν'; αποφασίσουν επιτέλους να συγκρουστούν. Γιατί δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά".
