Η Αριστερά, αν και πολυδιασπασμένη, βγήκε την προηγούμενη Κυριακή η μεγάλη κερδισμένη από την αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος. Με ένα ποσοστό γύρω στο 30% στην Αττική και γύρω στο 20% σε όλη την Επικράτεια, είναι αναμφίβολα η μεγάλη νικήτρια.
Η Κυριακή όμως που μας έρχεται, είναι η πιο δύσκολη Κυριακή στην ιστορία της σύγχρονης Αριστεράς. Τόσο τα κόμματα της Αριστεράς όσο και οι ψηφοφόροι της, γνωρίζουν ότι....
πρέπει να πάρουν θέση. Η επίσημη άποψη «λευκό, άκυρο» το γνωρίζουν και οι ίδιοι, ότι είναι θέση υπέρ του πρώτου κόμματος, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και στην ουσία υπέρ του μνημονίου. Το ίδιο και η αποχή.Η άποψη ότι δεν ενδιαφέρει την Αριστερά η διαμάχη των μονομάχων του δικομματισμού, είναι στρουθοκαμηλισμός και δεν είναι θέση. Εδώ μιλάμε για το μνημόνιο και την πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Η πολυτέλεια της καταγγελτικότητας δεν υπάρχει πλέον. Η κοινωνία έχει επείγουσα ανάγκη από θέσεις. Για τη μη θέση της αυτή, η Αριστερά θα κριθεί από το λαό και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Ο λαός θέλει κάπου να ακουμπήσει. Δεν του αρέσουν οι υπεκφυγές και η θολούρα που δεν προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Θέλει έναν αέρα αντίστασης, μια ηγεσία, για να βγει στους δρόμους. Οι περιοδείες του ΠΑΜΕ στους δρόμους της Αθήνας δεν είναι αγώνας, αλλά συντήρηση κομματικών δυνάμεων και το ξέρουν.
Η Αριστερά ξέρει ότι θα πρέπει να δοθεί ένα ξεκάθαρο αντιμνημονιακό μήνυμα προς τους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες νταβατζήδες και αυτή είναι η ευκαιρία για να δοθεί. Θα πρέπει να βοηθήσει με την αντιμνημονιακή της ψήφο να καταρρεύσει το σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς.
Αν την χάσει, αν ποντάρει στην εξαθλίωση της κοινωνίας για ψηφοθηρικούς λόγους, πολύ φοβούμαστε ότι η ίδια η Αριστερά θα είναι το πρώτο θύμα του μνημονίου.
