Του Θέμη Ανθρακίδη, Οικονομολόγου
Την Κυριακή που μας πέρασε η κάλπη με καθυστέρηση μιας εβδομάδας ανέδειξε αυτό που αναμενόταν.
Πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία είναι ακόμη οι δυνάμεις εκείνες που θέλουν να πάει μπροστά ο τόπος.
Ο λαϊκισμός της μεταλλαγμένης νεοδεξιάς που ταυτίζεται εν παραλλήλω τόσο με τον ρατσιστικό εθνικισμό όσο και με την αντιδραστική οπισθοδρομική αριστερά έπιασε πάτο.
Μετά από δυο δεκαετίες και εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης και των πλέον....
δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων που έχει πάρει ποτέ κυβέρνηση και δη σοσιαλιστική οι προοδευτικές δυνάμεις κέρδισαν τους δύο μεγαλύτερους δήμους και μάλιστα με αντιπάλους εκ πρώτης όψεως ανίκητους λόγω υψηλότατης δημοφιλίας.
Μολαυτά ο αρχηγός της Ν.Ν.Δ (νέας Νέας Δημοκρατίας) κλασαυχενίζεται φαινομενικά ευθυτενής μα στην πραγματικότητα παραπαίων και βασταζόμενος στο πόντιουμ ότι η παράταξη του κέρδισε καθώς έχει πάρει περισσότερες νομαρχίες από όσες πήρε το 2009...
Τόσο πολύ του κόστισε η αποχώρηση από την αίθουσα της βουλής κατά την ψήφιση του Καλλικράτη που χαμπάρι δεν πήρε ότι άλλαξε ο αυτοδιοικητικός χάρτης της χώρας.
Δεν μπορείς να κάνεις λογαριασμούς με όρους Καποδίστρια στην εποχή του Καλλικράτη συγκρίνοντας μάλιστα ποσοστά εθνικών εκλογών με περιφερειακές όσο μεγάλη και είναι η απογοήτευση σου και η ένδεια επιχειρημάτων.
Δεν είναι τακτική συσπείρωσης των δυνάμεων σου η μετάδοση ψευδών μηνυμάτων στους οπαδούς σου.
Η ήττα δεν μπορεί με τίποτα να παρουσιασθεί σαν νίκη όσο και αν θέλεις να το βλέπεις έτσι εσύ.
Το μόνο που μπορείς να πετύχεις εντέλει είναι να σε πάρουν πρέφα και οι δικοί σου και να σε λοιδορήσουν μια ώρα αρχύτερα και βεβαίως τώρα που θα τους δοθεί και η διέξοδος να μεταπηδήσουν στη νέα συνιστώσα της κεντροδεξιάς που σηκώνει τα στόρια από την ερχόμενη Κυριακή.
Το πλέον ενδεδειγμένο είναι η παραδοχή μιας ήττας, όσο σφοδρή κι αν είναι, ώστε με ειλικρίνεια να μπορούν οι δυνάμεις σου να ανασυνταχθούν στα πλαίσια μιας πιο σαφούς στρατηγικής.
Η επιλογή όμως που γίνεται από την κεντροδεξιά παράταξη δείχνει τρικυμία εν κρανίω.