Την άμεση επίλυση των προβλημάτων λειτουργίας του Εθνικού Κέντρου Χαρτών και Χαρτογραφικής Κληρονομιάς - Εθνική Χαρτοθήκη, μέσω του ορισμού νέου Διοικητικού Συμβουλίου, επέφερε η συζήτηση στη Βουλή της σχετικής ερώτησης που...
κατέθεσε η Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης Χρύσα Αράπογλου.
Συγκεκριμένα, η Βουλευτής κατέθεσε επίκαιρη ερώτηση στην οποία περιέγραφε το μεγάλο και συστηματικό επιστημονικό, τεχνολογικό και παραγωγικό έργο στη χαρτογραφική κληρονομιά, που έχει να επιδείξει το ΕΚΕΧΧΑΚ μέσω ενός ετήσιου προϋπολογισμού που δεν ξεπερνά τα 90.000 ευρώ (!!!) και υπογράμμιζε τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από την έλλειψη ορισμού νέας Διοίκησης, μετά την παραίτηση της προηγούμενης, πριν από έναν περίπου χρόνο: απλήρωτοι και ανασφάλιστοι υπάλληλοι, διεκδικήσεις ασφαλιστικών φορέων και τρίτων, ανασφάλιστες συλλογές μεγάλης αξίας κτλ.
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας κ. Σωκράτης Ξυνίδης απαντώντας επισήμανε το δίκαιο των επισημάνσεων της κ. Αράπογλου και δεσμεύτηκε ότι σήμερα θα υπογραφεί Υπουργική Απόφαση που θα ορίζει το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΚΕΧΧΑΚ το οποίο θα αποτελείται από τον Πρόεδρό του, τον κ. Ευάγγελο Λιβιεράτο, Καθηγητή Χαρτογραφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που έχει θητεύσει και στο παρελθόν και ως μέλη, τους κυρίους Γιώργο Λυσαρίδη, μαθηματικό εκπαιδευτικό, Γιώργο Τόλια, Διδάκτορα Ιστορίας Χαρτογράφησης, Αλεξάνδρα Κουσουλάκου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, τοπογράφο μηχανικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και Έλσα Δεληγιάννη, Επίκουρο Καθηγήτρια του Τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Νομικό.
Η κ. Χρύσα Αράπογλου εξέφρασε την ικανοποίησή της τόσο για την άμεση επίλυση του προβλήματος όσο και για τη σύνθεση του νέου Δ.Σ., υπογραμμίζοντας ότι «… στη Θεσσαλονίκη πια αυτό το οποίο έχει μείνει -και από εκεί μπορεί να κρατηθεί- είναι ο επιχειρηματικός, ο πνευματικός και ο πολιτιστικός της πλούτος. Και η βάση του πλούτου αυτού είναι οι άνθρωποί της…» Ακόμη, πρότεινε την επιβράβευση τέτοιων πρωτοβουλιών που είναι αποτέλεσμα του υπερβάλλοντος ζήλου και του πάθους κάποιων ανθρώπων, είτε αυτοί είναι μέλη διοικητικών συμβουλίων, είτε είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και είναι υπόδειγμα λειτουργίας στη σχέση κόστους – αποτελεσματικότητας - χρησιμότητας.
