Ο στόχος της κας Μπακογιάννη, στην ομιλία της για την ίδρυση του κομματικού της φορέα, ήταν να μας αποδείξει ότι έχει μεταμορφωθεί. Ότι τους μήνες της κοινοβουλευτικής της ανεξαρτησίας αναβαπτίστηκε στην πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ και πλέον επανακάμπτει στη πολιτική σκηνή άμεμπτη, χωρίς παρελθόν. Λησμονεί, βεβαίως, ότι η μνήμη στον ελληνικό λαό δεν έχει ακόμη αδυνατίσει σε τόσο μεγάλο
βαθμό. Η όψιμη κριτική στο πολιτικό κατεστημένο από κάποια, η οποία είναι γέννημα θρέμμα αυτού του κατεστημένου, μέλος μιας εκ των ισχυρότερων πολιτικών οικογενειών, φαντάζει τουλάχιστον υποκριτική. Και ιδιαίτερα όταν προκαλείται από την αποτυχία της να κερδίσει την προεδρία του κόμματος που έως πρόσφατα ανήκε. Είναι φυσιολογικό να αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος πολίτης: εάν είχε κερδίσει η κα Μπακογιάννη πριν ένα χρόνο θα έλεγε τα ίδια; Το ίδιο συμβαίνει για τη θέση της υπέρ της απλής αναλογικής, την οποία καταδίκαζε χρόνια τώρα.
Αλλά ερωτηματικά προκαλούν και οι τοποθετήσεις της για τη μείωση της φορολογίας όταν ψήφισε αναφανδόν το Μνημόνιο. Μια συμφωνία, η οποία, κατά βάση, προβλέπει φοροεισπρακτικά μέτρα, και έχουν οδηγήσει σήμερα την οικονομία σε ασφυξία και την κοινωνία στα όρια της αντοχής της.
Δυστυχώς, για την ίδια η απόπειρά της να δημιουργήσει νέο κόμμα με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν γίνεται σε κατάλληλη εποχή.
Οι κλυδωνισμοί από τα επιπλέον οικονομικά μέτρα και οι πιέσεις της Τρόικα για νέα μέτρα και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κάνουν την κοινωνία να αντιδρά έντονα σε όσα συμβαίνουν. Η διάθεση της κας Μπακογιάννη να στηρίξει την μνημονιακή πολιτική είναι πλέον εκτός εποχής. Αφορά, ίσως, την κυβέρνηση που αναζητά εναγωνίως συναίνεση με «πρόθυμους συμμάχους», ώστε να μην πιεί μόνη της το «πικρό ποτήρι» της επιβολής μέτρων που υποβιβάζουν ραγδαία το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Οι ίδιοι, όμως, οι πολίτες για ποιο λόγο να στηρίξουν μια πολιτική πρόταση που δεν κομίζει κάτι καινούργιο εκτός από την επιθυμία της αρχηγού του να έχει ρόλο στα πολιτικά πράγματα;
