Ο Αντώνης Σαμαράς, όπως είναι γνωστό, ζήτησε να γίνει η εκλογή του Προέδρου του κόμματος από τη βάση. Η κίνηση αυτή την οποία στήριξαν τόσο ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, όσο και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ανάγκασε τα τότε ηγετικά κλιμάκια και τον τότε πρόεδρο του κόμματος, να αλλάξουν με έκτακτο συνέδριο το καταστατικό, ώστε να γίνει σύννομη η εκλογή από τη βάση. Μπροστά σ’ αυτό το ρεύμα που....
επικράτησε τότε δεν μπόρεσε να αντιδράσει η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία ήθελε να γίνει η εκλογή από το Συνέδριο.Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Από την πλήρη απογοήτευση και ηττοπάθεια, 800.000 μέλη της Νέας Δημοκρατίας, συμμετείχαν με ανέλπιστο πάθος και εξέλεξαν πανηγυρικά, με την πρώτη ψηφοφορία, τον Αντώνη Σαμαρά ως πρόεδρο του κόμματος.
Όμως η Νέα Δημοκρατία δεν αποτελούταν τότε και δεν αποτελείται και τώρα, μόνο από 800.000 ανιδιοτελή και παθιασμένα μέλη, αλλά και από δύο βασικές πολιτικές οικογένειες, τους Καραμανλικούς και τους Μητσοτακικούς , καθώς και από μια πλειάδα άλλων οικογενειών και παρατρεχάμενων ή μη βουλευτών και παραγόντων με πολυετή παρουσία και μεγάλες βάσεις μέσα στο κόμμα. Το περίεργο μάλιστα είναι ότι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της ολιγαρχίας στάθηκε απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά και υπέρ της Ντόρας Μπακογιάννη, αντιθέτως η βάση του κόμματος, έκανε τη δική της επανάσταση και στήριξε με πάθος τον Αντώνη Σαμαρά.
Παρατηρούμε ότι εδώ υπήρξε μια σαφής αντίθεση μεταξύ της ηγετικής ελίτ του κόμματος και της βάσης του κόμματος.
Ο Αντώνης Σαμαράς έλαβε το σωστό μήνυμα από τη βάση του κόμματος, δηλαδή το «άλλαξέ τα όλα», αλλά δυστυχώς, κατά την ταπεινή μας άποψη, το εφαρμόζει με λάθος τρόπο.
Είναι γνωστό πως η Νέα Δημοκρατία εξέλεγε τον εκάστοτε αρχηγό της, μέσα από μια διαπάλη και συμβιβασμούς μεταξύ πολιτικών τζακιών και λοιπών παραγόντων και συμφερόντων. Ο εκάστοτε αρχηγός ήταν ο εκλεκτός, αλλά ταυτόχρονα και δέσμιος της εκάστοτε ισορροπίας των κομματικών συμφερόντων της ολιγαρχίας του κόμματος.
Ο Αντώνης Σαμαράς θέλησε πράγματι να αλλάξει αυτή την κατάσταση και να εκδημοκρατίσει το κόμμα. Όμως το βασικό λάθος είναι ότι έχασε την αναφορά του με τη βάση του κόμματος και κλείστηκε μέσα στα στενά πλαίσια της κομματικής ολιγαρχίας. Προσπαθεί δηλαδή να αγωνιστεί μόνος αυτός, μέσα σε μια παγιωμένη κομματική ολιγαρχία, από την οποία μάλιστα απουσίαζε χρόνια και να επιβάλει τις απόψεις του, αναζητώντας στηρίγματα μέσα στην ίδια ολιγαρχία η οποία, όπως είπαμε, ούτε καν τον στήριξε στην εκλογή, αλλά κάνει τους δικούς της πολιτικούς υπολογισμούς.
Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μας , το μεγάλο πολιτικό λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, στο τέλος θα αναγκαστεί να επιδίδεται σε διαχείριση ισορροπιών μεταξύ των μελών της κομματικής ολιγαρχίας και το μήνυμα «άλλαξέ τα όλα» θα μείνει ανεκπλήρωτο.
Τι πρέπει να γίνει.
Ένα και μοναδικό. Κάποιες από τις παλαιοκομματικές προνομίες του προέδρου του κόμματος, θα πρέπει να μεταφερθούν στη βάση του κόμματος, που δεν καταλαβαίνει από κομματικές ισορροπίες και ξέρει να τιμωρεί ή να επιβραβεύει. Δηλαδή θα πρέπει άμεσα, ίσως και χθες, η Νέα Δημοκρατία να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα. Ιδιαίτερα σήμερα που την τεράστια κρίση θα πρέπει πλέον να την διαχειριστεί η ίδια η κοινωνία.
Προς την κατεύθυνση αυτή, ήδη ο Αντώνης Σαμαράς, έκανε δύο σημαντικές κινήσεις. Πρώτον, παραχώρησε το αρχηγικό προνόμιο να διορίζει ο εκάστοτε αρχηγός τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ, στα ίδια τα μέλη της νεολαίας και δεύτερον έδωσε τη δυνατότητα στα απλά μέλη του κόμματος να εκλέξουν απευθείας τους προέδρους των νομαρχιακών και τοπικών οργανώσεων. Είδαμε όλοι το αποτέλεσμα στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε την πλειοψηφία των περισσοτέρων νομών της χώρας από μονοψήφιο αριθμό που είχε πριν.
Δεν φτάνει όμως αυτό.
Αυτά τα πραγματικά δημοκρατικά ανοίγματα προς την βάση δεν φτάνουν και σε καμία περίπτωση δεν σπάνε την παγιωμένη κομματική ολιγαρχία.
Το έχουμε πει κατ’ επανάληψη: Ο Αντώνης Σαμαράς, θα πρέπει να κάνει τρεις ακόμα κινήσεις:
Α) Να επιλέγει η βάση του κόμματος με προκριματικές εκλογές τους υποψήφιους βουλευτές του κόμματος. Αν προσπαθήσει να πάει σε βουλευτικές εκλογές, επιλέγοντας ο ίδιος τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια του κόμματος, πολύ φοβούμαστε ότι οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι αποχωρήσεις, τόσο προς το ΛΑΟΣ όσο και προς τη ΔΗΣΥ, θα είναι μεγάλες.
Β) Θα πρέπει να επιλέγει η βάση τους υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες με προκριματικές εκλογές. Αν το είχε κάνει αυτό, τώρα δεν θα του επέρριπταν ευθύνες για τα πρόσωπα που επελέγησαν, ούτε θα είχε ο ίδιος κάποια φθορά και στο κάτω κάτω αυτή είναι και η ουσία της δημοκρατίας. Και
Γ) Να διενεργεί, όταν αυτό απαιτείται, εσωκομματικά δημοψηφίσματα για σημαντικά ζητήματα, ακόμα και ηλεκτρονικά στην ιστοσελίδα του κόμματος, ώστε να μην μπορεί το κάθε μέλος της κομματικής ολιγαρχίας να διαφοροποιείται και να υποστηρίζει ότι του υπαγορεύουν τα συμφέροντα που υποκρύπτονται πίσω του.
Αναρωτιόμαστε: Δεν είναι σημαντικό ζήτημα το μνημόνιο; Γιατί λοιπόν δεν επικυρώνεται η ορθή κομματική γραμμή με κάποιο εσωκομματικό δημοψήφισμα ή έστω με μια απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος ή με ένα έκτακτο συνέδριο; ώστε να μην μπορεί πλέον κανένας βουλευτής ή κομματικό στέλεχος να παρεκκλίνει της κομματικής γραμμής;
Πιστεύουμε ότι αυτές οι κινήσεις εκδημοκρατισμού του κόμματος θα πρέπει ο Αντώνης Σαμαράς να τις κάνει το ταχύτερο δυνατόν, γιατί κάποια στιγμή θα ζητήσει τη στήριξη της κομματικής βάσης, αλλά θα διαπιστώσει ότι θα έχει μείνει απελπιστικά μόνος.
