Η διεκδίκηση του Δήμου από τον Γιάννη Μπουτάρη, είναι μια σπάνια ευκαιρία υπέρβασης της φθαρμένης εικόνας της Θεσσαλονίκης. Μιας εικόνας που συντηρήθηκε επί 25 χρόνια δημιουργώντας χαρακώματα ασφαλείας στο διογκούμενο σταδιακά κατεστημένο. Το ιδιότυπο αυτό τοπικό κατεστημένο του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, στηρίχθηκε αρχικά στην...
πελατειακή εξάρτηση στις ιδιοτελείς σχέσεις, στην πολυτελή αργομισθία και στην προκλητική χλιδή. Στη συνέχεια δημιούργησε τον απαραίτητο ιδεολογικό μανδύα, με αιχμές την επικίνδυνη ελληνοστρέφεια και το αδικαιολόγητο ανταγωνιστικό αίσθημα προς τρίτους (Αθήνα, κυβερνήσεις κτλ). Τέλος διέδωσε μέσω των δημοτικών μέσων ενημέρωσης και κυρίως την τηλεόραση, μια τριτοκοσμική κενολογία επί παντός του επιστητού. Προς επιβεβαίωση όλων των παραπάνω αρκεί να θυμηθούμε τις ναρκισσιστικές εμφανίσεις του Δημάρχου Παπαγεωργόπουλου στην τηλεόραση, στα δημοτικά συμβούλια και στις προσβλητικές για την σύγχρονη αισθητική, φιέστες που διοργάνωνε. Το επικίνδυνο αυτό τέλμα, επιχειρείται να διαιωνιστεί σήμερα από την παράταξη Γκιουλέκα, προτάσσοντας εν΄ οίδει λίφτιγκ ένα ψευδό εκσυγχρονισμό στο περίβλημα και μια δήθεν αυτοανανέωση στο περιεχόμενο, αδυνατώντας σε κάθε περίπτωση βέβαια, να αποσυνδεθεί από το αλαζονικό ύφος και τον κυνισμό ενός συστήματος που υπηρετεί και φροντίζει μόνο τον εαυτό του.
Σε απόλυτη αντιδιαστολή η πρόταση Μπουτάρη, φέρνει αυτό ακριβώς που συναντούμε στα αστικά κινήματα της κοινωνίας των πολιτών σε όλη την Ευρώπη. Με κίνητρο την συνεισφορά στην πόλη και την αφοσίωση στην τοπική ανάπτυξη, το πρακτικό πνεύμα, η αφιλοκέρδεια και η σεμνότητα συναντούν την προοδευτική σκέψη χωρίς πολιτικές ή επικοινωνιακές κορόνες. Η γήινη παρουσία του Γιάννη Μπουτάρη και του συνδυασμού της Πρωτοβουλίας, μας επαναφέρει στο αίτημα της κοινωνικής ανασυγκρότησης της πόλης. Αναβαπτίζει την επαφή με τις ζώσες κοινωνικές ομάδες και ανατέμνει τη σχέση της αυτοδιοίκησης και του ασφυκτικού κομματικού προστατευτισμού. Το σύνολο των προοδευτικών και σκεπτόμενων δυνάμεων της πόλης, μπορεί για πρώτη φορά να υπερνικήσει την αδράνεια του συστήματος. Οι μικροί συμβιβασμοί της καθημερινότητας, τα ταμπού των άγονων ιδεοληψιών, οι στείρες ιδεολογικές αρνήσεις δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο αυτή τη φορά. Οι δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας αλλά και της σύγχρονης φιλελεύθερης άποψης ,έχουν μπροστά τους τη δυνατότητα για μια μεγάλη πραγματοποιήσιμη μεταρρύθμιση στη Θεσσαλονίκη. Αν νικήσει η πρόταση Μπουτάρη, θα αναζωογονηθεί το οξυγόνο της πόλης, θα απελευθερωθούν κοινωνικές δυνάμεις και η πόλη θα υπερβεί την κατάπτωσή της. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία…
