Ευτυχώς τα γραπτά μένουν... Δείτε εδώ τι έγραφε πριν από λίγο καιρό ο Γιάννης Μπουτάρης για τη γενιά του "που τα έκανε μούσκεμα" και που πρέπει να αποσυρθεί
Σε άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της «Δράσης» στις 16.4.2009, ο Γιάννης Μπουτάρης «τα βάζει» με τη γενιά του, επειδή πρόδωσε τις προσδοκίες της κοινωνίας και την καλεί να αποχωρήσει, αφήνοντας στα χέρια των 30άρηδων και των 40άρηδων τον αγώνα για μία καλύτερη Ελλάδα.
Είναι λοιπόν κρίσιμο (την κατάλληλη στιγμή) να υποδειχθεί στον κ. Μπουτάρη να ακολουθήσει τις συμβουλές που έδινε στους άλλους.
Το κείμενο έχει ως εξής:
(Από την όποια ενασχόλησή μου με τα κοινά) «αισθάνθηκα ντροπή, μεγάλη, ατελείωτη και βασανιστική ντροπή. Για τη γενιά μου. Αυτή που είδε και γεύτηκε όλα αυτά που έγιναν στον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια και δεν κατάλαβε τίποτα. Ντροπή γιατί έχει ακόμη την αναιδή απαίτηση να βρίσκεται στη σκηνή και να προτείνει μέτρα. Γιατί δεν έχει επίγνωση ότι όλα αυτά τα πενήντα χρόνια όχι μόνο δεν κατάφερε να παρακολουθήσει ενσυνείδητα τα διεθνή συμβαίνοντα, αλλά θεωρεί αυταπόδεικτο ότι κάνει αυτό που πρέπει. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τις μεγάλες ευκαιρίες τις έκαψε η ανικανότητά της να καταλάβει. Εντέλει ντροπή και θυμός μαζί. Ντροπή γι' αυτά που έκανε και δεν έκανε η γενιά μου. Θυμός γιατί δεν φουσκώνει το μεγάλο κύμα που θα κάνει αυτή τη γενιά να πάρει τα βουνά, ν' αφήσει τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν όχι στο δρόμο με διακοπές, ούτε στις καταλήψεις στο πανεπιστήμιο. Αυτούς που δουλεύουν σιωπηλά και ονειρεύονται κάτι πιο απλό, πιο χειροπιαστό, πιο εφικτό. Αυτούς που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα την απογοήτευση και δεν χάνουν την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αυτούς που στις δημοσκοπήσεις ψηφίζουν τον Κανένα. Ντροπή λοιπόν, θυμός και τώρα απελπισία, όχι απογοήτευση αλλά απελπισία. Η απογοήτευση μπορεί να είναι στιγμιαίο έγκλημα. Η απελπισία είναι θάνατος.
Η γενιά μου δεν μπορεί να ελπίζει τίποτε πια. Τα έκανε μούσκεμα. Ώρα λοιπόν να φεύγουμε. Αλλά πριν φύγουμε να κάνουμε μια έκκληση σ'; αυτούς τους ανθρώπους που ψηφίζουν Κανένα, σ'; αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώνουν την ελπίδα με ελαφριά συνείδηση, σ'; αυτούς που μολύνουν τις λίμνες και τα ποτάμια, σ'; αυτούς που παρκάρουν στα πεζοδρόμια, σ'; αυτούς που συνωστίζονται στα εμπορικά κέντρα, σ'; αυτούς που λένε φταίνε οι άλλοι και προσπαθούν να κάνουν και τα παιδιά τους έτσι. Μην κάνετε αυτό που κάναμε εμείς.
Ακλόνητη πεποίθησή μου ότι πρέπει οι τριαντάρηδες-σαραντάρηδες ν' αποφασίσουν επιτέλους να συγκρουστούν. Γιατί δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά».
