Χρεοκοπία ή συμβιβασμός…

ή
Εκμεταλλευτείτε τις κακές μέρες γιατί κάποτε θα τελειώσουν…

Από τις αρχές αυτής της περασμένης δεκαετίας η άποψη που διαμόρφωνε η στήλη σταδιακά, ήταν ότι η περίοδος που ξεκίνησε το 2000 έμοιαζε περισσότερο με τη δεκαετία του ’70 παρά με την δεκαετία του ’30. Στα πλαίσια αυτά είχε εκτιμήσει από το 2003 ότι η επόμενη φούσκα θα έχει χρώμα κίτρινο, υπονοώντας το χρυσό...

Από τα τέλη του 2008 και τις αρχές του 2009 υποστήριξε το σενάριο, ότι το κραχ της χρονιάς εκείνης ήταν αυτό που έγραψε τα χαμηλότερα των χρηματιστηριακών αγορών, χωρίς να σημαίνει ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρχουν υφέσεις, διορθώσεις και πανικοί.

Το 2008 συντάχθηκε επίσης με την άποψη πως από την κρίση προκρινόταν η έξοδος της πληθωριστικής διάβρωσης του χρέους και νομισματικής χειραγώγησης της ύφεσης. Τέλος, για το πρόβλημα του χρέους της Δύσης (κυρίως των ΗΠΑ) και της αυξανόμενης αδυναμίας του δολαρίου, υποστήριζε και υποστηρίζει ότι η λύση που δρομολογείται είναι κάποια πολιτική απόφαση ρύθμισης χρεών, αλλαγής της παγκόσμιας νομισματικής αρχιτεκτονικής και όχι ο τρίτος παγκόσμιος όπως διατυμπανίζουν διάφοροι τρομολάγνοι.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις αποκτούν περισσότεροι ενδιαφέρον αν τα συνυπολογίσει κάποιος υπό το πνεύμα των όσων είπε ο επικεφαλής της Γκουγκενχαϊμ Πάρτνερς, Σκοτ Μίνερντ, σε μια συνέντευξη στο τελευταίο τεύχος του Barron’s. Μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης που είχε τίτλο «Απολαύστε τις καλές μέρες γιατί κάποτε θα τελειώσουν…» είναι τα εξής:

«Ο Μάρκ Τουέν έλεγε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά ομοιοκαταληκτεί. Τα γεγονότα που βιώνουμε σήμερα μοιάζουν με εκείνα του 1930. Υπάρχουν μαθήματα που πήραμε το 1930 και δεν κάναμε τα ίδια λάθη. Τα μαθήματα που πήραμε από το 1930 είναι ότι δεν πρέπει να επιμείνουμε σε μια περιοριστική νομισματική πολιτική και δεν πρέπει να υψώσουμε προστατευτικούς φραγμούς μεταξύ των χωρών. Αυτά είναι τα δυο πράματα που δεν χάνω από τα μάτια κατά τη διάρκεια της τρέχουσας χρηματοπιστωτικής κρίσης...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της FED Μ. Μπερνάκι είναι πολύ καλός μαθητής της ιστορίας και γνωρίζει πολύ καλά τα «ατυχήματα» της νομισματικής πολιτικής το 1930... Το λάθος θα ήταν να αφήσει τις ΗΠΑ να πέσουν σε ένα φαύλο κύκλο χρέους και αρνητικού πληθωρισμού. Αντιθέτως προβαίνει σε μια σειρά κινήσεων που δημιουργούν πλεονάζουσα ρευστότητα στο σύστημα, σε αντίθεση με τα λάθη που έγιναν το 1930. Αυτό πιθανά αρκεί για να κρατήσει τις ΗΠΑ να μην πέσουν πάλι σε ύφεση.

Ωστόσο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα για αρνητικές συνέπειες στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων και των τιμών των περιουσιακών στοιχείων και των επιτοκίων.

Λοιπόν, με τόση ρευστότητα στο προσεχές μέλλον οι τιμές θα ανέβουν σε μια σειρά κατηγοριών περιουσιακών στοιχείων συμπεριλαμβανομένων και αξιογράφων όπως οι μετοχές, τα ομόλογα και τα εμπορεύματα... Όμως σε μακροπρόθεσμη βάση μια παρατεταμένη περίοδος με χαμηλά επιτόκια, την οποία η FED μπορεί να διατηρήσει, πού μπορεί να οδηγήσει; Το ερώτημα που τίθεται ακριβώς είναι: Πως θα μπορέσει να σταματήσει και να αντιστραφεί αυτή η επιθετική νομισματική πολιτική χωρίς να υπάρξει οικονομικό ατύχημα;

Είναι το πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στα επόμενα δέκα χρόνια.

Και κατά πάσα πιθανότητα το αποτέλεσμα θα είναι μια παραδειγματική αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε το χρήμα. Υπήρξαν πέντε σημαντικές αλλαγές στον ορισμό του χρήματος τον αιώνα που πέρασε. Δεν είναι ασύνηθες λοιπόν, οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις να κάνουν στροφή όταν τα προβλήματα γίνονται ανυπέρβλητα και αδύνατον να επιλυθούν εντός των κανόνων του χρηματοπιστωτικού συστήματος που τα δημιούργησε.

Τί είδους αλλαγή θα μπορούσε να είναι αυτή; Η τελευταία σημαντική τέτοιου είδους αλλαγή ήταν το 1971, όταν ο Νίξον σταμάτησε την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό στην τιμή των 35$ η ουγκιά. Από το σημείο αυτό και μετά πήγαμε σε ένα σύστημα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών με νομίσματα χωρίς αντίκρισμα. Αυτό ήταν μια δραματική αλλαγή στην ιστορία των ΗΠΑ αλλά και του κόσμου.

Τελικά, η προσφορά χρήματος που δημιουργείται από τη FED δημιουργεί μια ανισορροπία μεταξύ του αριθμού των δολαρίων σε κυκλοφορία και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Είτε οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων σε όλες τους τομείς θα προσαρμοστούν ανοδικά, είτε θα βρούμε ένα τρόπο να αλλάξουμε τον προσδιορισμό του χρήματος κατά τρόπο που να μην φαίνεται ότι το νόμισμα έχει απαξιωθεί.

Άλλη μια σημαντική αλλαγή του παραδείγματος ήταν στη δεκαετία του ’40 με την δημιουργία του συστήματος Μπρετον Γουντς που συνέδεσε όλα τα νομίσματα με το δολάριο και το τελευταίο το έκανε ανταλλάξιμο με χρυσό για τις κεντρικές τράπεζες. Εχουν γίνει πολλές βολιδοσκοπήσεις για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην δημιουργία μιας λύσης στην ανταγωνιστική υποτίμηση των νομισμάτων που συμβαίνει σήμερα. Όταν η FED αντιμετωπίσει το πρόβλημα που είπαμε παραπάνω θα αναζητηθεί μια αλλαγή στο πρότυπο του χρήματος»...

Θεωρώ ότι έχουν πολύ ενδιαφέρον οι παραπάνω σκέψεις του fund manager που διαχειρίζεται περί τα 80 δισ. δολάρια και σε ολόκληρη τη συνέντευξη τις αναλύει με περισσότερες λεπτομέρειες.

Η παραπάνω συνέντευξη συνέπεσε χρονικά με το χθεσινό δημoσίευμα του Capital.gr, όπου ο πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας Ρόμπερτ Ζελικ αναφέρθηκε στην προοπτική να υιοθετηθεί ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα βασισμένο στο χρυσό. Βλέπε: World Bank: Χρησιμοποιήστε το χρυσό ως σημείο αναφοράς στα νομίσματα…

Εκτιμώ ότι αμφότερα είναι από τα σημαντικότερα κείμενα που διάβασα εδώ και πολλούς μήνες.


Πηγή:www.capital.gr