Γράφει ο Χρήστος Νικολαΐδης (xenikol@hotmail.com)Η Αθήνα φλέγεται, οι εργαζόμενοι κατακλύζουν δρόμους και πλατείες με τις διαδηλώσεις τους, οι κοινωνικές αντιδράσεις κορυφώνονται, ενώ σε ένα άλλο επίπεδο, ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες δίνουν κρίσιμα παιχνίδια στο εξωτερικό και εμείς… απλώς απουσιάζουμε. Οι απλοί πολίτες αγωνίζονται, αγωνιούν, χαίρονται, πανηγυρίζουν αναρωτιούνται, απορούν και προβληματίζονται. Ερήμην μας. Εμείς (οι δημοσιογράφοι εννοώ) απεργούμε. Αλήθεια, έχουμε τέτοιο δικαίωμα;
Η Ένωση Συντακτών...
Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), την οποία οι άλλες ενώσεις ακολουθούν χωρίς σοβαρή δυνατότητα διαφοροποίησης, θα πρέπει άμεσα να αναθεωρήσει τη συνδικαλιστική έκφραση των δημοσιογράφων. Γιατί με την τακτική αυτή, όχι μόνο δεν κερδίζουμε κάτι ως κλάδος εργαζομένων… Αλλά παράλληλα με την υποτιθέμενη δράση μας, φιμώνουμε τη συνδικαλιστική δράση άλλων κλάδων, για τους οποίους πέραν του ότι έχουμε ηθική και επαγγελματική υποχρέωση να ενισχύσουμε, έχουμε και κοινά συμφέροντα, διεκδικήσεις, αιτήματα και θέσεις…Η πρακτική αυτή έχει τεράστια μειονεκτήματα:
- Δεν γίνεται συντεταγμένα. Οι δημοσιογράφοι απεργούν την ίδια μέρα με αποτέλεσμα ο πολίτης τη μία μέρα να έχει εφημερίδες αλλά όχι δελτία ειδήσεων σε ραδιοτηλεοπτικά κανάλια και την επόμενη το αντίθετο… Άρα ποτέ δε δίνεται η αίσθηση του «μπλακ άουτ» στην ενημέρωση.
- Τα κενά στην ενημέρωση, λόγω απεργιών εξυπηρετεί περισσότερο αυτούς (κράτος, κυβέρνηση, ιδιοκτήτες και εκδότες), που υποτίθεται ότι πάμε να πλήξουμε με τις απεργίες μας. Δείτε τι έγινε με τις απεργίες της Παρασκευής και του Σαββάτου, που προγραμματίστηκαν για να ματαιώσουν την κυκλοφορία των κυριακάτικων εφημερίδων. Οι εκδότες τις έβγαλαν την Παρασκευή και μας «ντρίμπλαραν».
- Αυτό το μπλακ άουτ «στέλνει» τους πελάτες μας, όλους εσάς τους πολίτες, σε εναλλακτικές πηγές για την πληροφόρησή τους. Και αυτές οι πηγές μπορεί να είναι αξιόλογες (κυρίως ως προς την προβολή απόψεων) αλλά δεν μπορούν με επάρκεια να καλύψουν τη σωστή, πλήρη και αντικειμενική πληροφόρηση, όπως οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
- Έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά (αλλά και πολύ πρόσφατα) ότι η απουσία των δημοσιογράφων, των φωτογράφων και των εικονοληπτών από τις πορείες, τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις ενθαρρύνουν ακρότητες καταστολής από την Αστυνομία, καθώς η δημοσιότητα λειτουργεί πάντα αποτρεπτικά σε τέτοια ζητήματα.
Αλλά, κατά την άποψή μου, το θέμα είναι βαθύ, φιλοσοφικό, μάλλον υπαρξιακό: Εμείς όταν απεργούμε, σάς… «λείπουμε» καθόλου; Εσείς οι αναγνώστες, ακροατές ή τηλεθεατές μας αισθάνεστε κάποιο κενό; Φοβάμαι πως όχι όπως παλιά. Και τρέμω την ημέρα που αυτό το κενό δε θα υπάρχει στο εσωτερικό των πολιτών και στην κοινωνική συνείδηση.
Κλείνοντας προτείνω μία άλλη μορφή κινητοποιήσεων με το εξής σκεπτικό: Οι δημοσιογράφοι είμαστε τα κατεξοχήν «χωνιά» της είδησης, τα μέσα προβολής θεμάτων, απόψεων και διεκδικήσεων. Εμείς κάνουμε τη δουλειά, την οποία για να πετύχουν κάποιοι άλλοι, κάνουν απεργίες! Άρα, εμείς γιατί να ακολουθούμε τέτοιες μεθόδους όταν έχουμε την προβολή στα χέρια μας; Ας πιέσουμε λοιπόν τα αφεντικά μας, (εκδότες και καναλάρχες) και ας τους υποχρεώσουμε αντί για απεργίες να προχωρούμε στις ημέρες των κινητοποιήσεων μας, σε εκδόσεις, δελτία ειδήσεων και εκπομπές με αποκλειστικό (εκτός από τη βασική ειδησεογραφία) θέμα τα αιτήματα του κλάδου μας, τις διεκδικήσεις μας και τα προβλήματά του. Γιατί η κοινωνική αποδοχή και αναγνώριση, που κοντεύουμε να απολέσουμε εξασφαλίζει μόνο τις συνθήκες για την νίκη κάθε συνδικαλιστικού αγώνα.
