Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά είμαι βέβαιος ότι φέτος τα φωτάκια στα μπαλκόνια και τα σπίτια είναι πολύ λιγότερα από πέρσι και πρόπερσι.
Τις προηγούμενες χρονιές όλη η πόλη φωτιζόταν από εκατομμύρια λαμπάκια απ’ άκρη σε άκρη.
Τη νύχτα, μέρα κάνανε.
Φέτος οι δρόμοι είναι πολύ λιγότερο φωτεινοί.
Φταίει η άσχημη διάθεση μας, η εθνική κατάθλιψη στην οποία έχουμε λίγο πολύ όλοι πέσει κατά την διάρκεια όλης αυτής της χρονιάς;
Φταίει ότι η ΔΕΗ θα έλθει στα ύψη;
Φταίνε όλα αυτά μαζί;
Ένα πάντως είναι βέβαιο.
Πρόκειται για τις πιο μουντές, άχρωμες, άοσμες γιορτές που εγώ θυμάμαι.
Ο κόσμος προχωρά στους δρόμους κατηφής, προβληματισμένος, αγχωμένος.
Χαμόγελο δεν σκάει.
Του έχουν κλέψει την ελπίδα, εκτός φυσικά από τα (ολίγα) χρήματά του.
Έχουν βάλει χέρι βίαια όχι μόνο στην τσέπη του, αλλά και στο μυαλό και την ψυχή του.
Όλοι συζητούν παντού, όπου και αν βρίσκονται, το ίδιο θέμα.
Δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης, παρά μόνο η εθνική χρεοκοπία.
Χρεοκοπία οικονομική μα και ηθική.
Ναι, ζούμε ιστορικές στιγμές.
Το 2010 θα περάσει στην Ιστορία ως το έτος που η χώρα χρεοκόπησε, έστω και ανεπισήμως.
Μετά από 10-15 χρόνια όλοι θα θυμούνται το έτος αυτό.
Το μείζον θέμα όμως είναι αν μετά από 10-15 χρόνια, το 2010 θα ορίζεται ως ο πάτος του βαρελιού ή ως αρχή της πτώσης στον γκρεμνό…
Είναι πάντως στο χέρι όλων μας να μην το βάλουμε κάτω.
Να παλέψουμε.
Είναι υποχρεώσή μας κυρίως προς τους εαυτούς μας.
Και αν δεν τα καταφέρουμε, να πέσουμε μαχόμενοι.
Παίρνοντας μαζί μας τους κύριους υπεύθυνους για την εθνική καταστροφή μας.
Να μην γλυτώσει κανείς τους.
Δικαιολογίες για εμάς δεν υπάρχουν πια.
Οφείλουμε να πάρουμε την χώρα επάνω μας.
Ο καθένας από το πόστο του.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
