Το αδιέξοδο θα φέρει ακραίες ανατροπές...

Από το ενημερωμένο capital.gr

Το αδιέξοδο θα φέρει ακραίες ανατροπές...
Οι Έλληνες τον τελευταίο χρόνο έχουμε γίνει όλοι κεϋνσιανιστές. Φαντάζομαι αυτό συμβαίνει καθώς τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε αναπτύξει μια ροπή προς τις εύκολες λύσεις.
Βρισκόμαστε σ’ ένα αδιέξοδο από το οποίο η έξοδος σημαίνει θυσίες με «δάκρυα» και «αίμα». Ορισμένοι από τον Κέυνς έχουν καταλάβει μόνο ό,τι τους συμφέρει, ότι δηλ. αρκεί να τυπώσει χρήμα η κεντρική τράπεζα, να τα ξοδέψουμε εμείς και η ύφεση θα υποχωρήσει...

Δεν νομίζω όμως πως έχουν έτσι τα πράγματα. Η κρίση που περνάμε π.χ. μοιάζει με πόνο που προκαλεί η παρουσία ενός όγκου. Όσες ασπιρίνες και αν καταπιούμε, θεραπεία δεν πρόκειται να δούμε αν δεν καταπολεμήσουμε τα αίτια...
Χρειάζεται χειρουργείο, να αφαιρεθεί πρώτα η πηγή που δημιουργεί το πρόβλημα και μετά για ταχύτερη ανάρρωση ένα συνδυασμός αντιβιοτικών και παυσίπονων θα κάνει καλό...

Η εκτύπωση χρήματος, είτε πρόκειται για ευρώ, είτε για δραχμές, είτε για κουρκουμπίνια... από μόνη της δεν λύνει κανένα πρόβλημα, ειδικά σε χώρες που εισάγουν τα πάντα. Πρώτα και παράλληλα με τις αντιυφεσιακές δράσεις θα πρέπει να θεραπεύσουμε την πηγή του προβλήματος.

Μια "ωραία ατμόσφαιρα"...

Να εντοπίσουμε δηλ. ποια εμπόδια υπάρχουν στο επιχειρείν και να τα σαρώσουμε. Τα βασικά εμπόδια στην Ελλάδα τα έχουμε αναφέρει. Έχουν να κάνουν κυρίως με τη λειτουργία και το μέγεθος του δημόσιου τομέα. Βλέπε: Τα εμπόδια του επιχειρείν στην Ελλάδα…

Ενώ λοιπόν η γενική ιδέα του Κέυνς περί κοπής φρέσκου χρήματος βρίσκει πολλά ευήκοα ώτα, υπάρχει μια άλλη φράση που συμπυκνώνει το μυστικό της ανάπτυξης στην οποία κανείς δεν δίνει σημασία: «Η οικονομική ευημερία εξαρτάται υπερβολικά από την πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα που είναι ευχάριστη στον μέσο επιχειρηματία».

Αντί λοιπόν κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι και κυβερνώμενοι να επικεντρώνουμε την προσοχή και τις προσπάθειες στη δημιουργία αυτού του κλίματος, αναλώνουμε πόρους για τη δημιουργία εφήμερων εντυπώσεων όπως είναι το σχέδια όπως το Fast Track...

Ποιος σοβαρός άνθρωπος, Έλληνας ή ξένος θα επενδύσει σε μια χώρα όπου το πρωί συλλαμβάνεται εφοριακός (επικεφαλής συνδικαλιστικής παράταξης) να λαδώνεται με 30.000 ευρώ και το απόγευμα αφήνεται ελεύθερος;...
Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει παρά υποσχέσεις στην κατεύθυνση αυτή. Με τις υποσχέσεις όμως ούτε αυγά... βάφονται, ούτε επενδύσεις προσελκύονται...

Φίλος, μου μετέφερε τον προβληματισμό Έλληνα επικεφαλής θυγατρικής πολυεθνικής στη Ελλάδα. Οι οικονομικές υπηρεσίες χάρη στο χαώδες της φορολογικής νομοθεσίες είχαν ενστάσεις ότι για τις εισαγωγές κάποιων μηχανημάτων δεν χρησιμοποιήθηκαν οι κατάλληλες γραφειοκρατικές διατυπώσεις.

Είπαν στον εδώ επικεφαλής πως καθώς είχαν περάσει και κάποια χρόνια, το πρόστιμο μαζί με τις προσαυξήσεις έφτανε τα 20 εκατ. ευρώ. Τον άφησαν να καταλάβει όμως με το γνωστό τρόπο, ότι και με 2-3 εκατ. στους ίδιους θα μπορούσε να καθαρίσει...

Από τα κεντρικά όμως στην Ολλανδία, ούτε τα 20 εκατ. θεωρούσαν ότι πρέπει να καταβληθούν, αφού οι εντολές είναι όλες οι διαδικασίες να είναι σύννομες με την τοπική νομοθεσία, ούτε πολύ περισσότερο με το «λάδωμα» των ελεγκτών...

Δρομολόγησαν λοιπόν την απομάκρυνση του Έλληνα επικεφαλής και ο νέος που ανέλαβε φρόντισε την απομάκρυνση της παραγωγικής μονάδας από την Ελλάδα και την διατήρηση μόνο μιας εμπορικής αντιπροσωπείας, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο...

Το νόημα της ιστορίας είναι ότι στο βαθμό που η Ελλάδα δεν είναι ελκυστική για μικρές επενδύσεις δεν είναι ελκυστική ούτε για μεγάλες. Η λογική του fast track δεν έχει πιθανότητες να επιτύχει για δυο λόγους.

Α) Και να ξεπεράσει κάποιος τις γραφειοκρατικές δυσκολίες της έναρξης μιας επένδυσης, θα αντιμετωπίσει στη συνέχεια τα γνωστά προβλήματα της λερναίας ύδρας που ακούει στο όνομα ελληνικό δημόσιο. Έτσι το Fast track για όσους θέλουν να κάνουν έντιμες δουλειές μοιάζει με το τυράκι στη φάκα... Για όσους θέλουν να κάνουν άλλες «δουλειές» ίσως να βοηθάει.

Β) Με τον τρόπο που ξεκίνησε να δουλεύει αυτό το σχέδιο, η κυβέρνηση δείχνει ότι δεν έχει αντιληφθεί πως δουλεύει ο μηχανισμός των επενδύσεων τις τελευταίες δεκαετίες. Η προσπάθεια εξασφάλισης επενδύσεων μέσω διακρατικών συμφωνιών π.χ. όπως με το Κατάρ και τη Λιβύη, αποκαλύπτει μια αντίληψη που λειτουργούσε την εποχή του Παπάγου, όταν π.χ. ο Μαρκεζίνης σαν υπουργός συντονισμού εξασφάλιζε επενδύσεις στη με διακρατικές συμφωνίες.
Πουθενά δεν δουλεύουν έτσι πλέον...

Μοιραία οι μισθοί θα συνεχίσουν να μειώνονται μέχρι η ένδεια να οδηγήσει σε ριζικές αλλαγές του μεταπολεμικού μοντέλου. Τότε φοβάμαι πως δεν θα αποφύγουμε τις υπερβολές προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που υπερασπιζόμαστε σήμερα ως μέσος όρος...

Η συνέχεια στο http://www.capital.gr/