""Έχοντας την ελπίδα λοιπόν ότι η Γερμανία, η οποία ουσιαστικά κρατάει τα «κλειδιά», δεν θα καταστρέψει την Ευρωζώνη, αφού κινδυνεύει και η ίδια να πληγεί ανεπανόρθωτα, καθώς επίσης ότι τελικά θα επικρατήσει η κοινή λογική, οφείλουμε να κάνουμε υπομονή, όπως και η χώρα μας, μέχρι να επιβεβαιωθεί το αισιόδοξο σενάριο της αρμονικής ανάπτυξης της ηπείρου μας. Στην αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει να λειτουργήσουμε γρήγορα και αποφασιστικά, εκδιώκοντας μόνοι μας τους εισβολείς και ανακτώντας την Εθνική μας κυριαρχία – την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας, όσες θυσίες και αν απαιτήσει κάτι τέτοιο, όσο και αν μας κοστίσει.""
Από τον -σοβαρότατο- οικονομολόγο κ. Βασίλη Βιλιάρδο
(που πάντα απολαμβάνουμε να διαβάζουμε-μελετάμε)
ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: Η αναγκαιότητα αρμονικής ανάπτυξης της Ευρωζώνης, οι επιθέσεις του ΔΝΤ, η επέλαση της Κίνας, η Γερμανία, η Ρωσία, η θέση των αγορών, η αλληλεξάρτηση των χρεών, οι τρείς εκδοχές της κρίσης και η ελπίδα για το μέλλον
Από την πλευρά της Γερμανίας, η αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, είναι η έλλειψη...
δημοσιονομικής πειθαρχίας - η μη τήρηση δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας (έλλειμμα 3%), κατά την κατάρτιση και εφαρμογή των ετησίων προϋπολογισμών. Αντίθετα, από την πλευρά της Ισπανίας, «ένοχοι» για την κρίση είναι οι κερδοσκόποι. Και στις δύο περιπτώσεις, «παραγνωρίζονται» προφανώς οι ευρύτερες αλληλεξαρτήσεις ιδιωτικών και δημοσίων χρεών, όπως θα αναλύσουμε στο τέλος του κειμένου, ενώ δεν λαμβάνονται καθόλου υπ’ όψιν οι μεγάλες «ενδοευρωπαϊκές ανισορροπίες», στον τομέα της παραγωγικότητας (για παράδειγμα, 30-40% χαμηλότερη παραγωγικότητα της Ελλάδας, σε σχέση με τη Γερμανία, σχεδόν αντίστοιχα υψηλότερες τιμές καταναλωτή κλπ).
Περαιτέρω, οι σημερινές μεγάλες προσπάθειες των ευρωπαϊκών κρατών, με στόχο τη «συλλογική», την από κοινού δηλαδή μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, οδηγούν ασφαλώς στην ύφεση (depression). Αντίθετα, η μερική «θεραπεία» των προβλημάτων της Ευρωζώνης, με τη βοήθεια του ελεγχόμενου πληθωρισμού, κατά το «παράδειγμα» των Η.Π.Α. («εκτύπωση» χρημάτων από την ΕΚΤ, Ευρωομόλογα, Quantitative Easing κλπ), θα ήταν μάλλον μία βραχυπρόθεσμη λύση. Άλλωστε, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, η απόσυρση των μέτρων στήριξης είναι μία εξαιρετικά δύσκολη, επικίνδυνη διαδικασία, χωρίς απολύτως κανένα εγγυημένο αποτέλεσμα.
Η καλυτέρευση τώρα της ευρωπαϊκής παραγωγικότητας, κατά το «πρότυπο» της Γερμανίας (συγκράτηση των μισθών, περιορισμός του κοινωνικού κράτους, μειωμένη εσωτερική κατανάλωση κλπ), θα οδηγούσε σε επικίνδυνες, παγκόσμιες οικονομικές ανισορροπίες – ενώ, η συνέχιση του ενδοευρωπαϊκου ανταγωνισμού, ξανά εκ μέρους της Γερμανίας (επιδότηση/dumping εργατικού κόστους, ανάπτυξη εις βάρος των «εταίρων» της κ.α.), θα προκαλέσει αργά ή γρήγορα τη διάσπαση της Ευρωζώνης.
Κατά την άποψη μας η διέξοδος, η λύση της Ευρώπης δηλαδή, δεν είναι άλλη από τη «συμμετρική» εξέλιξη, από την «ταιριαστή», την αρμονική ανάπτυξη καλύτερα των κρατών-μελών της όπου, οι μέχρι σήμερα πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, θα αποδεχθούν μεγαλύτερα ελλείμματα - έτσι ώστε οι «ελλειμματικές» χώρες, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, να μπορούν να μειώσουν τα δικά τους.
Για παράδειγμα, μόνο εάν αυξήσει την εσωτερική της κατανάλωση η Γερμανία, μειώνοντας τους φόρους και αυξάνοντας τους μισθούς των εργαζομένων της, εισάγοντας παράλληλα προϊόντα από την Ελλάδα και επενδύοντας στη χώρα μας (αντί στην Κίνα ή αλλού), θα υπάρξει ταυτόχρονη, αρμονική ανάπτυξη και στις δύο χώρες. Στην περίπτωση αυτή είναι εύλογο ότι, η Ελλάδα θα περιόριζε τα ελλείμματα της, χωρίς να υποχρεωθεί σε ύφεση - η οποία θα είχε σαν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, τη μείωση των εισαγωγών της από τη Γερμανία.
Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν υπάρχει η βούληση για συμμετρική εξέλιξη, για μία αρμονική ανάπτυξη, η οποία θα οδηγήσει στην πολιτική ένωση της Ευρώπης, είναι καλύτερα να διασπασθεί άμεσα η Ευρωζώνη, με δική της πρωτοβουλία - «υποχωρώντας» ίσως στην προηγούμενη της κατάσταση (ΕΟΚ), με την υιοθέτηση των εθνικών νομισμάτων εκ μέρους όλων των μελών της, τα οποία πλέον θα συνιστούν μία απλή ζώνη ελευθέρου εμπορίου (μαζί με τη Ρωσία).
Η συνέχεια του άρθρου εδώ>>
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου
