Αδικία και ατιμωρησία φέρνουν αναρχία

του Γ. Παπανικολάου

Αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές η ηγεσία του πολιτικού μας συστήματος «φαγώθηκε» να αποδείξει- κάθε πλευρά για τον εαυτό της- ότι νίκησε ή έστω ότι δεν ..
έχασε.

Το γεγονός ότι σχεδόν το 50% του κόσμου γύρισε την πλάτη σε όλο το σύστημα και πήγε βόλτα για καφέ, δε σόκαρε τότε κανέναν τους. Ο ξυλοδαρμός όμως του πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Χατζηδάκη, υποτίθεται ότι τους σόκαρε.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, εφόσον είχαν προηγηθεί διάφορα κρούσματα εναντίον πολιτικών, (περιλαμβανομένου και του Απόστολου Κακλαμάνη, που αν μη τι άλλο χαίρει ευρείας εκτίμησης) από το απλό κράξιμο μέχρι τον προπηλακισμό, όταν ακόμη η ένταση στην κοινωνία λόγω της κρίσης ήταν μικρότερη.

Ας μην είμαστε υποκριτές. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει αυτή τη στιγμή μεγάλη οργή. Οργή που σιγοβράζει και που όλοι ευχόμαστε να μην ξεχειλίσει Η οργή όμως δεν κατευνάζεται με ευχολόγια.

Ιδίως όταν φαινόμενα ατιμωρησίας και αδικίας τη συντηρούν μονίμως, υποθάλποντας την εξέλιξη της σε ένα κύμα αναρχίας που ενδεχομένως να σαρώσει τα λίγα που κερδίσαμε, με σκληρές θυσίες, το τελευταίο διάστημα.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, ακόμη κι αν κάποιος αρκεστεί στην πρόσφατη επικαιρότητα:
-Το κράτος ετοιμαζόταν να χαρίσει μερικές… δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, σε οφειλέτες του, αρκετοί εκ των οποίων φαίνεται να έχουν κάθε δυνατότητα να πληρώσουν, καθώς στη σχετική λίστα φιγουράρουν εταιρίες εν λειτουργία αλλά και φυσικά πρόσωπα με τεράστια περιουσία. Προσέξτε, το… λεπτό σημείο. Πρόκειται για τις οφειλές που επικαλείτο ο νυν πρωθυπουργός, όταν ζητούσε τη ψήφο μας με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν».

-Την ώρα που οι πολίτες σφίγγουν το ζωνάρι, πρωτοκλασάτοι υπουργοί και το περιβάλλον τους, εμφανίζονται να ακολουθούν τις γνωστές πρακτικές του παρελθόντος, διορίζοντας «φίλους» σε θέσεις των ΔΕΚΟ με παχυλούς μισθούς Κι όταν ακόμη καταγγέλλονται επωνύμως όπως συνέβη στην περίπτωση του κ. Γερουλάνου από πρόεδρο που ο ίδιος επέλεξε σε κρατικό οργανισμό, αρνούνται να απαντήσουν, περιφρονώντας την κοινή γνώμη.

-Αλλά και σε θεσμικά θέματα η αίσθηση της αδικίας είναι διάχυτη. Τη φορο-λαίλαπα την υφίστανται κυρίως οι μισθωτοί και όσοι δεν μπορούν να μη δηλώσουν τα εισοδήματα τους. Για τους φοροφυγάδες ήρθε, ξανά, η «αγιαστούρα» της περαίωσης να αμνηστεύσει, ενώ τα μέτρα για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής που εξακολουθεί να οργιάζει, παραμένουν ακόμη στο…σχεδιαστήριο.

Σα να μην έφτανε δε ο τραυματισμός του εισοδήματος, έρχεται και η νέα ρύθμιση των τεκμηρίων, να φέρει και την… προσβολή. Για πρώτη φορά χιλιάδες φορολογούμενοι υφίστανται τεκμήριο για το μικρομεσαίο αυτοκίνητο τους. Την ίδια ώρα, οι κάτοχοι πανάκριβων αυτοκινήτων θα «χρεωθούν»… λιγότερα από πέρυσι, ενώ οι ιδιοκτήτες πολυτελών σκαφών συνεχίζουν να φορολογούνται με το…. μέτρο (!) και οι περισσότεροι εξ αυτών χρεώνονται περίπου ωσαν να είχαν στη κατοχή τους ένα μεσαίο-ακριβό αυτοκίνητο.

-Η πολιτική εξουσία εξακολουθεί να… εξαιρεί τον εαυτό της από την πίεση της συγκυρίας. Τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά προνόμια, κάνουν παρέα στα φορολογικά, ενώ οι ημέτεροι διορίζονται σε θέσεις κλειδιά, με «φερετζέ» το διαβόητο πλέον… opengov.

-Τα σκάνδαλα των τελευταίων ετών, η διαφθορά, η αίσθηση της διαπλοκής, αλλά και της άνισης μεταχείρισης εκ μέρους του νόμου (ας θυμηθούμε λίγο το παραδικαστικό) δημιούργησαν την εντύπωση ότι η δικαιοσύνη είναι κάτι που ισχύει για τους πολλούς όχι όμως και για τους λίγους ισχυρούς. Καλώς ή κακώς , η απαίτηση «κάποιοι πρέπει να πάνε φυλακή» κυριαρχεί σήμερα σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης και μέχρι στιγμής μένει ανικανοποίητη.

Ακόμη και στη περίπτωση του Παύλου Ψωμιάδη, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, στη διάρκεια του οποίου τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της ασφαλιστικής ΑΣΠΙΣ έβλεπαν ότι κυκλοφορούσε ελεύθερος περιφερόμενος μεταξύ πολυτελών εστιατορίων και φουαγιέ exclusive ξενοδοχείων, έως ότου προφυλακίστηκε για… άλλη (συγγενή όμως) υπόθεση!

Τα παραπάνω φαινόμενα αποτελούν μέρος της δεύτερης όψης της οικονομικής κρίσης που περνάμε. Μιας κρίσης αξιών που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες μα
απειλεί τώρα την ελληνική κοινωνία εξίσου, αν όχι περισσότερο, από την οικονομική κρίση που όλοι βιώνουμε.

Διότι για να παλέψει η κοινωνία, να κάνει την υπέρβαση και τις θυσίες που χρειάζονται, πρέπει να έχει στόχους. Να έχει σύμπνοια, όραμα και πίστη στις δυνάμεις της αλλαγής. Αλλιώς κατακερματίζεται, αντιδρά και οργισμένη αναλώνεται σε διαμάχες, που ουσιαστικά κατατρώγουν τις ίδιες τις σάρκες της.

ΥΓ: Aν η φράση «δυνάμεις της αλλαγής» σας ξένισε λίγο, είναι κι αυτό ένα δείγμα της κρίσης που περνάμε. Λέξεις και φράσεις κάποτε πλούσιες σε νόημα ευτελίστηκαν από τη μετατροπή τους σε χιλιοειπωμένα πολιτικά συνθήματα χωρίς κανένα αληθινό αντίκρισμα.

http://www.euro2day.gr/specials/opinions/132/articles/618745/Article.aspx