Λεφτά υπάρχουν....

Του Βασίλη Μάργαρη - Οικονομολόγου

Έχει καταντήσει πλέον κουραστικό, το γαϊτανάκι αυτό της εναλλαγής των κακών νέων με άλλα διαρκώς χειρότερα
, μια πραγματικότητα η οποία μεταξύ των άλλων αποστερεί τόσο από τον παραγωγικό ιστό όσο ακόμη και από το καταναλωτικό κοινό τη δυνατότητα διενέργειας θετικών σκέψεων.

Αποτέλεσμα όλης αυτής της περιρρέουσας ατμόσφαιρας είναι και το γεγονός, ότι μάλλον έχουν αρχίσει να μας ξεφεύγουν και κάποια πράγματα τα οποία είναι αυτονόητα. Όπως για παράδειγμα, ότι η ελληνική οικονομία συνεχίζει να είναι η 25η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, ότι οι έλληνες εφοπλιστές συνεχίζουν μέσω του ελληνόκτητου στόλου να ελέγχουν το 25%-28% της διακίνησης του παγκόσμιου εμπορίου και ίσως το κυριότερο, ότι το ελληνικό δημόσιο διαθέτει μια αναξιοποίηση περιουσία της τάξης των 300 δις ευρώ.

Για την αξιοποίηση της περιουσίας αυτής έχει χυθεί πολύ μελάνι, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατατέθηκε μια συγκεκριμένη, απτή και με μετρήσιμα αποτελέσματα πρόταση. Πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και ποιο και σε πόσο χρόνο θα ήταν το προϊόν της αξιοποίησης αυτής. Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να παρουσιαστεί ένα πολύ συγκεκριμένο σκεπτικό, το οποίο θα μπορούσε να αποφέρει ένα σημαντικό ποσό χρημάτων (τουλάχιστον 30 δις) σε λίγο χρόνο (ίσως και λιγότερο από ένα έτος), τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη μείωση του χρέους σε ύψος τουλάχιστον 40 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Τα βήματα που θα πρέπει να γίνουν είναι απλά, όπως και η πρόταση : Η ένταξη του υγιέστερου τμήματός της δημόσιας περιουσίας, στη δομή ενός close-end Αμοιβαίου Κεφαλαίου Ακίνητης Περιουσίας, το 49% του οποίου θα εισαχθεί στις 12 μεγαλύτερες χρηματιστηριακές αγορές του πλανήτη. Ως αρχικό «κεφάλαιο» του Αμοιβαίου θα μπορούσε να οριστούν ακίνητα συνολικής αξίας 80 δις ευρώ, ποσό απόλυτα εφικτό ως νούμερο με βάση τη συνολική αξία της δημόσιας περιουσίας.

Τα βήματα για την πραγματοποίηση του πλάνου αυτού είναι τα εξής :
Η κυβέρνηση αρχικά θα πρέπει να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για την εύρεση διεθνούς ή τοπικού συνεργάτη/εταίρου, ο οποίος θα αναλάβει :
1. Σε συνεργασία με τους αντίστοιχους κρατικούς φορείς να επιλέξει και να αξιολογήσει τα ακίνητα εκείνα που θα ενταχθούν στο ενεργητικό του Αμοιβαίου. Σημειώνεται ότι τα συγκεκριμένα ακίνητα με κάποιο τρόπο θα πρέπει να θωρακιστούν νομικά έτσι ώστε να καταστούν απρόσβλητα των κάθε λογής επιβουλών.
2. Θα αναλάβει τη διοίκηση του Αμοιβαίου με αμοιβή ανάλογη με τα κέρδη που θα δημιουργηθούν από τη διαχείρισή του.
3. Θα επιβλέψει τη γραφειοκρατική ροή για την εισαγωγή του στις αγορές κεφαλαίου.
Παράλληλα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να προσκαλέσει τόσο τις τοπικές τράπεζες, όσο και τα ασφαλιστικά ταμεία, να συνεισφέρουν ακίνητα στον συγκεκριμένο αμοιβαίο και έναντι αυτών να λάβουν τα αντίστοιχα μερίδια.

Με την ολοκλήρωση της δόμησής του, και με τη συνδρομή διεθνών και τοπικών αναδόχων θα επιδιωχθεί η διάθεση του 49% των μεριδίων, ταυτόχρονα σε τουλάχιστον 12 διεθνείς χρηματιστηριακές αγορές (ή τουλάχιστον σε όσες επιτρέεπται να γίνει αντίστοιχη εισαγωγή), με βασικότερες υποψήφιες αυτές της Νέας Υόρκης (NYSE), του Λονδίνου (LSE), του Παρισιού (Euronext Paris), της Φρανκφούρτης (Deutsche Boerse), της Βαρσοβίας (WSE), της Mόσχας (MICEX), του Ριάντ (Saudi SE), του Kουβέιτ (Kuwait SE), της Βομβάης (BSE), του Χονγκ Κονγκ (HKEX) του Τόκυο (TSE) και της Σαγκάης (SSE).

Το listing των μεριδίων μπορεί να γίνει με discount (για να γίνει ακόμη ελκυστικότερο) της τάξης του 20%, γεγονός το οποίο θα επιτρέψει την άντληση (80 δις € Χ 49% Χ 80% = ) 31,36 δις €. Με δεδομένο ότι οι αμοιβές και τα έξοδα των αναδόχων θα κυμανθούν γύρω στο 3%-3,5%, η ελληνική πολιτεία θα μπορούσε εισπράξει κατευθείαν περισσότερα από 30 δις €.

Τα χρήματα αυτά, με τη σειρά τους θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά «ελληνικού χρέους» από τις διεθνείς αγορές και εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι αυτό σήμερα είναι «φθηνό» ως προϊόν, θα μπορούσε πιθανότατα να επιτρέψει τη συγκέντρωση τουλάχιστον 40 με 45 δις € σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου.
Οι επιπτώσεις ; Πολλές, πάρα πολλές..

Πρώτα από όλα θα μειωθεί δραστικά ο δανεισμός της χώρας (πάνω από 18%). Το ελληνικό δημόσιο θα διέθετε πλέον έναν ακόμη τρόπο χρηματοδότησης, με τη σταδιακή τα επόμενα χρόνια ένταξη και της υπόλοιπης περιουσίας στο ενεργητικό του αμοιβαίου. Θα έδινε ένα σαφές σινάλιο στο σύνολο των διεθνών αγορών, ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι και market oriented και market driven . Τα ελληνικά ακίνητα θα γινόντουσαν «ορατά» σε όλο το φάσμα της παγκόσμιας επενδυτικής κοινότητας και ειδικότερα σε αυτήν που ειδικεύεται σε τουριστικές επενδύσεις. Θα εισέρρεαν στη χώρα με τη μία 30 δις €, αλλάζοντας τις ισορροπίες στο εθνικό ισοζύγιο. Τόσο οι τράπεζες όσο και τα ασφαλιστικά ταμεία θα αποκτούσαν τίτλους, διαπραγματεύσιμους σε όλες τις κύριες αγορές κεφαλαίου, τους οποίους θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν (ρευστοποίηση, ενεχυρίαση κ.ο.κ.).

Και όλα αυτά διατηρώντας πάντοτε το «ψυχολογικό» 51% της ιδιοκτησίας επί των υφιστάμενων ακινήτων. Το κυριότερο όμως από όλα. Θα άλλαζε η ψυχολογία των Ελλήνων βλέποντας ότι κάποιοι έχουν λάβει σοβαρά και δυναμικά υπόψιν το ρόλο τους, στο πλαίσιο των προσπαθειών διάσωσης της χώρας. Θα αποκτούσαν αυτοπεποίθηση για το μέλλον, για το αύριο, γι αυτήν εν τέλει την ανάγκη της δημιουργίας.

Και ίσως αυτό να είναι και το σημαντικότερο όφελος. Λεφτά τελικά υπάρχουν. Μυαλά, διάθεση, όρεξη για υπέρβαση των εσκαμμένων υπάρχει;