Θα το εξομολογηθώ: Σήμερα το μυαλό μου δεν είναι ούτε στη δουλειά, ούτε στην απεργία, ούτε πουθενά. Μπορεί να μη με τιμά, σίγουρα δεν είναι «καθωσπρέπει» ωστόσο σήμερα παρά τα μύρια όσα προβλήματα και τις εκκρεμότητες, το μυαλό μου είναι κολλημένο στον αποψινό αγώνα του ΠΑΟΚ στο Ζάγκρεμπ…
Έτσι λοιπόν, δεν...
έβαλα βαρύ πρόγραμμα για σήμερα. Δύο επισκέψεις, τρία ραντεβού, αρκετά τηλεφωνήματα από το γραφείο και όλα τους να τελειώσουν το απογευματάκι. Όλα τους θα γίνουν «παρεμπιπτόντως», αφού το μυαλό μου θα είναι στον ΠΑΟΚ. Ακολουθεί η ιεροτελεστία, που επαναλαμβάνεται με μικρές τροποποιήσεις ακόμη από τα παιδικά μου χρόνια, αφού το ποδόσφαιρο για μας είναι κάτι σα μία αθώα εφηβική σκανταλιά: ραντεβού με την αντροπαρέα, μερικά «βρώμικα» (σάντουιτς εννοώ), αρκετές μπυρίτσες, συζήτηση, χαβαλές, πειράγματα, ζωηρές συζητήσεις για το παιχνίδι, διαφωνίες για το σύστημα που πρέπει να ακολουθήσει η ομάδα και οπαδικός πυρετός… Που φουντώνει και σε ανάβει και σε κορώνει όσο πλησιάζει το σφύριγμα της έναρξης. Στο καφενείο της Αιγαίου, στέκι της αντροπαρέας μας από το Γυμνάσιο ακόμη, θα πάμε δέκα λεπτά πριν τη σέντρα. Θα πάρουμε τις γούρικες θέσεις μας, ο καθένας τη δική του, μη μας πάει στραβά και μετά… ανάσες αυτοσυγκέντρωσης (λες και θα παίξουμε εμείς).Η εικόνα των παιδιών με τις ΠΑΟΚτσίδικες φανέλες να μπαίνουν στο αφιλόξενο γήπεδο θα μας γεμίσει με ενθουσιασμό, όπως ακριβώς συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Τούμπα. Σε εκείνο το μεγάλο βήμα: την είσοδο στο «ναό». Από μικρό παιδί, από τότε που έμπαινα στην Τούμπα μέσα στην αγκαλιά του πατέρα μου, με συνεπαίρνει εκείνο το δευτερόλεπτο που περνώντας την είσοδο της θύρας, αντικρίζεις τον αγωνιστικό χώρο και τις κερκίδες. Φουσκώνει το στήθος σου θαρρείς, η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο, οι χτύποι της καρδιάς γίνονται εντονότεροι…
«ΠΑΟΚ είσαι» μονολογείς λες και μιλάς στο αυτί των παικτών. Και ο εσωτερικός μονόλογος γίνεται μαζική προσευχή. Εκεί στα τσιμέντα που γνώρισες από παιδί, εκεί που κάποτε έκλαψες από χαρά ή λύπη, εκεί που χιλιάδες φορές τινάχτηκες σα να σε χτυπά ρεύμα για να φωνάξεις «ΓΚόόόόχι»…
Κατά καιρούς έχω δει πλάι μου «σοβαρούς» κυρίους να λυσσομανάνε σαν λιμενεργάτες, καθωσπρέπει κυρίες να αγκαλιάζονται με αγνώστους μετά από ένα γκολ, «επώνυμους» Θεσσαλονικιούς, πολιτικούς, επιχειρηματίες, πανεπιστημιακούς και επιστήμονες να τσιροκοπάνε. Όποιος δεν έζησε την Τούμπα δεν μπορεί να καταλάβει πώς συμβαίνουν όλα αυτά.
Ισχύουν όλα μέχρι κεραίας, γιατί για μας τους πιστούς του Δικεφάλου ο ΠΑΟΚ δεν είναι απλά μία ομάδα. Είναι λαϊκό κίνημα. Είναι η απάντηση των μονίμως ριγμένων Μακεδόνων απέναντι στα συστήματα του κέντρου. Είναι η αίσθηση που σε κατατρώγει μέσα σου και σου λέει ότι μπορεί να μην είσαι ο καλύτερος, αυτός με την λαμπρότερη ιστορία, τις μεγαλύτερες διακρίσεις, ο πιο οργανωμένος ή ο πιο πλούσιος… Αλλά μπορείς να τους κοιτάξεις στα μάτια και τους χαλάσεις το πάρτι… Γιατί και εσύ αξίζεις…
Η αγάπη στον ΠΑΟΚ είναι ένα από τα ελάχιστα στοιχεία που δεν πείραξε στην Ελλάδα η κρίση. Ο κόσμος, ο απλός πολίτης μπορεί να έχασε την εμπιστοσύνη του προς το κράτος, τα κόμματα και τους πολιτικούς, ακόμη και την Εκκλησία αλλά δεν αποκαθήλωσε την ομάδα. Μακάρι να το ήξεραν αυτό οι παίκτες, μακάρι αυτό να οδηγούσε τον ψυχισμό τους. Καλή επιτυχία παιδιά… άντε και με την πρόκριση…
