Μέχρι και σήμερα φαινόταν αδιανόητο πως, τώρα που χρεοκοπούμε και οικονομικά, θα είμαστε σε θέση να διαπραγματευόμαστε. Κι όμως για να δείτε τη «δύναμη» που μπορεί να έχει αυτή η μικρή η χώρα μπροστά στα παγκόσμια μεγαθήρια, σας παραθέτω το εξής παράδειγμα. Είναι βέβαιο πως κανείς απλός πολίτης (πέραν τον άμεσα ενδιαφερομένων), δεν πρόσεξε πως...
σε δύο εκδόσεις του μνημονίου ήμασταν παθητικοί και τώρα είμαστε ενεργητικοί. Τι εννοώ;
Στις πρώτες δύο εκδόσεις του μνημονίου το επάγγελμα του φαρμακοποιού θα άνοιγε με άρση των περιορισμών του αριθμού των φαρμακείων και του ελάχιστου περιθωρίου κέρδους τους. (σελ. 26, μνημόνιο v.2 Αύγουστος)
Στην τελευταία έκδοση του μνημονίου ο κάποιοι κατάφεραν να ανοίξει το επάγγελμα όπως θέλουν, δηλαδή μόνο ως εξής: με πιο ευέλικτα ωράρια και με μείωση του περιθωρίου κέρδους τους. (σελ. 30, μνημόνιο v.3 Νοέμβριος)
Κοινώς άνοιγμα γιοκ. Κανένας νέος πτυχιούχος φαρμακοποιός, να μην έχει πρόσβαση στο επάγγελμα. Μόνο στη μαύρη αγορά οι άδειες ακόμη και τώρα που μιλάμε.
Και ενόσω κάποιοι ταλαίπωροι πολίτες (συμπεριλαμβανομένων και πολλών επιστημόνων με PhD και μεταδιδακτορικά παρακαλώ) δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα προς το ζην,(γιατί λεφτά μπορεί να υπάρχουν, απλά δουλειές δεν έχει), κάποιοι επιμένουν να διατηρούν και να υποθάλπουν τη σαπίλα σε αυτό το κράτος . Γιατί κακά τα ψέματα, όλο και κάτι καλό θα γινόταν με το μνημόνιο.
Τι θα γίνει τελικά; Μα το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα κάνει ότι ακριβώς καταλαβαίνει. Δηλαδή ούτε ακριβώς όσα λέει το μνημόνιο, ούτε όμως και ότι δεν συμφέρει.
Προφάσεις αρκετές. Θες "προάσπιση της δημόσιας υγείας", θες «κατά παραχώρηση δημόσιο λειτούργημα» (βλ. συμβολαιογράφους), θες «ορθολογική κατανομή», θες «κάθε νέο φαρμακείο αυξάνει τη δαπάνη» και ότι άλλο νομικοειδές, αναπόδεικτο και ψευτοαληθοφανές κατεβάσει η κούτρα (βλ. γκλάβα) τους.
Η ουσία είναι μία.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση ούτε με μνημόνια ούτε και χωρίς, να γίνουμε άνθρωποι. Είμαστε ότι καταντήσαμε, δηλαδή ανάξια και ανήθικα παρακμιακά υπόλοιπα ενός ένδοξου και υπερήφανου λαού που κάποτε πέρασε από αυτό τον πλανήτη. Και για να είμαι πιο ευγενής: είμαστε σκλάβοι της κληρονομιάς μας.
Και αν σε κάποιο νομοθέτη, αν σε κάποιο εισαγγελέα, αν σε κάποιο πολιτικό, αν σε κάποιο με πραγματική εξουσία έχει μείνει έστω και ίχνος dna από αυτό που αντιπροσωπεύει η Ελλάδα, τότε θα κάνουνε αυτεπάγγελτα τη δουλειά τους.
Αναμένουμε.
X.
(ήρθε στο taxalia με e-mail)
