 |
| του Στράτου Σιμόπουλου |
Ο δημόσιος διάλογος για “Ανάπτυξη και Θεσσαλονίκη” δεν είναι δυνατόν να μην διεξάγεται σε συνάρτηση με την γενικότερη άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας. Επειδή όμως αποδοτικότητα σημαίνει να κάνουμε τα πράγματα σωστά, ενώ αποτελεσματικότητα να κάνουμε σωστά πράγματα, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω σε αδρές γραμμές ορισμένες κινήσεις, που μπορούν να βοηθήσουν την Θεσσαλονίκη, όχι βέβαια να κινηθεί μέσα στο 2011 σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά να βιώσει όσο το δυνατόν
λιγότερο έντονα την ύφεση.Θεωρώ λοιπόν ότι, πρέπει να εκμεταλλευτούμε κυρίως τον μεγάλο βαλκανικό περίγυρο, ο οποίος μπορεί στον τομέα του τουρισμού και του λιανεμπορίου να δώσει ανάσες ζωής στη χειμαζόμενη αγορά μας, με τους παραγωγικούς φορείς να αναλαμβάνουν ρόλο μπροστάρη στη προσπάθεια και την πολιτεία απλώς να τους στηρίζει και να μην δημιουργεί συνεχώς αναχώματα με την γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητά της.
Ίδιας σημασίας παρέμβαση θα αποτελούσε και η επεξεργασία ενός νόμου, με κατάλληλες όμως δικλείδες ασφαλείας που θα επιτρέψει στους πολίτες χώρων εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αγοράζουν κατοικίες στις παραμεθόριες περιοχές (σημειωτέον ότι παραμεθόριος περιοχή θεωρείται ακόμη και η Χαλκιδική).
Σημαντική κατά τη γνώμη μου συμβολή στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης θα δώσει επίσης και η πραγματική αποκέντρωση των διαδικασιών ένταξης επιχειρήσεων στον επενδυτικό νόμο και στα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Οι υπόλοιπες παρεμβάσεις που προτείνουμε έρχονται από το παρελθόν και ενώ δυστυχώς φαίνεται να μην αποτελούν σήμερα κυβερνητική προτεραιότητα, η ουσιαστική εφαρμογή τους, η οποία σημειωτέον δεν απαιτεί ιδιαίτερα πολλούς πόρους, αλλά προσπάθεια και οργάνωση, θα έφερνε πολλαπλά οφέλη στην πόλη.
Αναφέρομαι φυσικά στη Ζώνη Καινοτομίας, το Διεθνές Πανεπιστήμιο και τον Λιμένα Θεσσαλονίκης, οι οποίοι σε συνδυασμό με το ΑΠΘ, το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο των Βαλκανίων, μπορούν να αποτελέσουν έναν αναπτυξιακό βραχίονα για την πόλη.
Τέλος, σε ένα περισσότερο μακροπρόθεσμο επίπεδο καλό είναι η πόλη να αποβάλει το διαχρονικό ελάττωμα που την θέλει να αντιδικεί με τον εαυτό της όταν είναι να δεχτεί πόρους, οι οποίοι θα φέρουν ανάπτυξη (π.χ. υποθαλάσσια αρτηρία, ιδιωτικοποίηση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του Ο.Λ.Θ., ακόμη και μετρό ) και να αναβάλλει έτσι ή να ματαιώνει τελικά σημαντικά έργα.
